Falamos da literatura e a vida co autor do libro de relatos «Galería de saldos», agora en xira coa súa primeira novela, na que retorce a realidade con humor para amosar o vicio perverso do poder
01 sep 2022 . Actualizado ás 12:45 h.Entrando en librarías accederán ao Hotel para coleccionistas discretos no que se ergue o debut como novelista de Diego Giráldez (O Porriño, 1976) para amosar o vicio do poder. E divertirnos. «Nesta novela, no hotel Continente, temos que entrar coa idea de saír canto antes. É un hotel no que pasan cousas terribles, aínda que tamén hai doses de humor e esperpento», di coa súa voz grave de frase longa Diego Giráldez. «Hai lectores que me din unha cousa curiosa: “E se isto pasase de verdade?”», desliza quen hoxe agarda o encontro cos lectores en Ponteareas, dentro do ciclo Venres D Letras.
-E pasar pasa, ou non?
-Non sei se a estos niveis... Eu o que fago é deformar e retorcer a realidade para contala dun xeito máis literario. Pasar algo parecido pode pasar.
-É un libro curto pero denso, no que se está, no que se habitan incómodas emocións. Como naceu a idea e ese catálogo de emocións que ofrece?
-Esta é unha novela que nace dunha frustración. Tivo catro borradores e custoume escribila. Nace dun bloqueo tamén. Ás veces os libros consómente de xeito que acaban por vencerte, e a min esta novela venceume. Deime por vencido e aparteina un tempo. Ás veces hai que odiar a túa obra para volver a ela con cariño. Eu teño un xeito de escribir tan de canteiro que é canso. Aí está esa pregunta odiosa que che fan: «Que tal a novela?». E ti non queres escoitala... Pero despois de falar cun amigo, Antón Veiga, empecei a enfiar un artigo que escribín na revista Luzes, Feliz psicopatía, sobre unha deputada do Partido Popular de Madrid vítima do accidente de Angrois, que comezou a pedir responsabilidades políticas e, segundo ela, recibiu presións do seu partido para calar. Ela dixo: «Sodes unha panda de psicópatas». A frase impactoume. O psicólogo Robert Hare ten outra demoledora: «O mundo está gobernado por psicópatas».
-Pensa iso sobre o poder?
-O stablishment está montado por xente sen escrúpulos, non deixa de ser una especie de ditadura na que non hai amigos. Un grupo invisible, discreto, pechado que ten o poder e se move nun sistema de favores. Hai casos concretos, e probados, que coñecemos dos informativos.
-Estamos ante un «thriller» poético?
-Podería ser. Con Galería de saldos [o seu libro de relatos anterior] a xente falaba do meu estilo. Non sei se iso é o bo ou malo, pero eu non sei escribir doutro xeito.
-Fala dun «deses días en que o sol castiga coma un vivaldi interpretado por un alumno da Escola Municipal de Música». Mima cada frase coma se fose a única.
-Eu non son quen de cruzar o límite dunha ringleira se a anterior non está como eu quero. O máximo que chego a escribir unha tarde é unha cara dunha folla.
-Eloxiemos a lentitude.
-A min hai amigos que me din: «Escribe e xa puirás despois». Pero eu non podo. Non o fago intencionadamente, intento facer unha prosa máis fluída, pero non sei escribir doutro xeito.
-Cal foi a súa primeira publicación?
-Un poema espantoso que me publicaron nunha revista local. E a partir de aí picoume a curiosidade. A min gústame escribir, pero a sensación de publicar é algo máxica.
-Por que?
-Por esa sensación de que unha persoa descoñecida estea a ler algo que escribiches. Que alguén te pare pola rúa ou te mande unha mensaxe... Que alguén que non sexas ti te estea a ler é unha sensación da que non me quero baixar nunca. Por iso empecei a escribir nos xornais, e escribín un libro de poesía de mocidade con varios autores na miña comarca, que funcionou moi ben, por certo!
-Alérxico aos hoteis?
-É un tema persoal. Cando viaxo son absolutamente maniático co tema dos cuartos de hotel. Debo saber unha semana antes a qué hotel vou, para saber que vou atopar, como vai ser o cuarto no que vou estar, para estar predisposto.
-Hai cuartos nos que non entraría?
- ...e nos que teño que entrar si ou si. Sei perfectamente en que hoteis teño que sacar a colcha. Non son capaz de poñer os pés na colcha de según que hoteis. E estou convencido de que é imposible que laven todas as colchas todos os días! E isto pasa nos hoteis de cinco estrelas, supoño, e nos hostais. Iso non quere dicir que viaxe a hoteis de cinco estrelas. Tamén hai hoteis nos que me encanta estar a min só, e hoteis nos que baixo ao bar e pido algo na barra e estou alí... Como Amalia Valverde [un dos personaxes], cando estou tempo fóra boto en falta aos meus. Cando estou fóra do meu sofá, e do meu hábitat habitual, chego a odiar non só os hoteis aos que vou, senón tamén as cidades nas que estou.
-A novela fala dun tipo especial de toxicomanía, de varias formas de estar enganchados a vicios perversos.
-O poder é o maior vicio que ten este grupo da novela. Mesmo Amalia Valverde, que vén dunha familia humilde. Porque para perder a alma cando tes o poder non fai falta ter un palacio. Amalia, que se sente soa, acaba enganchada tamén a esta droga. Eu penso que o poder ten que cambiar, e que para que o poder cambie tes que ter algún tipo de hormona... ou estar predisposto.
-Deixarlle corromper semella doado.
-Claro. A sensación que tiven ao acabar esta novela é que cada un deses energúmenos teñen un medo brutal a perder o poder. Non son quen de saír do círculo vicioso. Debe de ser coma unha droga dura.
-Que equivalente real pode ter o hotel Continente?
-Eu quixen encerrar a estes personaxes, como Buñuel no Anxo exterminador, que era o mellor xeito de que chegasen a onde chegan. Ese hotel podería ser calquera lugar, non é un sitio metafísico. Un hotel de luxo? Si. Un comedor dun restaurante caro? Si...
-O «bourbon» é traidor, como di na novela?
-Profundamente traidor. Pasei do viño á cervexa; serán os 42. Nese sentido fíxenme menos elegante. Eu era moi gintoneiro, pero cando o gintonic empezou a converterse nunha ensalada cambiei ao bourbon con xeo. Agora se tomo un bourbon séntame fatal. E volvín ao gintonic...
-Os fillos cambian hábitos, tamén na escrita?
-Os fillos cambian a escrita en moitos sentidos. Comen tempo. Os meus fillos, Hugo e Xulia, saben que teñen que estar lonxe cando estou escribindo. Cóntoche unha historia. Galería de saldos foi un libro que lle dediquei a Hugo e que me tocou promocionar cando naceu Xulia, que é cardiópata e naceu prematura. Aos catro meses afrontou unha operación dura, da que saíu ben, pero sufriu unha septicemia e todo se complicou. Foi moi duro. Tania, a miña muller, dicíame: «Diego, non volvas facer un libro triste». Se facía outro, tiña que ser un libro divertido. Xulia merecíao, que rompese o día a día hermético de erguerse, ir á uci, volver... Cando un fillo o propón coa seriedade coa que o propuxo Xulia, faiche cambiar absolutamente o xeito de escribir.
«Hotel para coleccionistas discretos»
DIEGO GIRÁLDEZ
EDITORIAL GALAXIAS PÁXINAS 109 PREZO 13 euros