Ninguén é perfecto... ¡pero eles si!

ANTÍA DÍAZ LEAL

FUGAS

Internet

Rápida, aceda, intelixente e moi, moi divertida. Un dos fitos da comedia, obra mestra de Billy Wilder, cun final antolóxico, cumpre 60 espléndidos anos

22 abr 2019 . Actualizado ás 07:31 h.

Non ten moito sentido empezar unha película polo final. A menos que o final en cuestión sexa un dos mellores colofóns da historia do cine. Pasaron 60 anos da estrea de Con saias e ás toas, e ese «Ninguén é perfecto» segue soando coa mesma forza e a mesma malo leite que cando se estreou esta obra mestra de Billy Wilder. Quen asinou aquela frase? Wilder, que sempre dicía que lle custaba dicir quen escribía que cando traballaba a catro mans, aquí afirmaba que o mérito era de I.A.L Diamond, o seu guionista de cabeceira. Nin sequera ía ser o final definitivo. Pero unha vez pechado o guion, non apareceu nada mellor. Quizais porque non o había...

Crime, mafia, travestismo, música, unha icona sexual... con estes ingredientes tan opostos, o director austríaco e Diamond, prepararon o cóctel perfecto. Contaba Wilder nas súas conversacións con Cameron Crowe que o produtor David Selznick vaticinou que aquilo sería un desastre. Obviamente, equivocouse: se na primeira proxección de proba o público non reaccionou, só un día despois, na preestrea, o cine veu abaixo, contaría Wilder.

A clave está nese toque imposible de imitar co que Wilder construía as súas películas. Sen mostrar máis do necesario. Sabemos que os personaxes de Jack Lemmon e Tony Curtis teñen que fuxir dos gánsteres, sabemos que só hai unha saída (disfrazarse de mulleres), e non fai falta máis: no seguinte plano, aí están as pernas enfundadas en medias e os tacóns. E empezan as gargalladas.

A sutileza, coa ironía, son marcas da casa. Aí está a secuencia do barco para demostralo: fai falta algo máis que a perna de Curtis levantándose para saber o que vai pasar? Se non fai falta, para que mostralo? Con Curtis e Lemmon mellor que nunca, facía falta unha estrela feminina para un papel que, a xuízo de Wilder, era moito menos importante. Aínda que unha vez que Marilyn Monroe mostrou o seu interese en ser Sugar Kane, foron de cabeza a por ela... e a rodaxe foi en parte unha tortura por culpa da actriz. Embarazada, acompañada da súa profesora de interpretación, insegura e incapaz de chegar á súa hora á rodaxe, obrigaba a repetir tomas e tomas con frases aparentemente sinxelas como «Son eu, Sugar» ou o famoso «Onde está o bourbon?». E con todo, era capaz de rodar tres páxinas de diálogo á perfección. Dela dixo Wilder que, «fixese o que fixese, estivese onde estivese, sempre tiña esa cousa que atravesaba a pantalla», recoñecía o director, para o que Monroe era unha actriz de comedia perfecta, que «sabía de forma automática onde estaba a broma».

Durante toda a súa carreira, Billy Wilder asegurou que el non facía cine, senón películas para divertirse. Grazas a deus, como diría Trueba, que as facía así.