Pancho Varona: «O meu lugar no mundo está á esquerda de Sabina»

ADRIÁN VÁZQUEZ / S.F.

FUGAS

EDUARDO PEREZ

Leva catro décadas traballando co fraco de Úbeda. Cen cancións creadas e unha historia que contar detrás de cada unha delas

02 ago 2019 . Actualizado ás 16:47 h.

En tempos de ego, postureo e Instagram, Pancho Varona transmite humildade, fidelidade e autenticidade. Un talento desbordante ao servizo do mestre de Úbeda, Joaquín Sabina. Apenas se desmarcou para emprender un camiño distinto ao do cantautor. Actualmente, as fins de semana que lle deixan libres a banda e as Noites Sabineras, colle a Ruta 52. Unha xira coa que busca percorrer todo o país. Durante o mes de agosto actuará en tres ocasiones en terras galegas. Boiro, Ferrol e O Grove serán os seus escenarios.

-Que ten Galicia de especial?

-A miña familia máis querida é da Coruña. Pasei moitos anos da miña nenez e da miña adolescencia por aí. A Coruña é para min a cidade máis bonita do mundo. Namórame vela nun mapa rodeada de mar, o seu paseo marítimo, os xardíns de San Carlos. A Coruña é unha cidade máxica, gústame máis aínda cando chove, aínda que sei que é fastidioso para vós [risos].

­-Que pode atoparse o público nos próximos concertos en solitario?

- A xente vai poder descubrir o que non sabe das cancións que todos sabemos. Canto as cancións máis coñecidas de Sabina, pero antes conto como se fixeron.

­-Só publicaches un disco en solitario e en 1995. Tiña cancións preciosas, como «Un día». Por que non volviches a publicar?

­-Non teño vocación de solista. O primeiro disco e único que fixen, publiqueino porque me convenceu a discográfica. O meu sitio está dous metros atrás e á esquerda de Joaquín. Ese é o meu lugar natural no mundo.

­-Perdeu a música a fame de cambiar o mundo que tiña entón?

­-A situación sociopolítica é distinta. Nos anos 70, moitos cantautores loitaron por cambiar as cousas e axudaron a facelo. As cousas agora son distintas, igualmente sempre se falará de amor, o máis importante.

-Como empezas a tocar con Sabina?

-Eu era fan de Sabina cando el aínda non era coñecido por ninguén. Ía todos os días a velo tocar a un soto que se chamaba A Mandrágora. Joaquín acababa de tocar e sentábase nunha mesa co público a tomarse algo. Un día nunha desas conversacións, Joaquín dixo: «Necesito un guitarrista eléctrico porque vou dar un concerto no Teatro Salamanca , conoceis algún?». Eu levantei a man e díxenlle que me sabía todas as súas cancións. O contratoume sen escoitarme nunca tocar a guitarra. Eu estaba a estudar, non tiña pensado dedicarme á música. Se ese día non chego a ir ao concerto, sería funcionario, con sorte.

­-Ten algún defecto como xefe?

-É o xefe soñado por calquera músico neste país. E como amigo tamén, irche a un restaurante con el e charlar é fantástico.

-As famosas sobremesas de Sabina?

-[Risos] Si, eu son unha persoa á que lle gusta comer só e en corenta minutos, pero con Joaquín tírome tres horas gozando da comida, rindo, escoitando e aprendendo. Cando vivía Javier Krahe, comía cos dous, esas sobremesas eran interesantísimas, tiven moita sorte na vida.

-Dixeches que «Ruído» é a túa canción favorita, por que?

-É a historia dunha parella, moi dramática e co mar de fondo. A ladaíña final de xente cantando é moi triste. A favorita de Joaquín é De purísma e ouro.

-Que aprendiches de Sabina?

-Aprendino todo. A ler, a escoitar música, a compor cancións, a viaxar. Ensinoume con infinito amor cada país de Latinoamérica que visitamos.

-E el de ti?

-Non o sei. Eu son malo ensinando, pero moi bo aprendendo. Son un gran aprendiz.

Consegue entradas para os concertos de Pancho Varona en Boiro e O Grove con 30% de desconto exclusivo en clicentradas.é.