Os santiagueses publican hoxe o seu novo disco, «Ultraligero», unha oda ao baile e ao goce musical, que desenvolve o cambio que emprendeu a banda co seu anterior traballo
15 feb 2019 . Actualizado ás 23:20 h.Profetas na súa terra. Novidades Carminha o son. Os santiagueses lograron co seu son de garaxe establecerse como un referente dunha nova onda do rock e pop castelán. Surfeando pola península instaláronse nun Madrid, que soubo acollelos e no que situaron a súa base de operacións. Desde alí lanzan hoxe Ultraligero. Un salto cara á mestura de xéneros, onde a cumbia, o hip-hop ou o pop conviven pacificamente. A un mes do seu concerto en Capitol, o seu fogar, xa venderon todo. Avecíñase tormenta. Carlos Pereiro, Carlangas, voz e guitarra da banda, contesta.
-¡Como cambiamos! É unha frase que seguramente leve escoitando un tempo. Recordo que no seu día comentou: «Talvez perdemos dez, pero gañamos cincocentos», á hora de falar do difícil que é para un músico o cambiar de aires e reter aos seus seguidores.
-Foi así. Hai que asumir riscos. Primeiro para evolucionar, para que siga habendo ilusión e ganas de seguir tocando. Facemos música que nos mola a nós. Campións do mundo xa mostrou un cambio evidente, e agora Ultraligero acaba de desenvolvelo. Baixouse de Novidades Carminha ao longo da súa carreira xente? Si, pero por sorte subiron moita máis. Non nos equivocamos nese sentido, e se así fóra daría igual. Isto é o que nos sae de corazón.
-O que si se percibe é que houbo un proceso moi pensado pola súa banda. Foron avisando da chegada deste disco con adiantos. Con calma, pero sen pausa.
-O público agradece poder ir escoitando novo material cada certo tempo, sen ter que agardar ata o próximo disco. Era unha idea que queriamos traer a Novidades Carminha. Permitíanos ir traballando no disco con tempo, repasar músicas de baile que nos molan, pero pasándoas polo noso filtro. Queriamos facelo de xeito fresco e inmediato.
-É posible que o público se tome a música e os seus xéneros máis en serio que os autores? Á hora de separar, de non mesturar. Case sectorial.
-É que a min me mola a música, non un xénero en concreto. No pop hai iso de que «co disco que che descubrín é co que che quero ver morrer», pero… os meus referentes non son así. TheClash , por exemplo, é unha banda de punk que acaba facendo un disco de reggae e dub. O The Beastie Boys, que empezan no hardcore e acaban sendo unha das bandas máis importantes de hip-hop… Novidades Carminha quere iso, facer algo propio, non mirar a tendencia.
-En «Obsesionada» canta «ultimamente estás estraña / xa non me miras aos ollos / só che importa a unidade de España». O seu humor segue presente.
-É que somos galegos. A retranca e a ironía é o fío condutor que levamos desde o primeiro disco. Queremos que o público se refuxie connosco, que cando nos vexan en directo sexa un momento de bailar, de pasalo de moito nabo e onde cada un faga o que queira.
-É o baile o gran punto deste disco?
-É que o baile é algo que se comparte en comunidade, pero que gozas individualmente. Gústame pensar que a nosa música se goza así, en grupo. É un concepto que me atrae. Propor cousas novas con base no rock and roll, que á fin e ao cabo foi a música que durante anos se usaba para bailar. Visitamos novas fórmulas, pero queremos que cando veñas a un concerto noso sexa a mellor noite da túa vida.
-En outubro pechou en Santiago a tenda de Novidades Carmiña, da que colleron o nome. Xa está alugada. Visitou aos novos inquilinos?
-[Ri] Non, non, aínda non, non se que hai alí. O que si intentamos foi quedarnos co cartel pero non fomos capaces. Sabes? Chégannos miles de fotos, literalmente, ao ano de xente co cartel. É incrible.
-Pero chegaron a intentar a súa compra entón?
-Fixemos o intento, pero non se puido. Á fin e ao cabo, os ladróns do nome fomos nós.