O teatro non é unha válvula de escape. Ao contrario, en «Irmás» enfróntase nun extenuante duelo fratricida escénico con Irene Escolar
30 mares 2019 . Actualizado ás 00:41 h.A súa presenza, por si mesma, acredita e revaloriza calquera proxecto no que participe. Un status ao alcance de moi contadas actrices neste país. Sorrí cando llo comento. «Foi só unha cuestión de olfacto». E inmediatamente corrixe. «Bo, só non. O olfacto é algo moi importante». Mañá chega a Ourense para pór en escena unha única función de Irmás , un violento, no dialéctico e no emocional, tour de force entre dúas actrices que en 90 minutos saldan as contas de toda unha vida.
-Todas as críticas coinciden en subliñar o traballo de actriz que hai en «Irmás».
-É que a obra se sostén case exclusivamente na palabra e no corpo destas dúas mulleres. Do resto desposúese. É unha obra que me fixo pórme en tesituras ás que non estaba acostumada. A nivel técnico, físico e emocional.
-O outro termo recorrente é «salvaxe».
-Si, o é. Ten que ver co animal, co non controlado. Si é verdade que resulta violenta, selvática.
-De feito, o autor e director da obra, Pascal Rambet, dixo de ti que es un guepardo. E antes comparouche cun can que está permanentemente olisqueando.
-[Ri] Creo que ambos me definen bastante ben. Eu olisqueo moito, son moi intuitiva. Pero tamén teño algo desa natureza felina. É que Pascal é deses directores que por moito que che escondas, píllache.
-Nalgunha ocasión criticaches que hai directores que apenas coñecen aos actores.
-Si, moitas veces hai un descoñecemento moi grande deste mundo tan absurdo e sensible que é o do actor. Por iso cando che atopas con alguén como Pascal que che esperta a cabeza, que che esixe tanto que che fai dubidar de que sexas capaz de chegar, pero do que tamén sabes que vai estar aí para salvarche se o necesitas, dá moito pracer. Ás veces ódioo, pero sempre volvo a el.
-Dan 90 minutos para reprocharse toda unha vida?
-Si que dan, si. Polo menos na ficción. Na vida ás veces somos máis torpes.
-Ten «Irmás» máis de desgaste físico ou emocional?
-¡Uf!, de ambas. Saímos feitas un trapito as dúas. Por sorte témonos a unha á outra para axudarnos, para sosternos e para tomarnos un viño despois da función. É fundamental.
-Como podes transmitir tanta ira fronte a alguén con quen despois tes tanta complicidade?
-Xustamente por iso. Grazas a que fose do escenario somos moi cómplices no escenario podemos xogar ao contrario sen ningún temor a estar a violentar á outro desde un lugar que non é o estritamente artístico. Só desde a admiración que sentimos a unha pola outra podemos dicirnos semellantes barbaridades.
-Non poderías facer esta obra con alguén con quen non tiveses esa complicidade?
-¡Uy!, non. Non me interesaría nada.
-Cal é a frase máis dura que dis?
-Hai unha que me perturba moito. «Nunca quixen a túa empatía. Nunca quixen compartir algo contigo». Dicirlle iso á túa irmá pequena é bastante terrible.
-E a que máis dano che fai a ti das que che di ela?
-Hai un momento no que se mete co vínculo de amor que eu teño coa persoa coa que comparto a vida. E aí é cando xa non soporto máis e digo «ata aquí, ¡como che atreves!».
-Tes irmás?
-Si, unha irmá por parte de pai.
-Viu a obra?
-Non, ela vive en Escocia. Está lonxe.
-Gustaríache que a vise?
-Si, encantaríame, por que non? Gustaríame falar da obra coa miña irmá. Claro que si.
-Pésannos demasiado os axustes de contas pendentes cos que vivimos?
-Eu intento ter os mínimos. Téñoos e convivo con eles o mellor que podo, pero si que son moi pesados. Se vexo que se aproxima algo parecido a iso intento resolvelo porque sei que despois me vai custar moitísimo.
-Que che fixo pensar o non ter estado nomeada a ningún Goya despois de ter participado en catro das máis importantes películas do 2018?
-Serviume para aprender a relativizar todo de forma radical. Non pasa absolutamente nada. Non vou negar que me sorprendeu porque foi dos anos máis plenos da miña carreira. Pero bo, habería que preguntarlle á xente que é o que vota e por que o vota. Eu, sen dúbida, quedo co traballo feito.
-E co teatro, que é moi agradecido.
-Bo, ás veces tamén é un inferno. É moi pouco glamuroso e moi, moi esixente.
-Cal é a túa postura respecto ao conflito que xurdiu entre o mundo do cine e as novas plataformas audiovisuais?
-Teño a sensación de que estamos vivindo un momento moi particular que será determinante de cara ao futuro. Eu non quero que desapareza o cine e na medida que poida vou apostar por iso. Pero á vez sería estúpido desaproveitar as novas oportunidades que abren as plataformas para diferentes narrativas e formatos. Non sei... Non son nada radical nisto.
OURENSE TEATRO PRINCIPAL SÁBADO, 19.00 ENTRADAS ESGOTADAS