Vetusta Morla: «Non é que sexamos idiotas, é que perdemos a capacidade de reflexión»

FUGAS

cedida

A banda madrileña chega a próxima fin de semana no seu mellor momento de forma para ser, co permiso de Rosalía, o prato forte nacional da segunda edición do Son do Camiño

08 jun 2019 . Actualizado ás 00:11 h.

Poida que boa parte da fortaleza que posibilita que Vetusta Morla manteña non só o tipo senón a súa cohesión, os seus ideais e a súa coherencia radique naqueles 10 anos vividos no anonimato absoluto. Naquela década, entre o 98 e o 2008, que pasaron sendo un máis dos infinitos grupos que poboaban o por entón prolífico circuíto madrileño. É posible que sen aqueles dez anos previos Vetusta Morla non conseguise sobrevivir a todo o que lles sobreveu despois. Ou non, polo menos, con esa capacidade de interiorizar o éxito masivo sen descompor uns principios que demostraron despois.

Ningún grupo xurdido da independencia logrou os fitos acadados pola banda de Tres Cantos. A próxima fin de semana, co permiso de Rosalía, serán o prato forte nacional do O Son do Camiño. Para o seu vocalista, Pucho, os festivais son «a auténtica festa da música».

­-Pois cada vez xorden máis voces que critican que neles a música parece xa o de menos.

-É certo que ás veces se lle meten tal cantidade de accesorios que perden a súa esencia. Sobre todo polo tema de activación de marcas, que adoitan ser excesivamente invasivas. Hai festivais por Europa libres de marcas e nótase bastante, cambia moito a dinámica do festival.

­-Pódesche permitir gozar como espectador dos festivais aos que vas?

-Inténtoo. Non me gusta iso de chego, fago o meu concerto e voume. Pero tamén é certo que para nós é moi complicado saír entre o público e gozar dun concerto. Sería interesante que os festivais propiciasen máis o encontro e o diálogo entre as bandas no backstage.

­-En novembro do 2017, recentemente publicado «Mesmo sitio, distinto lugar», dicías en Fugas que era «o principio de algo, pero non sei de que». Xa o tes máis claro?

-A nivel de banda, volvemos ás orixes en moitas cousas. Non é algo tanxible, pero existe ese espírito de volver ao comezo. Levamos moita tralla e creo que é grazas a iso que mantemos a intensidade e as boas vibracións.

-O voso selo chámase Pequenos Saltos Mortais, pero cal foi o gran salto mortal na traxectoria de Vetusta Morla?

-O concerto do ano pasado na Caixa Máxica de Madrid foi un gran salto mortal. Non tiñamos nin idea de que podía pasar.

­-En que medida o voso xestor, Kin Martínez, determinou o que hoxe é Vetusta Morla?

-A figura de Kin é fundamental na nosa historia. O binomio funcionou moi ben desde o principio. Kin non é un xestor ao uso. A súa estratexia sempre é buscar que gañemos todas as partes sen queimar ao grupo. Hai moitas cousas que fan que Kin sexa o xestor máis marabilloso do mundo.

-Que queda no Pucho actual daquel rapaz que cantaba na Casa da Mocidade de Tres Cantos?

-Queda a ilusión e a enerxía. Creo que iso non o perdín. Ao contrario. Ás veces sorpréndome da enerxía que teño e xúroche que non sei de onde a saco.

­-Sosteño que es o frontman que mellor baila do rock español. De onde nace esa forma tan peculiar e expresiva de bailar que tes?

-[Ri] Moitas grazas. Nace de facelo, sen máis. De non pórme molestias. Bailo dun modo moi primario. Non adestro nin fago posturitas diante do espello como Mick Jagger. Toda a miña expresividade corporal no escenario sae dun xeito espontáneo. Ademais é un xeito moi entretido de non aburrirme e de non ofrecer o mesmo sempre.

­­-Que soño persoal puideches cumprir grazas ao éxito de Vetusta?

-¡Hostiá! Non che podería dicir. É que nunca fun moi mitómano. O meu maior soño era vivir disto.

­-Entón, tampouco quedará ningún por conseguir?

-Non, a verdade é que non [ri]. Bo, molaríame tocar nalgunha sala mítica, tipo o Carnegie Hall de Nova York.

­-Pois precisamente este outono faredes todo o contrario, unha xira por EE. UU., pero en salas de pequeno formato. Como che vas sentir volvendo verlle de preto os ollos ao público?

-Seguro que ben, é un formato que nunca abandonamos do todo. O malo é que vai ser unha malleira porque son moitos concertos en moi poucos días.

­-Cal é o obxectivo desa xira?

-Sementar, sementar. Abrir camiño. A ver se para a próxima podemos ir a outro tipo de salas. EE.UU. é un de maiores consumidores de música do mundo, así que imos intentar asomar a patita polo menos.

­-Boa parte do voso recoñecemento debédesllo a Latinoamérica. A semana pasada publicastes o vídeo dun tema xunto a Jenny & The Mexicats. Que está a pasar alén do charco?

-De todo. Alí non deixan de pasar cousas. Nos últimos anos a escena rock perdeu un pouco de forza. E o que subiu moito é a música de raíz actualizada e, por suposto, a música urbana. Latinoamérica é novo e está en pleno proceso de descubrimento, en plena efervescencia. Lémbrame á España daqueles primeiros festivais.

­-Hai un ano publicastes un vídeo cunha versión de «A ponte dos franceses» gravado diante do «Guernica» de Picasso. Por que escollestes esa mítica canción guerrilleira?

-Tristemente somos un país que ha interiorizado o esquecemento. O tema da desmemoria vénnos de lonxe. Aceptamos unha transición baseada en pactos de silencio. Así que aínda temos por diante un gran traballo para sanear esa memoria. Por respecto ás vítimas e para procurar un futuro mellor a quen nos sobrevivan. Hai que contalo e cantalo para que non se repitan certos episodios negros da nosa historia.

­-Realmente, hai tanto idiota aí fóra?

-Ás veces pénsoo, si. Máis que idiotas, creo que estamos metidos nun vórtice na que calquera tipo de reflexión ou análise é moi fútil. Falta profundidade. E iso lévanos a perder de vista os obxectivos e que é o realmente importante. Por desgraza é o espírito destes tempos.

­-Que ves cando miras ao horizonte?

-Moitos concertos [ri]. Gustaríame ver un lugar de descanso, pero só vexo concertos. Aínda así, paréceme que é un horizonte moi positivo.