«Into the wild», cando a realidade choca co mito

C. Pereiro

FUGAS

A historia de «Cara a rutas salvaxes» segue viva, pero trouxo poucas alegrías a Alaska, unha terra perigosa que esixe respecto ao coñecela

20 ago 2019 . Actualizado ás 23:22 h.

Máis que de culto, esa etiqueta que tanto receo e paixón adoita espertar na sétima arte, é probable que Into the Wild -Cara a rutas salvaxes, en España- sexa unha película xeracional. É dicir, esa cinta coa que un concreto grupo poboacional séntese identificado, gusta de vela, namórase da súa narración, e a idealiza, dótaa dunha transcendencia sentimental atípica. Talvez demasiado. Se non a viu, o asunto é sinxelo: un mozo acomodado deixa a súa vida atrás, doa todo o seu diñeiro, e prepárase para percorrer o seu país -Estados Unidos- en busca de algo máis do que nos vende a vida actual, a sociedade, máis ben. O que a continuación lerá é un spoiler de manual, pero sería un erro consideralo tal que así, pois a morte dese mozo estadounidense tras verse atrapado nunha perigosa Alaska é unha historia real, a de Christopher McCandless. Xa que logo, o spoiler da película leuse anos atrás nos xornais locais, en 1992, cando ese sendeirista sentiu chegar o seu final nun vello autobús abandonado no medio do parque nacional Denali.

A cousa é que Into the Wild e McCandless volveron a ocupar titulares a golpe de traxedia. Veramika Maikamava e Piotr Markielau, bielorrusos de 24 anos, decidiron dedicar a viaxe da súa lúa de mel a explorar Alaska. O seu obxectivo non era outro que seguir os mesmos pasos que o mozo americano, interpretado por Emile Hirsch na película do 2007, ata dar con ese autobús, protagonista dalgún xeito tamén na cinta de Sean Penn. Estaban preto, pero topáronse co mesmo obstáculo que o mártir do capitalismo, o río Teklanika e o seu poderoso caudal. Os viaxeiros quixeron cruzalo, pero no proceso a muller faleceu. O seu marido non puido reanimala a pesar de sacala do perigoso río. Non é a primeira vítima que se cobra a idea de emular a McCandless. Probablemente, non será a última.

Cara a unha ruta odiada

O certo é que a Rede está chea de páxinas e vídeos que mostran a ruta real que seguiu McCandless. Cabe dicir que a película do 2007 está baseada no libro homónimo de Jon Krakauer de 1996, dalgún xeito, unha pequena biblia para urbanitas que queren volver descubrir a natureza e afastarse do consumismo.

O interese por emular a famosa viaxe e chegar ao autobús, convertido durante un tempo en fogar do protagonista, trouxo máis problemas que alegrías. Os veciños das vilas máis próximas a este parque están cansos de que se desperdicien recursos en salvar a aqueles que quedan atrapados ou se perden durante o seu idealizada misión. A zona é perigosa, de difícil acceso, e carece de maior interese que a de imitar a un home ao que moitos definen como inconsciente.

McCandless aventurouse nunha zona sen coñecemento real sobre a fauna e a flora local. Tampouco era un experto en supervivencia. O certo é que, se tivese un mapa, tería sabido que uns quilómetros río arriba existía un paso polo que esquivar o río e salvouse. Seis millas ao sur do autobús tamén había cabanas con subministracións para urxencias -aínda que estes estaban estragados, talvez polo propio novo, segundo explícase no documental The Call of the Wild-. Os gardas forestais da zona téñeno claro. Lonxe de calquera romanticismo, McCandless non só foi un viaxeiro pouco práctico, senón un desconsiderado ao internarse na zona sen tan sequera un mapa con catro indicacións básicas.

E... que fai un autobús no medio da nada? O bus 142 da flota pública de Fairbanks foi levado ata alí case tres décadas antes da historia orixinal por unha empresa de construción e asfaltado como refuxio temporal para os seus operarios. Levou tres e despezou dous. O 142 quedou para uso dos cazadores locais pois estaba equipado cunha estufa cilíndrica e unha litera. O icónico sendeirista faleceu nel, a medio camiño entre o envelenamento e a inanición. Nunca quixo morrer alí. Non era un suicida ou un tolo. O seu diario non mente. Intentou salvarse, pero a natureza salvaxe gañoulle a partida. Adoita facelo.