Tras un longo parón editorial, o trío de Valladolid volve con «Sonora», un álbum que reincide no seu concepto de power trío acústico achegándolle novos toques de música negra e un ocasional verniz de psicodelia
06 ene 2019 . Actualizado ás 22:52 h.Di Javier Vielba, cantante e guitarrista de Arizona Baby, que Sonora foi sometido a un traballo de maduración, «como cando se elaborou unha cervexa ou un viño, calculando moi ben os tempos».
-O disco é xeneroso en minutaje, con cancións longas que se prestan a expandirse en directo. Será así?
-Si, pero xa non é que as cancións estean pensadas para o directo, senón que o directo é o que nos influíu para o disco. Todas esas improvisacións, desatinos psicodélicos e licenzas instrumentais veñen desa atmosfera que se crea co público. Iso inflúenos moitísimo
-Imaxino que se refire a «Just Say It's So», toda unha orxía de psicodelia e funk ¡de 14 minutos!
-Si, ademais, esa tocámola todos xuntos, meténdolle un piano Rhodes e un órgano. Pareceunos unha boa forma de reivindicar a Rubén, o noso guitarrista, que é buenísimo; un portento do que estamos moi orgulloso. Merece lucirse e meréceo tamén o noso público.
-A Rubén, ademais de oílo, dá gusto velo, con esa actitude coa que toca. É todo un «guitar-hero» acústico, algo pouco usual.
-Eu asócioo a xente como Tommy Emmanuel ou Rodrigo e Gabriela, que teñen garra. Rubén vén do hard- rock, pero tamén do rock n' roll e o duduá clásico. Igualmente, ten cousas dos rapaces do barrio, de xitanos que tocaban flamenco, rumbas e cousas así. Iso é algo que se nota moito na súa música e que lle dá unha personalidade especial. Nós non somos un grupo de manual, senón que aparecen moitas cousas por aí, é máis que unha receita.
-Xa que está de moda, poderiamos dicir que máis que apropiacionistas, son uns depredadores culturais
-[Risos] ¡Apropiámonos de todo! Do antigo, da nosa terra. Non só nos afecta o folk americano ou o do norte de Europa, senón tamén o Mediterráneo. Non só os ramallazos aflamencados, senón tamén moitos xeitos de facer os ritmos como as xotas e o folklore de aquí. Iso fágoo moito para facer crecer as cancións, que nós non temos distorsión para preparar o refrán. Isto non é un «Imos facer música americana». Non, porque nós somos do Pisuerga, non do Misisipi. Somos de aquí e a nosa filosofía é «de Valladolid ao mundo».