Manolo García: «Son un insurrecto de min mesmo, pero xamais chamaría a filas a ninguén»

FUGAS

cedida

Tras 40 anos deixándose a pel e a alma sobre o escenario hase concedido unha tregua a modo de xira acústica na que, iso si, acompáñalle toda a súa banda. Hoxe actúa no auditorio Mar de Vigo e mañá, na Coruña

18 may 2019 . Actualizado ás 09:08 h.

Que lonxe lle queda o star system. A súa actitude, a súa pose e os seus xeitos son as do antihéroe. As do tipo huidizo que haxa refuxio nos seus libros, na soidade e na natureza. Ata que sobe a un escenario. Alí se transmuta no Manolo García indomable, visceral e contorsionista que aparece na portada do seu último disco, Xeometría do raio. En directo. Así foi ata hai un mes. Tras catro décadas electrificado o músicos barcelonés decidiu concederse unha tregua a modo de xira acústica. Pero nada de reducir formato. Á vella usanza. Con toda a banda, novos arranxos e nova instrumentación. ¡Será por oficio!

-Tómallo como unha tregua?

-Tómomo como un pequeno agasallo. Desde o 91 sempre actuei en eléctrico. Realmente é o que máis me gusta. Pero neses concertos déixome por completo a pel. E teño que empezar a coidarme.

-Pero o desta xira non é un acústico calquera.

-Certo. Podería ter saído coa miña guitarra acústica e un piano. Pero non, levo a miña banda ao completo. Iso si, fixemos unha auténtica reconversión sonora porque me apetecía que houbese máis variedade. Eu é que sempre fun moi rococó.

-Es dos poucos que aínda manteñen a paixón polo disco como obxecto.

-É que eu veño dun tempo antigo. A min, por exemplo, as redes impórtanme un pepino. Non quero caer en ningunha rede. E sublevar que unhas mentes teñan decidido que todos temos que escoitar música ou facer fotos nun anaco de plástico que nos van vender carísimo. ¡Unha merda! Eu quero os meus libros, os meus vinilos e os meus cedés. Fíxache o ladinos que son que xa nin os coches veñen con posibilidade de oír cedés. ¡Deixádeme elixir! ¡Non me aboquedes á tecnoloxía! Canto máis me abocan eu máis me poño de cóbados.

-Di que lle gustaría non estar en Spotify.

-Nin en Spotify, nin en YouTube... Mira, nin en Wikipedia. É que é indignante que o que sae do noso intelecto manéxeno eles como lles sae da breva a cambio dunha migallas e sen pedirche permiso para nada. Nos meus concertos non prohibo os móbiles porque non me gustan as prohibicións. Pero pídolles que non colguen as imaxes nas redes. Pídollo como favor. Explícolles que podo chegar a entender que queiran ter un recordo do concerto pero que eu cando chego a unha paraxe cunha lagoa incrible non me poño a filmala. Póñome en pelotas e doume un baño. Eu non quero filmar a vida, quero vivila.

-Séntese respectado polas novas xeracións de músicos españois?

-Non estou ao tanto. Non teño ese punto de vaidade de pervivir no tempo ou que os novos músicos me admiren. Creo que nos 80 en España houbo unha magnífica canteira de creadores de música popular. Pero bo, as novas xeracións, que son novas pero non bobas, terán que facer unha criba e decidirán quen pervive e quen non.

-Parafraseándole, houbo algún tempo perdido?

-Non, o tempo é válido sempre. Eu síntome o mesmo que hai 40 anos. De noviño o meu soño era ser músico. E o bo é que a día de hoxe ségueo sendo. Quero seguir sendo músico. O meu amor polo escenario, a miña paixón polo oficio e o meu respecto polo público están intactos. Antes aínda me distraía con outras cousas. Agora todo o dirixo á música, á pintura, á literatura... A cultura vólveme tolo. E ese tempo de cultura sempre é un tempo moi ben aproveitado.

-No 2004 xa nos puña sobre aviso para que non se nos adormentasen os sentidos. Que lle mantén alerta?

-A curiosidade e as ganas de aprender. E a política tamén. Moi decepcionado sempre, iso si. Pero o meu gran tema de cabreo é o cambio climático. Paréceme que esa é a nai de todas as batallas.

-No 2019 segue arengando. «Non vos durmáis, non paredes, non perdades esa chama febril», canta en «As puntas das miñas vellas botas».

-Non é a miña intención adoutrinar pero, queiras ou non, ao escribir unha canción asoma o teu espírito. Claro que non hai que durmirse nin estar atemorizados. É que a pouco que nos durmamos isto convértese nun disparate.

-Definiu o tempo que vivimos como o da inquedanza. É ese o novo pecado capital?

-Os estudos corroboran que as novas xeracións sofren máis de inquedanza e de estrés. ¡Hostiá! O progreso era outra cousa, non? Supúñase que o mundo tiña que ser máis confortable e socialmente xusto. Alguén está a facer algo moi mal.

-Cal é a súa «gran regra da sabedoría»?

-É esa de a que falo na canción. Simplificar, necesitar o menos posible. Non estar obcecados por consumir. Que cada un puidese decidir que quere ter. A miña regra da sabedoría sería non molestar e non ser molestado. O problema é que o poder non deixa vivir a ninguén se non é baixo o seu paraugas, entre comiñas, protector.

-Aínda se sente chamado ás filas da insurrección?

-Eu son un insurrecto de min mesmo pero xamais chamaría a filas a ninguén. Hai cousas do mundo actual que me sublevar e intento non caer nesas trampas. Pero non penso levar ningunha bandeira. O que teño que dicir dígoo nas miñas cancións, pero dun xeito poético, sen ningún afán práctico. Non quero liderar a nada nin a ninguén. Bastante teño con levar as miñas propias bridas para non encabritarme eu só.

VIGO AUDITORIO MAR DE VIGO VENRES, 21.00 48,15 EUROS ??? A Coruña PALACIO DA ÓPERA SÁBADO, 21.00 42,80 EUROS