Cúmprense 50 anos do disco co que a mítica banda británica deixou de seguir as correntes do pop e perfilou a que ía ser a súa personalidade definitiva, mirando cara ao blues e o country. A reedición desta xoia invita a facer unha viaxe ao pasado
21 dic 2018 . Actualizado ás 12:54 h.Pouco duraron as flores no pelo e as visións caleidoscópicas do verán do amor. Na primavera de 1968 os Stones xa estaban fartos do periplo psicodélico co que pecharon 1967, editando Their Satanic Majesties Request. Á parte de que o intento de contestar ao Sgt. Peppers de The Beatles fora desigual, o seu paso polo cárcere e o progresivo afastamento de Brian Jones do centro creativo do grupo produciu unha reacción: volver ao pasado para dar desde aí un paso adiante.
Adeus ás espirales, a espiritualidade e o novo mundo. Ola ao blues anello, ao country e ao folk. Todo iso cunha conxuntura favorable. En EE. UU. formacións como The Band ou The Byrds emprendían unha procura similar nas raíces. Sen sabelo aínda, estaban a empezarlle a dar as costas ao pop, perfilando o son que co tempo remataría sendo arquetípico do grupo: o plasmado posteriormente en discos como Sticky Fingers (1971) e Exile On Main Street (1972). Poderíase dicir que neste Beggars Banquet que se reedita co gallo de o seu 50.º aniversario empezou todo.
É o disco de Sympathy For The Devil e Street Fighting Man, dous arrebatos de xenio stoniano que merecen mención á parte. A primeira, porque se trata dunha das cinco mellores cancións do grupo. Con ese sostén de congas e piano que adianta cousas que desenvolverían nos noventa Happy Mondays ou Primal Scream. Con esas guitarras que emerxen como látigos acedos. E con ese Mick Jagger en estado de graza encantado de provocar. A segunda, por levar á electricidade dunha guitarra a convulsión contestataria do ano das revoltas de París e Praga. Ambas resultan un prodixio de composición, produción e imaxinación. E podían ter sido máis: o grupo lanzou o single Jumpin' Jack Flash, que decidiu non incluír no disco. Así de sobrados ían.
Pero, ademais desta parte que se podía cualificar de vangarda, existe outra cara de tacto anello, onde Keith Richards se erixe en guía musical. Lanzado en agosto (oito meses despois do Their Satanic Majestic…), presenta a outro grupo, con instrumentos acústicos, harmónicas e slide-guitar. Ben sexa achegándose ao country de Dear Doutor, tirando do blues con Parachute Woman ou mesturando ambos os mundos con Prodigal Son, no groso de Beggars Banquet a banda manda unha mensaxe sonora de (a súa) futuro. E para celebralo colocáronlle unha feísta portada que recolle un urinario cheo de pintadas. O resultado? A censura de leste. A polémica continuaba.