Kiko Veleno: «Nunca fun dos que fan o que sexa para gustar á xente»

FUGAS

cedida

Non hai costura que o resista. Tras seis anos sen publicar un disco, «Chapeu roto» rompeu os esquemas a todos os «envelenados» que no mundo foron

19 abr 2019 . Actualizado ás 05:00 h.

Dá igual con 25 que con 67. Kiko Veleno case nunca deu o que del se agarda. Xogar a sorprender non é só un divertimento. É a súa forma de entender a música e a vida. Indo un paso por diante e pillando a contrapié a quen creen intuír o seu destino. En Chapeu roto xogoulla ao grande. Que o persoal agarda rumbitas? Pois se deixa seducir pola electrónica e pon as súas composicións en mans de Bronquio, un produtor catro décadas máis nova que el. O resultado é un disco que nada ten que ver co que coñeciamos de Kiko Veleno. Un disco ecléctico, irónico, efervescente e desvergoñado no que mesmo se permite a ousadía de despachar un tema cantado en inglés.

­-Pasaron 6 anos desde o teu último disco. Tiveches tempo de rumiarlo.

-Tardei tanto tempo porque a vida cultural en España restrinxiuse moito. Non é por vontade propia. Eu faría discos todos os anos. Pero si, é certo, cando lle dedicas tempo a algo, nótase. E leste é un disco moi reflexionado, moi pensado e ao que se lle viron todas as voltas.

­-Cando comezaches a parir este disco, tiñas claro que ía ser tan rupturista?

-Cando me poño a facer maquetas o meu único preconcepto é a liberdade. Non ter medo de ningunha das ideas que se me ocorran por desatinadas ou absurdas que parezan. Despois, a arte consiste en poder canalizalas, poder expresalas dunha forma adecuada para que comuniquen coa xente.

-Non che preocupa que os fans de «Bótache un cantecito» bótense as mans á cabeza?

-Xa me chegaron comentarios de que hai xente que non me recoñece neste disco, que din que son fuxitivo de min mesmo. Pero eu xa estou curado de espantos. Tiven moitas decepcións na vida... Bo, non tantas, tampouco vou ir de Almodóvar [ri]. Pero nunca fun, nin xamais o vou a ser, dos que fan o que sexa para gustar á xente. Hai que chegar ao público, por suposto, porque se non de nada serve o que fagamos. Pero ao mesmo tempo un ten que manter o seu orgullo e a súa liberdade. Hai discos aos que se lles nota demasiado a vontade de querer agradar. Chapeu roto non creo que sexa o caso.

-Hai neste disco algo de provocación?

-Bo, iso pode xurdir como un efecto secundario da súa escoita. Non era unha idea previa, pero, se se entende así, ben está. A axitación é sempre un terreo previo á consciencia.

-Dis que para crear estas cancións tiveches primeiro que baleirarche, estorbábache o que levabas dentro?

-Non, que vai. Eu dentro o que levo é o meu legado. O Cantecito, Veleno... Iso é sacro. É o orgullo da miña vida. O que pasa é que eu quero máis. Quero renovarme e sentirme vivo.

-Dis deste disco que é «unha declaración de amor pola música».

-Todos o son. Pero, claro, para ti atreverche a declararlle o teu amor a algo tan grandísimo, que colle desde Mozart a Miles Davis ou os Beatles, quillo, ou hai que ser moi bobo ou moi inconsciente. No meu caso creo hai un pouco das dúas cousas, mesturado con esa paixón pola música que non me deixou en toda a miña vida.

-Como van convivir en directo as cancións deste disco co teu repertorio clásico?

-Vou necesitar cambiar toda a estrutura do grupo para remodelar o son, si. E tamén terei que darlle unha volta ao meu repertorio tradicional para levalo a estes sons máis contemporáneos. Pero se o público o recibe ben, eu non teño ningún problema en facelo. Ao contrario, séntame ben reinventarme.

-Séntesche cómodo na vangarda?

-As vangardas pertencen á xente nova. Eu á miña idade non podo aspirar a facer arte de vangarda, pero si a facer arte contemporáneo.

-Sen dúbida, os anos non che volveron conservador nin fixeron que che moderes...

-Non toda a xente se fai conservadora coa idade, como Alfonso Guerra ou Felipe González. Hai xente como Noam Chomsky, Luis García Montero ou Miguel Ríos que o que fan é profundar máis no legado crítico da súa mocidade. Eu hoxe síntome máis libre de ataduras e de prexuízos que nunca.