Vanessa Montfort: «Somos adictos a facer, e non a ser, a encher a vida de algo produtivo»

FUGAS

MARCOS MÍGUEZ

Despois de triunfar en países como EE.UU. ou Corea do Sur cunha historia que se adiantou ao «Me Too», Montfort presenta nova novela, «O soño da crisálida»

24 may 2019 . Actualizado ás 12:09 h.

O éxito internacional de Mulleres que compran flores deulle á dramaturga e escritora Vanessa Montfort (Barcelona, 1975) liberdade creativa para a súa quinta novela. A autora catalá presenta O soño da crisálida. Un título que esconde unha metáfora e unha chamada de atención ao lector: que o urxente non silencie o importante.

­-Como van as vendas en Galicia?

-Moi ben. Ademais, teño unha relación catárquica con Galicia. A miña primeira novela remateina aquí. Encerreime nun hostal de Santiago.

­-Como a Mary Shelley, tamén lle inspiran as paisaxes umbrosos?

-Críeme en Londres e alí pasa como en Galicia. A xente está obsesionada coa choiva e fala dela todo o día. O que vén de fóra agárdase un clima chuvioso e romántico. ¡E non sempre é así! Agora, a choiva sempre me inspirou. Do mal tempo nacen os escritores.

­-Achega autonomía un éxito como «Mulleres que compran flores»?

-¡Moita! Tras Mulleres, que coincidiu co movemento Me Too, temía un encargo similar. Despois do plaxio o máis terrible é o autoplagio. O lector quere que o sorprendas.

-Con todo, as protagonistas volven ser dúas mulleres.

-Si, pero é unha historia diferente.

-As historias protagonizadas por mulleres só interesan ás mulleres?

-Non, non se explicarían 22 edicións só en España de Mulleres que compran flores.

-Vostede dixo que lle estamos quitando intensidade á vida. Co estrés no que estamos instalados, como é posible isto?

-Hai demasiado ruído. Prazos demasiado curtos para todo. Cousas que che encargan en tempo negativo, que son para onte. ­ Estamos enganchados a mirar o móbil cada cincos segundos. A encher a nosa vida de algo produtivo. Como é posible que tanta xente teña inquedanza, problemas para durmir, colon irritable ou durma cunha férula na boca? Producímoslle estrés á nosa cabeza. Corremos detrás da nosa vida. Temos posta a música, a tele e atendemos o teléfono ao mesmo tempo. O acougo que nos falta é a consecuencia dunha adicción a facer, no canto da ser.

-En «O soño da Crisálida», Patricia e Greta coñécense nun voo. Somos máis parecidos ao compañeiro de asento do que creemos?

-Para un dos personaxes inspireime, de feito, nunha persoa real. As dúas viviron a violencia dun grupo humano ou dunha persoa con falta total de empatía. Unha no mundo do xornalismo, outra no da Igrexa. ­Cantas veces non teremos escoitado a frase: «Isto sempre se fixo así».

a violencia escondida

-O libro é unha historia de violencia?

-Vivimos instalados nunha sociedade onde se asume como cotiá a violencia da anormalidade. Déixasenos ser distintos se xa acadamos un fito profesional. Pero, o traxecto ata aí é moi espiñento. Unha persoa con calquera diferenza que a faga saltar do plano, no colexio ou no traballo, dependendo da madurez do grupo humano no que caia, vai ser maltratado ou admirado. A psicopatía organizacional cega o orixinal.

-Fala dunha metamorfose.

-Non quería unha novela escura. Como unha crisálida, as protagonistas rebélanse. A dor só se supera se ha cicatrizado, senón pode converterche nun monstro.

-A tecnoloxía ten a culpa?

-Non é a tecnoloxía, senón o seu mal uso. Substituíuse o cara a cara. Cun wasap podes deixar á parella ou ter unha conversación moi seria. Non debería de ser así. O wasap non ten ton, non se ri. Abrigado pola distancia dun dispositivo electrónico podes facer máis dano. Nada importante deberíase comunicar por unha mensaxe, nin sequera por teléfono. A falta de empatía é unha pandemia.

LIBRO «O soño da crisálida»

AUTORA vanessa montfort

EDITORIAL Praza & Janes PÁXINAS 560 PREZOS 17,95