Santiago será a terceira escala da súa xira «Oh Long Johnson», que hoxe arrinca, e na que se entregan voluptuosos ao dance e aos sons do pop electrónico noventero
30 mares 2019 . Actualizado ás 22:28 h.Por un momento estiveron ás portas de ser os terceiros en discordia na escena indie tras Vetusta e Izal. Pero non callou do todo. No 2106, con Detroit exploraron con éxito territorios máis bailables. E neste 2019, con Oh Long Johnson entréganse xa por completo a eles profundando nas súas influencias, recollidas do pop electrónico dos 90.
-As guitarras deixaron paso xa definitivamente aos sintetizadores?
-Si. Aínda que segue habendo guitarras, pero teñen menos capas e menos distorsión.
-Este é un disco moi dos 90.
-Totalmente. É unha mestura entre cousas que están a pasar agora e que nos interesan e o que escoitamos sempre. É que nos 90 eramos adolescentes e é a idade na que máis che marca a música.
-Foi unha década aldraxada que agora empeza a ser reivindicada.
-Toda xeración denuesta á anterior. Pero os 90 tiveron algo fantástico que xa non existiu despois, a convivencia entre todos os xéneros: o indie, o pop, o rock, a electrónica... Todo tiña cabida.
-Bo, vós conseguistes pór de acordo aos 40 e a Jenesaispop.
-Iso é moi moi ben. Sempre nos mantivemos nesa delgada liña que separa o indie do comercial. E déronnos paus dos dous lados. Hoxe por fin podemos estar a soar con naturalidade en Radio 3 e nos 40.
-Aínda vos sentides identificados dentro da escena indie?
-É en festivais, que entendo que é a escena indie, onde máis nos movemos. Nese sentido si. En canto a militancia, sen dúbida que non. Hoxe non hai son indie.
-Dixeches que este disco é un intento de desmarcarvos de «moitas dinámicas absurdas da sociedade». De cales?
-Basicamente de estar unidos por cousas que non deberían e non estar centrados no importante. Hoxe o que se impón é a exposición, o parecer feliz. O de menos é a realidade. Nin a propia nin a do que tes ao lado. E neste disco facemos crítica e autocrítica diso.
-É certo, dá a sensación de que nas letras hai moito de axuste de contas. Cos demais e convosco mesmos.
-Hai malo leite. Hai moito de utilizar a música para liberarche de cousas. Porque me parece moito máis produtivo e sanador pór estas críticas nunha canción que nun chío. Mira que é un disco bailable e luminoso, pero nas letras quixemos resaltar este tipo de cousas.
-«Pensa mentres baila», dicía o slogan dun programa de radio dos 90.
-Non o coñecía, pero si, é exactamente iso. É que a música de baile asociouse á banalidade, pero sempre houbo artistas, como Pet Shop Boys, que axuntaron o baile con letras que ían máis aló. E temas da música disco como I am what I am ou I will survive convertéronse en algo que foi liberador.
-Que cousas fan que a vida saiba mellor?
-Non son grandes cousas. Adoitan ser detalles pequenos e a conexión coa xente. Pero hai que atopalas. E para iso téñenche que pasar cousas, no mundo real. Mesmo ás veces che vén ben que as que che pasen sexan non moi boas para que che deas conta das moitas superbuenas que hai á túa ao redor.
-Dis en «Oh Long John» «agora que todo o mundo é poeta». A que che refires?
-É que agora en Instagram todo o mundo é poeta, artista, cantante... Se cadra é un pouco viejuno o que vou dicir, pero nós vimos dunha época na que admirabamos á xente por ser músico, actor, escritor, pintor... Agora admíranse aos youtubers ou aos blogueros, que, confésoo, non sei moi ben que fan.
-Será que vos estades facendo maiores?
-Vellos, non. Estamos a facernos máis adultos. Pero é que nos durou moito a adolescencia. En calquera caso o que non imos perder nunca é a rebeldía da mocidade porque neste mundo ao que nos dedicamos o máis interesante xorde cando tes moitas inquietudes, cando non dás todo por sabido, cando non dás nada por feito.
- SANTIAGO MALATESTA
XOVES 4, 21.00 22 EUROS