Despois de triunfar en países como EE.UU. ou Corea do Sur cunha historia que se adiantou ao «Me Too», Montfort presenta nova novela, «O soño da crisálida»
24 may 2019 . Actualizado ás 12:09 h.O éxito internacional de Mulleres que compran flores deulle á dramaturga e escritora Vanessa Montfort (Barcelona, 1975) liberdade creativa para a súa quinta novela. A autora catalá presenta O soño da crisálida. Un título que esconde unha metáfora e unha chamada de atención ao lector: que o urxente non silencie o importante.
-Como van as vendas en Galicia?
-Moi ben. Ademais, teño unha relación catárquica con Galicia. A miña primeira novela remateina aquí. Encerreime nun hostal de Santiago.
-Como a Mary Shelley, tamén lle inspiran as paisaxes umbrosos?
-Críeme en Londres e alí pasa como en Galicia. A xente está obsesionada coa choiva e fala dela todo o día. O que vén de fóra agárdase un clima chuvioso e romántico. ¡E non sempre é así! Agora, a choiva sempre me inspirou. Do mal tempo nacen os escritores.
-Achega autonomía un éxito como «Mulleres que compran flores»?
-¡Moita! Tras Mulleres, que coincidiu co movemento Me Too, temía un encargo similar. Despois do plaxio o máis terrible é o autoplagio. O lector quere que o sorprendas.
-Con todo, as protagonistas volven ser dúas mulleres.
-Si, pero é unha historia diferente.
-As historias protagonizadas por mulleres só interesan ás mulleres?
-Non, non se explicarían 22 edicións só en España de Mulleres que compran flores.
-Vostede dixo que lle estamos quitando intensidade á vida. Co estrés no que estamos instalados, como é posible isto?
-Hai demasiado ruído. Prazos demasiado curtos para todo. Cousas que che encargan en tempo negativo, que son para onte. Estamos enganchados a mirar o móbil cada cincos segundos. A encher a nosa vida de algo produtivo. Como é posible que tanta xente teña inquedanza, problemas para durmir, colon irritable ou durma cunha férula na boca? Producímoslle estrés á nosa cabeza. Corremos detrás da nosa vida. Temos posta a música, a tele e atendemos o teléfono ao mesmo tempo. O acougo que nos falta é a consecuencia dunha adicción a facer, no canto da ser.
-En «O soño da Crisálida», Patricia e Greta coñécense nun voo. Somos máis parecidos ao compañeiro de asento do que creemos?
-Para un dos personaxes inspireime, de feito, nunha persoa real. As dúas viviron a violencia dun grupo humano ou dunha persoa con falta total de empatía. Unha no mundo do xornalismo, outra no da Igrexa. Cantas veces non teremos escoitado a frase: «Isto sempre se fixo así».
a violencia escondida
-O libro é unha historia de violencia?
-Vivimos instalados nunha sociedade onde se asume como cotiá a violencia da anormalidade. Déixasenos ser distintos se xa acadamos un fito profesional. Pero, o traxecto ata aí é moi espiñento. Unha persoa con calquera diferenza que a faga saltar do plano, no colexio ou no traballo, dependendo da madurez do grupo humano no que caia, vai ser maltratado ou admirado. A psicopatía organizacional cega o orixinal.
-Fala dunha metamorfose.
-Non quería unha novela escura. Como unha crisálida, as protagonistas rebélanse. A dor só se supera se ha cicatrizado, senón pode converterche nun monstro.
-A tecnoloxía ten a culpa?
-Non é a tecnoloxía, senón o seu mal uso. Substituíuse o cara a cara. Cun wasap podes deixar á parella ou ter unha conversación moi seria. Non debería de ser así. O wasap non ten ton, non se ri. Abrigado pola distancia dun dispositivo electrónico podes facer máis dano. Nada importante deberíase comunicar por unha mensaxe, nin sequera por teléfono. A falta de empatía é unha pandemia.
LIBRO «O soño da crisálida»
AUTORA vanessa montfort
EDITORIAL Praza & Janes PÁXINAS 560 PREZOS 17,95