A recente película «Blaze», dirixida por Ethan Hawke, recupera a unha das voces máis enigmáticas e singulares da música country
14 jun 2019 . Actualizado ás 05:00 h.O caso de Blaze Foley é de película. E así o entendeu Ethan Hawke, o actor que, metido a director, levou ao cine esta historia de autodestrución e mala sorte a partes iguais. Presentou en Sundance a súa película, Blaze, e gustou. A todos nos encandean os perdedores con talento. Pero, canto hai de realidade na lenda deste desastrado músico country?
Foley é deses músicos dos que, na época anterior a Internet, sabías máis da súa vida que da súa obra. Coñecías a súa lenda e todas as vicisitudes que atravesou na súa azarosa e curta vida, sen ter escoitado nin un só dos seus temas. Cousas que tiña o mundo da música cando había revistas especializadas pero non Spotify.
Mamou música tradicional americana desde a súa nenez, militando nun deses grupos familiares ligados á música relixiosa que tanto gustaban no sur dos Estados Unidos hai unhas décadas, The Singing Fuller Family, xunto á súa nai e as súas irmás. Pero Folley era un espírito libre ao que só podía pór límite a súa mala cabeza, así que pronto voou para intentar facerse un oco dentro da escena country. Talento sobráballe, como testemuñan as ilustres amizades que frecuentou, en especial a do seu compañeiro de correrías Townes Van Zandt. Pero tamén lle sobraba sede. Aínda que botarlle a culpa de todas as súas desdicidas ao alcol tampouco sería xusto, xa que unha especie de pena negra lorquiana acompañou ao músico ata a súa prematura e estúpida morte.
Especialmente dotado para a composición de lánguidas baladas e cunha voz profunda que irradiaba sinceridade -custa non emocionarse ante temas como Clay pigeons ou Cold, cold world-, gravou un single cuxas copias lle roubaron do maleteiro do seu coche. Volvería ao estudo para rexistrar o que sería o seu primeiro longa duración, pero o máster da gravación, realizada nos estudos Muscle Shoals, foi confiscado polo FBI cando pillaron ao produtor do disco cun alixo de cocaína. E aí non remata a cadea de despropósitos. As copias do seu seguinte disco foron roubadas da caravana na que vivía, e o póker de catástrofes discográficas péchao un terceiro disco que se perdeu e que non foi atopado ata despois da súa morte, no seu propio coche. E Blaze, mentres, enfrontábase a todo isto cun sorriso e catro copazos de whisky.
Era un bohemio no sentido máis rural que se poida aplicar ao termo. Viviu nunha casa nunha árbore xunto á que foi a súa parella, Sybil Rosen, circunstancia á que dedicou unha preciosa canción. Púñase sobre as súas botas vaqueiras e a súa roupa cinta illante prateada para imitar os caros remaches metálicos que puxo de moda John Travolta coa película Urban Cowboy. Relacionouse co máis selecto do panorama country (Merle Haggard e Willie Nelson gravaron a súa canción If I could only fly, Townes Van Zandt dedicoulle Blaze's blues, Lucinda Williams fixo o mesmo con Drunken Angel e máis recentemente Kings of Leon fixéronlle Reverend), pero sempre preferiu rematar as noites co último bébedo que queda no bar. Ata a súa morte ten tanto de heroico como de absurdo. Acudiu a casa dun vello compañeiro de barra para pedirlle ao seu fillo que deixase de maltratar ao seu pai e de gastar a súa pensión. O fillo pegoulle un tiro e aí acabou todo. Ocorreu o 1 de febreiro de 1989. Foley non chegara aos corenta. E o gafe acompañoulle ata despois de morto: ao asasino deixáronlle libre por falta de probas.