Manuel Carrasco: «Sigo estando ao fío da navalla, vivo intensamente»

Si, é tan encantador como llo imaxinan, ou talvez máis. Porque Manuel Carrasco (Isla Cristina, 1981) destila humildade e sinxeleza, algo pouco habitual nos tempos que corren. Poida que esa actitude de tío normal nun mundo extraordinario, como o da música, sexa o que o faga especial, ademais da súa forma de compor na que plasma a súa sensibilidade en cada unha das palabras que canta. O resultado é que o público recibe as súas letras como unha frecha directa ao corazón. Agora, vén rematarnos cun concerto que, confesa, é unha débeda que ten pendente co público galego.

-Como bo Capricornio, tes claro o que queres na vida?

-Mira, nunca tiven claro nada, pero o único que sabía é que quería cantar e que quería facer música. E estame saíndo ben a verdade. É curioso, porque no demais non teño claro nada.

-Vés á Coruña despois de actuar ante 55.000 persoas en Madrid. Quédase pequeno o noso Coliseo?

-¡Non, muller! Na Coruña non toquei moitas veces, entón creo que teño unha conta pendente e evidentemente teño unha motivación extra con iso porque imaxino que hai moita xente que aínda non me viu en concerto. Ademais, creo que o directo é un dos meus fortes porque vivimos os shows moito. Hai moita enerxía no escenario e querémoslla contaxiar ao público, e teño unha oportunidade de ouro para facelo, así que vou con moitas ganas.

­-Despois dese subidón de enerxía, es capaz de durmir?

-Se che son sincero, en xeral cústame, pero non só cando toco ante 50.000 persoas, se non cando o fago ante 3.000 ou 10.000. Hai como tres días que non durmo ben, desvélome moito, cústame conciliar o soño, nótome na cama en tensión e é pola adrenalina. Mesmo me pasa o día antes do concerto, que estou xa con ese nerviosismo, por iso quedeime tan delgado, porque a adrenalina é forte. Eu vivo os concertos moi intensamente, son moi apaixonado e iso, queiras ou non, teno un no corpo.

-Quen che deu as ás na música?

-Digamos que a miña cuadrilla. Había amigos aos que se lles daba ben o fútbol, a outros o baloncesto, e a min o que mellor se me daba era cantar. Entón, eu empecei de pequeno en agrupacións de entroido do meu pobo. Cando chegaban as nove da noite, que é cando empezabamos a ensaiar, era o que dirixía un pouco todo o cotarro alí e eles eran os que me daban as ás. Foi un cúmulo de momentos e de sensacións nas que eles me facían sentir forte, facíanme sentir valente e facíanme sentir especial.

-Confesaches que despois de «Operación Triunfo» pasáchelo mal porque non controlabas a túa carreira, perdiches esa forza?

-Non, porque dalgún xeito é algo que me acompañou e que me segue acompañando: ese medo ao descoñecido, a non estar á altura, á responsabilidade por todo o que depende de ti. É moita xente traballando, as cancións, miles de persoas que están comprando a entrada... son moitas cousas, e iso teno un no pescozo, na garganta. Ao principio eran unhas cousas, logo son outras, pero hai presión, hai intensidade. Pero, bo, ao final todo sae. Un sobe ao escenario, deixa de pensar, conecta coa enerxía da xente, e ocorre o que ten que ocorrer que é que flúa algo especial e que todos nos vaiamos contentos do concerto, que é o que quero.

-O programa deuche a popularidade, pero gustouche empezar doutro modo na música?

-Non o pensei iso, pero non son dos que se arrepinten, nin de haber ir ao programa, nin dos meus inicios para nada. Todo ocorre por algo. Naquel momento estaba convencido de que non ía ter talvez outra oportunidade. Non tiña a sensación de que me ía atrever, ademais, sendo tan tímido como era, que era como: 'Divos meu, onde vou?' Pero fíxeno, sígoo facendo. Continuamente loito contra os meus medos. Sigo pelexando con esa loita interna e ao final as cousas vanse cumprindo. Non son dos que estea a se lamentar moito, o queixume non me dura máis de catro ou cinco días.

-Es positivo entón?

-Si, pero son igual de positivo que triste coas miñas propias cousas. É dicir, é unha cousa comigo mesmo, eh? Eu póñome sempre o listón moi alto. Me autoexijo moito, pero aínda así, son positivo. Hai unha mestura aí de insatisfacción á vez. Son un tío que en xeral son ben pensado, e mira que estou nun mundo que, ¡nai miña da miña alma! É como que che fan ver o lado contrario continuamente, pero sigo sendo así. A xente que me coñece dime: 'Non che estás dando conta?' E xa digo: 'Ai, nai miña'.

-Dixeches que houbo un tempo no que non eras feliz. O es agora?

-Nunca se é feliz en todo momento. Evidentemente pasei 20 anos na música nun mundo bastante forte e agora estou moito máis vivido, máis curtido, pero sigo estando ao fío da navalla. Sigo vivindo moi intensamente e iso fai que ás veces sexa moi feliz, e ás veces non o sexa. Son un tío de contrastes, vivo dun xeito moi forte en todos os aspectos. Non sempre estás no mellor dos momentos, nin estás no peor. Aínda así, valoro todo o que teño. Síntome un privilexiado porque teño unha vida onde pasan cousas totalmente excepcionais e estou rodeado de cariño.

-Dixéronche de pequeno 'onde vas, que ti podes'. Quen cho dicía?

-Nos sitios de onde eu veño, dunha vila de pescadores onde o traballo duro está moi presente, había unha corrente de que estas cousas non podían ocorrer alí. Entón era como un 'onde vas, eh? Non che atrevas a soñar tanto que che vas levar un pau'. Non era unha cousa miña persoal, senón que se respiraba no ambiente, que iso non nos podía ocorrer, e ocorreume, cóntoo, e lévoo. Talvez teño ese selo no peito cravado e por iso esfórzome tanto e intento dar exemplo. Bo, non o intento, pero sáeme. Porque sigo sendo aquel rapaz, dentro de min sigo sendo aquel neno e teño esa sensación continuamente.

-No pasado hanche dito que eras moi andaluz. Sufriches polo teu acento?

-Non sufrir, pero dábame coraxe porque me parece totalmente de ignorantes. Pasoume moito na profesión coma se fose algo malo. Imitamos aos grupos guiris coma se fose iso o autentico e iso é o menos auténtico. Ti escoitas a Bruce Springsteen e canta co seu acento, escoitas a Juan Luis Guerra e canta co seu acento, igual que os colombianos reguetoneros. Nos meus comezos había xente que mandaba na radio que dicía esas cousas e a min resultábame moi estraño e moi inxusto. Pero, mira, sabes o que che digo?, serviume de motivación. Non se se ten que ver co de capricornio [risos], pero serviume para dicir: vouvos levar a contraria. E foder, conseguímolo. E a moitos dos que me dicían iso atopeimos e non lles dixen ná, pero saben o que está a ocorrer agora. É marabilloso que á xente como a min, coa nosa historia, remando ao contraxeito, ocórranos. O que a segue conséguea, non?

-De pequeno ensaiabas chirigotas de entroido, que disfrace marcouche?

-Todos. Ademais, estaba a explicarche isto e estábame acordando de que aos 12 anos había un concurso no que participei durante 9 anos e non pasei de preliminares nunca. Por iso digo que todo foi unha aprendizaxe, nunca tiven un recoñecemento e a motivación vénme de dentro. Ensaiabamos en cuartillos de pescadores onde non había luz, con velas, e aí soñabamos con chegar ao teatro dos nosos soños, que era o de alí, e triunfar, que nunca triunfabamos, pero no noso sentimento estaba sempre iso.

-E agora que si triunfaches, cando pensas no seguinte, dáche medo?

-Non e si. Si sinto ese peso porque me chega. Non só xa polo público, senón pola industria, pero persoalmente se eu sinto que dei o mellor de min, síntome moi liberado, entón se que vou intentar facelo o mellor que poida no próximo traballo e con iso sentireime a gusto.

-Criáchesche ao lado do mar, como se adapta alguén de costa a vivir en Madrid?

-Porque son un bo soñador. Tamén teño a sorte de viaxar moito e xa hai tempo que as distancias, o que para calquera persoa é algo moi afastado, para min non o é tanto. Móvome moito e se teño un día libre, intento volver ao mar, volver aos meus amigos, ás miñas orixes, á miña eu máis natural, máis orixinal, máis eu. Que me fai sentir máis normal.

-Cal é a túa cruz no mapa?

-A miña familia, é a principal. Pero a cruz do mapa máis importante parte desde un. En canto vasche do chan e queres voar, pero índoche polas circunstancias, polo que che din... vesche demasiado volátil e creo que é importante estar conectado co que é un para avanzar.

-Que música influíu en ti?

-Eu diríache que escoito de todo, pero o que máis influíu en min desde pequeno era esa música do entroido que era o que escoitaba no barrio, igual que o flamenco. Logo nutrinme de todo. Ao final se che fixas, eu na miña música o que fago é unha mestura dunha chea de cousas, mesturado co meu xeito de escribir, co meu acento. Hai unha mestura aí de canción de autor, de pop, de todo. Enriba do escenario tamén son unha mestura de cousas, difícil de explicar, pero fixen un camiño co que me sinto recoñecido e que ten que ver comigo.

-Tes unha tremenda sensibilidade. Pásache como a Pablo López que nos dixo que é intenso ata pondo o lavalouzas?

-Ja, ja, ja. Creo que a xente que é máis próxima a min, poderíache dicir que si. A verdade, é así. Que che vou contar? Ja, ja, ja.

-Ter alma de artista, como ti, leva implícito o sufrir?

-Si, por iso. Por iso dígoche que ao final vas ao límite de todo e iso é inevitable, e para ben ou para mal é o que nos acompañou toda a vida e convivo con iso desde sempre, desde mesmo antes de dedicarme a ser artista. Esa sensación de vivir as cousas así, pois bo, non se se lle pasa a todo o mundo, de vivir as cousas moi forte e intensamente.

-Cando compós un novo tema, a quen llo cantas primeiro?

-Bo, segundo, pero cántollo ao meu produtor e cántollo á miña muller. A miña filla xa o escoita mentres o estou facendo, e tamén a perrita que se pon comigo cando toco o piano. Eles son as primeiras persoas.

-Actúas na Coruña mañá, quedas uns días por aquí?

-Pois si. Voume quedar uns días. Non teño tempo pa' ná agora coa xira, pero collín uns diítas e ímonos a ir polas Rías Baixas e toda esa zona.

---

---