Rodrigo Sorogoyen: «Avisáronme: 'En Cans non hai encanto'. Díxenlles: 'Cona, pois iso é o bonito'»

FUGAS

FUGAS

O director de «O reino» (sete Goyas) e de «Nai» (nomeado ao Óscar ao mellor curto) é o invitado estelar do festival de Cans: «Vou rodar en Galicia e de novo con Luis Zahera»

25 may 2019 . Actualizado ás 18:30 h.

Tivo un febreiro en grao sumo intenso. A principios de mes levou 7 Goyas polo reino, o seu trepidante thriller sobre a corrupción. E a finais dese mesmo mes veu de Los Ángeles sen o Óscar ao que estaba nomeado a súa curto Nai. Non podía o festival de Cans contar cun invitado estelar máis oportuno. Mañá ás 12 horas participará nun coloquio sobre a súa obra na leira de Alicia.

-Que fai un director como ti nun festival como este?

-Pois mira, teño moitas ganas de ir. Cando me chamaron para invitarme dixéronme: «Oe, que isto non ten ningún encanto». Cona, iso é o bonito. Estou bastante farto dese falso e artificial encanto que rodea ao cine e que nada ten que ver coa súa esencia. Cans supón volver ás orixes. Cine e espectadores, sen máis. Creo que vou estar moi cómodo alí.

-Viñéchesche a Galicia para escribir parte do guión de «O reino». Por que?

-No proceso de escribir o guion hai un momento no que Isabel (Pena) e eu separámonos e ímonos de Madrid. E é certo, eu funme a Bueu porque alí veraneara varios anos cando era pequeno. E xa che adianto, o meu próximo longo é moi, moi rural e moi, moi galego.

-¡Ah si! Que máis nos podes contar?

-Só iso [ri]. Que a vou rodar nunha vila de Galicia e que, por suposto, Luis Zahera estará na repartición.

-Por que crees que «O reino» non funcionou en despacho de billetes?

-Bo, non funcionou como agardabamos. Fixemos millón e medio de euros, que é pouco, e grazas aos Goya subimos 500.000 máis. Pero, si, eu agardaba ter chegado aos tres millóns. Por que non funcionou? A realidade do cine en España é que cada vez vai menos xente ás salas e que cada vez son menos as películas que funcionan. E menos aínda se son thrillers.

-O que pasou con «O reino» a nivel de recadación fixo que che reformules futuros proxectos?

-Eu creo que non. Home, telo na cabeza. Pero asegúroche que á hora de escribir guións non o teño en conta. Sería horrible que iso pasase. Eu mantéñome, supoño que erroneamente, na utopía de que sexa o espectador o que cambie e non que teña que cambiar eu. Sobre todo se, como está a ocorrer agora, o espectador está a caer na infantilización. Non serei eu quen lle dea argumentos para iso.

-«O reino» aborda unha cuestión tan candente como a corrupción. Ata que punto chega a túa responsabilidade como cineasta coa realidade que che rodea?

-O cineasta, e en xeral o artista, ten unha gran responsabilidade. E ten que ser consciente de que a ten. Iso non significa que todo o que faga teña que servir a unha causa. Iso sería un coñazo, claro.

-Pero está a imporse a idea de que a creación artística ten que ser branca.

-Non, iso é o que non pode ser. A cultura ten unha madeixa na sociedade e quen a creamos temos que ser conscientes da repercusión, para ben ou para mal, que iso xera. Despois, alá cada cal coa súa opción e a súa responsabilidade.

-Recibiches algún toque de atención tras «O reino»?

-Non, non. Mentres fixemos a película nin se decataron porque non eramos ninguén. Non é o mesmo que se a estivese facendo Almodóvar ou Amenábar. E despois da estrea é que non se deron por aludidos. Algúns dixéronme: «Oe, moi ben representada a corrupción, moi ben». Claro, é que eles negan a maior. É que eles non se creen que son corruptos.

-Dis falar con coñecemento de causa cando sinalas que en España non se valora a cultura. Séntesche un «outsider»?

-Non, non me sinto nada outsider. Para ben e para mal estou totalmente dentro do sistema. Pero iso non me impide acreditar que neste país non se premia á cultura. Acabo de coproducir o longo de Nai con Francia e alí é totalmente distinto. Os franceses tratan ben á cultura porque saben que é un negocio e que lle vai ben ao país, pero sobre todo porque son conscientes de que unha sociedade sen cultura non é nada. E iso sábeo desde o campesiño ata o empresario de dereitas. Aquí en España iso non o asumiu nin sequera moita da xente que traballa no cine.

-Falas de «Nai», a película que estreas este ano e que fixeches a partir do curto nomeado ao Óscar. É moi distinto converter un curto nun longo a facer un guion e unha peli desde cero?

-É certo que ás veces é máis doado partir de cero, pero neste caso non, porque fomos moi libres. O curto tiña un final moi aberto e a partir de aí eu podía imaxinar o que quixese. E efectivamente así foi. Non tratei de alongar o curto nin de explicar os seus porqués, senón que tomei o curto como a primeira escena doutra película.

-Coa perspectiva de tres meses, como valoras a experiencia dos Óscar?

-Aínda é pronto para contestar pero é certo que ultimamente me gusta lembralo. A experiencia foi un pouco monstruosa e fóra de lugar pero divertidísima. E agradézoa, por suposto. Pero creo que aínda me falta tempo para valorar que, foder, é que estiven nomeado a un Óscar cun curto feito nunha casa entre colegas. É moi heavy.

-Cal é a túa postura respecto da relación entre o cine e plataformas?

-A miña postura é que quen non queira traballar para plataformas, polos motivos que sexa, que non traballe e que quen queira facelo, fágao. Eu loitarei por que o cine se estree en salas de cine. Pero se algún día deixa de facerse, que eu creo que non, será porque a maior parte da sociedade preferiu iso. Estamos nun momento de cambio no que todo se está reacoplando e iso paréceme san. O máis importante é que haxa diversidade e non darlle a ninguén todo o poder.