«A mellor made do mundo» rexeita o superlativo, esnaquiza o mito para redondear o vínculo, recolle as faragullas do matiz, desexos, penas e sen parella que trae o fillo debaixo do brazo
24 may 2019 . Actualizado ás 12:05 h.Ao corazón feminino de todos os homes. E á cabeza das mulleres atrapadas entre o desexo de ser (alguén, algo máis que nais) e a carga mental de criar e coidar contra as cordas dunha sociedade híper e un mercado que nunca mira para casa diríxese esta novela, unha carta demoledora entre o ensaio, a autoficción e a poesía que inaugura o realismo sucio da maternidade. Bukowski non podería soportalo. Diría ¡Adiante! e iríase a chuspir un poema. Unha nai non, quererase ir pero queda, o seu sentido do deber non ten opción, nin rima. «As nais non escriben, están escritas», fai notar Nuria Labari (Santander, 1979) sobre unha débeda literaria que axuda a saldar con esta novela. «Criar pode chegar a confundir a unha parella, converter a dous amantes en meros parentes: dous nun ao servizo do fillo», advirte. Hai libros que se baixan a grolos, e outros como este, punzantes, lacerantes, que se sofren contracción a contracción, cun raro pouso de pracer na dor. Hai amor e hai sexo, un revolto de vida e literatura, pero non epidural neste transo, escéptico coa evolución da muller.
A mellor nai do mundo rexeita o superlativo, esnaquiza o mito para redondear o vínculo (o que parte á muller nai, e multiplícaa), recolle as faragullas do matiz, reproduce o facer-desfacer desquiciante da maternidade, mostra esa cesta de dúbidas, medos, responsabilidades, preguntas, renuncias, decepcións e calcetíns, desexos e penas sen parella que trae o fillo debaixo do brazo. Pero neste fresco confesional (outra cara da moeda do pai infiel, de Antonio Scurati) brota unha sensualidade inesperada, empatía, unha felicidade patosa, vesga e colla, diferente á que fai a uve en Instagram.
Atrévanse a ver o que non se conta, a oír o que non mola oír, a tocar unha voz que é un corpo inmenso dado de si, a deixarse sinalar polo sentido crítico dunha muller que se rompeu, física, íntima, familiar, social, profesionalmente, para volver nacer con forza desde a súa vulnerabilidade. Labari rompe para alumar literatura en primeira persoa, singular. Este é o duelo entre a muller (a persoa, a escritora, a esposa, a amante) e a Nai. Pasen, hai sitio para toda a paternidade. Sentiranse como en casa, correndo a retirar a pota do lume.
«a mellor nai do mundo»
nuria labari
??? EDITORIAL random house PÁXINAS 220 PREZOS 18 euros