Volve á gran pantalla da man de Corda, na «secuela espiritual» de «Amence que non é pouco». Este pai con graza estrea ano con nova tempada de «Mira o que fixeches», e cunha certeza: «O humor é un termómetro social»
14 mares 2023 . Actualizado ás 13:24 h.Mira o que fixo Berto Romero (Manresa, 1974), que hoxe estrea en cines Tempo despois, un salto ao ano 9117 da man de José Luis Corda. «Para min, esta é unha película moi querida. Ten unha historia bonita detrás. Algúns confabulamos con José Luis [Corda] para empurrar isto, tiramos de teléfono, chamámonos uns a outros. Tiñamos moitas ganas de que Corda puidese rodar este guion. Esta é unha historia que fala do mundo que vivimos agora, e somos amanecistas ata a medula. Ao final, quedou unha película moi única, como o é Amence que non é pouco. Tempo despois non é unha secuela. O director e os produtores chámana ‘secuela espiritual', e é exactamente o que é».
-Que ofrece «Tempo despois»?
-Ten ese espírito cuerdista de comedia absurda, albaceteña, marabillosa, pero ten tamén outras moitas cousas. Non quero revelar máis...
-Si podemos avanzar que esta vez Berto Romero convértese nun barbeiro ilustrado que recita a Lorca.
-Si, creo que teño o papel máis luminoso da película. Este Agustín é un tipo que cae ben a todo o mundo sen que el llo propoña. Ponse a recitar a Lorca e a xente pártese.
-Máis vale caer en graza que ser gracioso?
-Bo... é algo que está no meu papel. O outro barbeiro, Arturo Valls, que é o oposto, ponlle todo o oficio e non ten ninguén na barbería (risos).
-Este Corda lévanos ao futuro, ao 9117, mil anos arriba, mil abaixo.
-Si. Na primeira película de Corda, mediometraje total, esta historia empezaba cun plano dun campo cunhas ovellas e un letreiro que puña «Londres». Ese 9117 é un futuro Corda, un futuro retrofuturista, parece a España dos 50. A xente parece que estea a recitar a Shakespeare e todo o ambiente é case de cine clásico español, cunha estética anterior, diríache, ao propio Amence.
-Subscribe o de «Quen quere un mundo feliz. Un quere ser feliz, sexa como sexa o mundo»?
-Ao final é parte da vontade humana. Intentar ser feliz é o único que vale a pena. Pero eu creo que intentando ser feliz pódese facer talvez un mundo máis feliz.
-Mira ao pasado ou salta adiante?
-Non me gusta mirar ao pasado. Non son nada-nada nostálxico, pero non son tampouco de estar a facer plans de futuro. Cada vez estou máis na trincheira de vivir o momento. É o que tes. Se quedas a vivir no pasado, vas estar amargado continuamente, porque vives nun lugar morto. E o futuro non existe. Ninguén sabe que vai pasar en 5 minutos. O único que ten sentido é estar no momento. Chámanlle o zen, non? jajaja.
-Fai falta adestramento e fortaleza mental...
-Si, porque a túa cabeza che leva pa´lante e pa'trás. Pero é un exercicio interesante.
-Onde lle ve máis sentido ao humor?
-En todo. É a única ferramenta que temos para ver a realidade tal como é. O sentido do humor distáncianos, fainos afastarnos, e é un mecanismo eminentemente humano, unha das poucas cousas que nos distinguen como especie. Honestamente, non vexo ningún ámbito da vida onde non deba aplicarse o humor. É máis, preocúpame que estea mal visto ou non sexa pertinente. Ponme en garda.
-Pero evolucionamos en sentido do humor. Hai cousas que nos facían rir hai 30 anos e hoxe déixannos fríos.
-Bo... isto pasou sempre. Parece que agora descubrimos que o sentido do humor cambia e alucinamos. Cando era pequeno, a min non me facían graza os chistes que lle facían graza aos meus pais... O sentido do humor é un termómetro social. O humor é algo vivo, oxalá siga cambiando e evolucionando. Igual, hai 30 anos riamos de cousas que non teñen graza, non sei. O sentido do humor non é ciencia, non é o mesmo para ti que para min, nin é para ti agora o que era hai 20 anos, ou non?
-Púxose lentes para parecer máis espabilado? Iso contounos unha vez.
-¡Si! Eu vivía nunha familia na que todo o mundo levaba lentes menos eu, que tiña o nariz máis grande de toda a familia, e parecíame inxusto. E logo sempre me gustou o gafapastismo, esa xente como Elvis Costello ou Woody Allen. Ou como Eugenio. Cando empecei a facer comedia, un amigo deume unhas lentes negras cuns filtros amarelos, quiteilles os filtros e púxenmas. Hai uns anos empezoume a fallar a vista... e as miñas lentes convertéronse en lentes de verdade.
-Ten oito apelidos murcianos?
-Si, si. Romero Tomás Hernández Muñoz Zamora Meroño Martín.
-Son sete...
-Bo, non me puxen a investigar a miña árbore genealógico. Sei que os meus catro avós viñan de Cartaxena, pero máis non investiguei. A ver... irlandeses, polos apelidos, non parecen.
-«Mira o que fixeches», a súa serie en Movistar, invítanos a sentirnos menos marcianos como pais. Para cando segunda tempada?
-En febreiro. Estás a falarme da nena dos meus ollos... jajaja. Esta serie é un produto moi persoal, e estou contento con esta segunda tempada. Demos pasos adiante. Creo que o efecto será parecido ao da primeira, pero a identificación chegará doutra banda.
-É a súa vida?
-O é e non o é. Eu cos guionistas chámoo o Bertoverso, un universo parecido ao noso, verosímil, no que non todo é verdade pero debe parecelo, estar moi vivo.
-Ten gurús para conducirse como pai ou non vai polo libro?
-Si, inténtoo. Nós levamos aos nenos a unha escola que seguía a liña Montessori, pero como todo pai son profundamente inexperto e equivócome unha chea. E non existen fórmulas máxicas... Esta xeración de pais somos completamente distintos. Eu cóntolle ao meu pai, que en paz descanse, que estamos estudando o modelo educativo Montessori e o Waldorf e riríase, creo que non o entendería.