«O neno prefire un conto contado por papá ou mamá á tele e o comprimido»

FUGAS

PACO RODRÍGUEZ

Para non sentirse extraterrestre María Menéndez-Ponche, autora de Pupi, volve con 30 historias para lerse por dentro e aprender a xestionar o medo, a ira, os celos ou a adicción ás pantallas. Conéctache contigo. Sen wifi...

31 may 2019 . Actualizado ás 05:00 h.

D e pequena era «O Barón Rampante» de Italo Calvino. Sempre subida ás árbores, rubía, imaxinaba, revolvía o cuarto, lía, os seus xogos «eran todos de mozo», conta María Menéndez-Ponche (A Coruña), que combate a présa, inercia educativa e o conductismo a golpe de conto. «Deixa que as nenas xoguen con camións e vaqueiros e os nenos con bonecas e carriños», propón a creadora do extraterrestre, azuloide aventureiro, Pupi, que hoxe receita 30 contos para madurar e crecer felices. Lémonos por dentro?

-Trinta contos, trinta xeitos de abordar as emocións que traemos de serie como humanos. Como naceu «O gran libro das emocións»?

-As emocións daban voltas na miña cabeza xa de nena. Parecíanme algo case máxico. Preguntábame: Por que uns días levántome ben e outros torta, de mal humor? Eu son unha persoa emocional, apaixonada. Cando fixen a Pupi púxenlle as emocións no botón. E cando a editorial Duomo propúxome esta idea ¡aceptei o reto!

-A ficción ensina a vivir?

-A literatura é unha guía de vida, porque o mundo non ten manual de instrucións, ou esa sensación tiven sempre eu. A literatura foi o meu manual de instrucións; contos, novelas, personaxes onde vin reflectidos os meus conflitos. As novelas e os contos fan que as cousas estean máis vivas, sexan máis reais.

-Este libro contou co asesoramento do centro especializado en educación emocional A Nau Espacial.

- Antes os nenos aprendiamos emocións en casa. Pasabamos moito tempo cos pais ou os avós, en familia. Hoxe os pais chegan a casa esgotados de traballar e ás veces non saben como afrontar unha rabieta. O vivo cos meus fillos, agora que coido dos meus netos… Aos seus pais rétanlles porque os nenos queren toda a súa atención para eles e os pais non sempre teñen tempo.

-Para durmir, o mellor un conto?

-O conto é bo para o neno e para o pai. Eles prefiren un conto contado por papá ou mamá que a tele ou o comprimido, prefiren a túa atención, iso seguro. O conto do pai, ao neno emocionalmente quédalle. O conto non é un traballo do cole, un conto pola noite é algo que conecta a emoción do pai coa do neno. Se lles les desde pequeniños, tes esa conexión. Asociará os contos co amor de papá.

-Materia vital?

-O aburrimento. Tan importante. Hoxe un neno diche «abúrrome» e dáslle o móbil. E eses estímulos tan fortes ao neno non lle fan ben. Os nenos se vician coas pantallas, xéranlles mono, inquedanza. Temos que recuperar o valor do tempo e as palabras. Resistirnos un pouco á inmediatez e o todo programado, Imaxínache, co que xa supón ser adolescente, vivir coa presión do like

-Como se curan os celos?

-Os celos son normais, están aí, hai que aceptalos, pero é a peor enfermidade emocional dun neno, fan que sufra moito. Os nenos observan, e fan a súa propia lectura das cousas. Para os celos, o conto Robotito, sobre o robot novo, que ten a todo o mundo atento a el… É o que pasa co neno que se converte en irmán maior cando nace un bebé. Ao irmán maior hai que facerlle ver as súas vantaxes, o que é capaz de facer, fronte ao seu irmán pequeno, dependente, que non sabe facer case nada. Hai que ser paciente, escoitarlles, comprenderlles e enfocarse no positivo.