O programa máis punk. Falamos co creador dos míticos Electroduendes para saber por que este programa quedou en «os nosos circuítos»
01 feb 2019 . Actualizado ás 05:00 h.Foi o programa de referencia durante catro anos, pero quedou máis de trinta nos nosos corazóns. Non había un fogar nos anos oitenta que non acendese o televisor un sábado pola mañá para ver aquela bóla tan electrizante. Iamos de culombio desde as dez da mañá ata pasadas as doce. Mergullabámonos no galvanoplástico mundo de Lolo Rico, que nos acaba de deixar orfos. A noticia da súa morte o pasado 20 de xaneiro resucitou aqueles personaxes que descaradamente se metían na nosa casa cada sábado para falarnos de economía e política coas súas rimas. Ela ensinounos a liberdade de pensamento, a cultura, a música do momento e o espírito crítico, pero tamén a creatividade e a diversión dun mundo imperfecto. ¡Que pouco me gustaba a bruxa avaría! Se, si. Non se ría. Era unha bruxa en grao sumo punk, como case todos os personaxes que alí saían e ¡mala, ¡pero que mala era!
A movida madrileña
Había outros personaxes moito máis simpáticos, pero todos igual de enxeñosos e tolos. Non importaba se tiñas 6, 20 ou 40 anos. A bóla molaba. Grazas a ela, coñecemos os grupos da movida madrileña. Alaska e Dinarama abandeiraba este movemento, pero por alí tamén pasaron os Toureiros Mortos, Kiko Veleno, Sinistro Total, Santiago Auserón ou José María Cano, autor da canción que abría o programa e que interpretaba Alaska. «Lolo e eu eramos os maiores desta festa. E os únicos que tiñamos fillos. O resto eran uns rapaces punkis, pero moi brillantes. Nunca se pensou que A bóla fose só para nenos. Tiñamos un horario ao que ninguén lle prestaba atención e ao ano e medio de emisión metémonos/metémosnos nunha discoteca e creouse un enorme balbordo. Aí foi cando nos demos conta de que crearamos un fenómeno», explica Miguel Ángel Pacheco, o creador dos Electroduendes, que confesa que o programa tiña grandes carencias técnicas: «Era moi cutre, pero moi rompedor á vez. Cando vin aos meus bonecos, parecéronme un horror», recoñece un dos ideólogos deste mundo tan imperfecto que atrapou a varias xeracións fronte ao televisor. E así, grazas ao talento de creadores da talla de Pacheco, A bóla non se saíu dos nosos circuítos, quedándose gravada con electrólitos e fusibles. Aínda recibimos aquela radioactividade creativa da época. Non se volveu a facer nada igual. Nunca un programa foi tan didáctico, moderno, rebelde, divertido e sarcástico ao mesmo tempo. Iso era, precisamente, o que tiña A bóla que a todo o mundo aínda lle mola. Era un auténtico alucine. Pero era así, mola. Era A bóla de cristal.