Nathy Peluso: «Non teño nin idea de que é o que agora mesmo soa nas radios»

FUGAS

cedida

Asombra a madurez do seu discurso, a súa cultura musical e a claridade das súas ideas. Dixo adeus á Nathy urbana para abrazar á latina. Mañá, a diva da salsa abrirá xunto a Wöyza o ciclo «Contrariadas»

12 ene 2019 . Actualizado ás 12:34 h.

Sorpresas dáche a vida, que diría o seu admirado Rubén Blades. Unha das influencias que Nathy Peluso (Luján, Arxentina, 1995) recoñece. Xunto a Celia Cruz, Armando Manzanero, Os Panchos ou Gloria Estefan. Absolutamente impropias da súa idade, dígolle. «Poida que si, pero é que eu non escoito nada de música actual. Non teño nin idea de que é o que soa nas radios. Xúroche que non me sei nin unha letra das cancións que se sabe toda a xente da miña idade. Pero tamén che digo que cando me poño a cantar Dous gardenias nos directos todo o mundo lla sabe».

E é que, se ben aínda non cumpriu 24 anos, Nathy Peluso xa tivo ocasión de reinventarse. O seu primeiro disco, Esmeralda, no que se achegou ás músicas urbanas asúmeo, irónica, como «un erro de mocidade». «Non me representa», engade. E nisto chegou o segundo, A Sandunguera, e descubrimos a unha Nathy Peluso latina, poderosa e juguetona (moi Celia Cruz ou Carmen Miranda) pero ao tempo vulnerable e sensible (moi Nina Simone ou Etta James). «Claro, as miñas imperfeccións son moi construtivas. Non as escondo. Son algo inspirador e natural. Son as que reafirman a miña condición humana. Mostrar as miñas debilidades é un signo de fortaleza».

-Xogas á fusión e á confusión.

-Non é un xogo. Non son capaz de facer outra cousa. Musicalmente inspírame o bolero, a salsa, a bossa nova, o jazz, o rap... E quero facelo todo. Non queda outra que facer fusión con todo iso que me conforma como artista. E se o meu mensaxe interpretar como confuso é talvez porque é demasiado humano. E iso é algo ao que non estamos moi acostumados.

-Séntesche máis preto dunha diva do soul que dunha diva do rap?

-Eu creo que vou ser unha diva da salsa [ri]. Iso é o que mellor me definiría. O soul lévoo na alma, pero ao final, está cheo de tristeza. E eu o que agardo é levar á humanidade un pouco de cor e alegría. Son nostálxica e tanguera pero tamén latina e caribeña, e férveme o sangue.

-Achegáchesche a moitos xéneros. Atreveríasche co flamenco?

-¡Uf, nai miña! Creo que non porque non o coñezo, non o mamei. Apaixóname, pero pareceríame moi pretencioso. Agora mesmo non estou nada flamenca, estou moi latina. Aínda que ao final todo conflúe no mesmo núcleo. Pero bo, aínda son pequena. Teño tempo de experimentar.

-Xa hai quen apunta unha rivalidade entre Nathy Peluso e Rosalía.

-Non ten ningún fundamento. Facemos cousas moi distintas. Simplemente parecémonos en que somos dúas mulleres que estamos facendo as cousas ben. Máis que alimentar unha rivalidade, sería moi bonito alimentar a solidariedade. Todas podemos triunfar. Nunca entendín que só poida haber unha raíña. Aí tes a Rihanna e Beyoncé. Sempre quixeron enfrontalas e non ten sentido. Son raíñas as dúas, completamente distintas, e as dúas inspiran á metade do mundo. Iso é o máis bonito.

-Na música latinoamericana, hoxe son as mulleres as que están a trazar os máis interesantes camiños. Por que crees que está a ocorrer?

-Mulleres poderosas que cantaron as habido sempre. Pero o movemento feminista fíxonos máis visibles. E máis fortes.

-Nalgunha ocasión dixeches que nin a música nin o sentir teñen que ver co que teñas entre as pernas.

-Sin duda. Nunca quixen facer bandeira de nada. O feminismo hoxe véxoo non como unha moda, senón como algo natural e moi necesario.

-En Instagram ofreces por momentos unha imaxe sofisticada e sexy e noutros en grao sumo cotián, mesmo doméstica. Cal é a Nathy real?

-As dúas o son. Persoa e personaxe van da man. Pódese ser natural sendo sexy, divertida, irónica ou iso que a xente chama ridículo. A min encántame ser ridícula. Creo que aí reside unha beleza superúnica.

-Para os heavies é a melena, para os hipsters a barba... Son as uñas o elemento estético icónico dos millennials?

-¡Ah!, pois poida que si [ri]. A min sempre me encantaron as uñas longas. Pero iso é algo súper noventero. A estética ninetys é a miña favorita e, mira, agora mesmo volve estar moi presente.

-Verémosche con hombreras?

-¡Por favooor! Eu póñomas sen dubidalo.

SÁBADO, 21.00. PONTEVEDRA. PAZO DÁ CULTURA.

ENTRADAS DESDE 15,25 EUROS