O último traballo da directora, «Yuli», que vira ao redor da figura do bailarín cubano Carlos Acosta, opta mañá a cinco goyas
01 feb 2019 . Actualizado ás 08:31 h.Euli, a cinta que vira ao redor da figura do bailarín cubano Carlos Acosta, é a novena longametraxe de Icíar Bollaín e conta con cinco nomeamentos os premios Goya que se entregan mañá. A directora e o guionista Paul Laverty, a súa parella e pai dos seus tres fillos, traballaron de xeito conxunto para contarnos a historia excepcional dun neno que non quería bailar e que, obrigado polo seu pai e con moito esforzo, converteuse no primeiro bailarín do Royal Ballet de Londres.
-Como xurdiu a idea?
-Propuxéronllo a Paul, gustoulle moito, pero antes de aceptar, díxolles que quedara comigo para facer a seguinte película xuntos, de maneira que se entraba el, entrabamos os dous, pareceulles ben e tiramos adiante.
-Que che atrapou da vida de Yuli, como lle chamaban de neno?
-Lin a biografía de Carlos, Non way home, e resultoume apaixonante. A súa vida é moi excepcional e intentámolo reflectir. É unha historia de esforzo, sacrificio e dedicación á danza dun mozo negro que se converteu nun dos mellores bailaríns da súa xeración.
-É un canto ao esforzo, á superación…
-E ao amor. Fíxache, Carlos dedícalle a película ao seu pai, co que mantiña unha relación de amor e odio, porque os seus métodos non son os máis adecuados, pegáballe e obrigoulle a ser bailarín, cando el soñaba con xogar ao fútbol; pero aínda que hai moita dor, tamén hai moito amor. Tamén á danza que o converteu na primeira figura do Royal Ballet de Londres, á súa familia e á súa terra onde regresou e creou a súa propia escola para axudar aos nenos que soñan con ser bailaríns.
-A escena na que o pai lle dá unha malleira tremenda a Carlos de pequeno é durísima. Como foi rodala?
-Foi moi forte. E iso que Carlos xa fixo a súa catarse ao relatalo na súa biografía e sabía que se ían revisar os episodios máis intensos da súa vida. Con todo, na escena da malleira, Carlos interpreta ao seu pai, e fixémolo a través dunha coreografía marabillosa. Reviviu con tanta veracidade a malleira e os golpes co cinto, que tras rodar, marchouse chorando e estivo un longo intre sen aparecer. Todos quedamos en silencio e abraiados.
-E a ti, gústache bailar?
-Son moi bailonga, e gozo moito como espectadora de danza e ballet contemporáneo.
-Que che achegou a nivel persoal esta historia?
-Foi fantástico o poder achegarme ao pobo cubano. Brindoume a oportunidade de descubrir como viven ou sobreviven, como senten e mesmo comprender as súas contradicións.
-Como levas o de traballar coa túa parella?
-Ben, ambos respectamos moito o traballo do outro e cando non estamos de acordo en algo, dialogámolo.
-Décheslle voltas á túa próxima historia?
-Teño dous en marcha. Unha sobre un tema máis persoal e outro proxecto sobre cousas da historia máis recente do noso país.