Emilio Ortiz deixou de ver aos 25 anos, pero enfocouse na súa vocación e logrou o éxito «da noite para a mañá». Agora retoma co seu can guía, Spock, a aventura literaria en «Todo sairá ben», un canto á superación no que brilla valíaa das persoas con discapacidade
05 abr 2019 . Actualizado ás 05:00 h.Todo sairá ben supón o regreso de Emilio Ortiz, e o can que acompaña a súa aventura literaria tras o éxito da través dos meus pequenos ollos. «O regreso de Cros vano percibir con cariño os lectores da través dos meus pequenos ollos, e outra xente terá o pracer de coñecelo en Todo sairá ben».
Camilleri é unha das referencias do autor que se converteu en bestseller da noite para a mañá. «O de Camilleri é unha homenaxe en toda regra, porque cando estaba escribindo o libro decateime de que perdera a visión, como eu, só que el despois dos 90 anos. Lin unha frase súa que me impactou, dicía que se viu capaz de loitar contra toda na vida, pero non se vía capaz de loitar contra a escuridade. E tiven o atrevemento de responderlle cun canto á esperanza, para que non siga loitando contra a escuridade, senón para que aprenda a vivir nela e que poidamos REVISAR seguir gozando dos seus libros», conta Emilio, que dispara á clase política.
-A realidade electoral supera a trama dunha novela negra, advirte.
-É unha pequena broma que ten a súa parte de certa. Moitos políticos parecen caricaturas, non fai falta que fagamos crítica burlesca. Se caricaturizan eles mesmos cando dan o titular da mañá coa frase que se traen de casa apuntada no caderno. Moitos políticos son adictos ao protagonismo. Todo sairá ben ten moito de crítica a este novo estilo, a este estilo de política que parece de alto perfil pero cheira a rancio.
-Que poder ten a literatura?
-A literatura sempre foi poderosa, pero se se lese máis sería un arma máis potente... É unha ferramenta de cambio magnífica. Con que un libro sexa fermoso, espértenos un sorriso ou nos faga ser mellores iso supón un elemento de cambio. Un texto belo ponche guapo por dentro, e tamén por fóra.
-Somos o que lemos?
-Os que lemos somos bastante o que lemos, ja, ja. Moitas veces son os libros os que nos elixen a nós.
-O éxito chegoulle da noite para a mañá, con «A través dos meus pequenos ollos», que lle sacou do anonimato para achegarlle a miles de lectores.
-Foi un bombazo na miña vida. Como pasas de ser un traballador da Organización Nacional de Cegos a un autor de masas? Non o sei... non che dás conta.
-O éxito cambiou a relación con Spock, o seu can guía, a súa musa?
-Os dous seguimos sendo un. Spock vén a todas as presentacións e chegou a posar, ¡chupa cámara!... pero merécello. Spock é o álter ego de Cros. Na novela só lle cambiei o nome.
-Cans e nenos parécense, di...
-Si, e levan ben. Os cans e os nenos viven o presente. Se tomásemos exemplo dos nenos e os cans iríanos mellor.
-A Spock foino buscar a EE. UU.
-A Rochester. Tardaron tres anos en atoparme á miña parella perruna idónea. Spock ten xa 11 anos, talvez o xubile pero quedareimo. Atoparnos foi total, parécese ao que lles pasa a Mario e Cros na través dos meus pequenos ollos. Cando me deron ao meu can guía, sentín algo parecido a cando naceu a miña filla.
-Unha discapacidade pode ser unha porta aberta?
-Si, a espremer outras capacidades. Eu aos 25 practicamente perdín toda a visión. Pero conseguín adaptarme. E non é nada meritorio. A cegueira pode ser un aliciente para vivir con máis forza. Todo sairá ben quere concienciar sobre valíaa das persoas con discapacidade. Teñen outros poderes. Como cando a Spiderman lle pica unha araña. Hai xente con superpoderes que non veñen de galaxias afastadas, senón do esforzo e as súas ganas.