Poucos músicos retrataron o seu tempo coa lucidez e a poética do asturiano. Sen eludir nunca as súas arestas. O seu último disco, «Violética», é do mellor da súa carreira
25 dic 2018 . Actualizado ás 15:10 h.Traza o cancionero de Nacho Vegas (Xixón, 1974) un lúcido retrato social e político do seu tempo e outro emocional do individuo ao que lle tocou vivilo. Salpicado de claroscuros, como o propio personaxe. Non podía ser doutro xeito. Aínda así imponse con fartura os momentos de excelsa brillantez. Entre eles sobresae Violética, o seu xeneroso último disco. Dezaoito cancións nas que van asomando todos os Nachos Veigas que habemos ir coñecendo.
-Que é o que tanto che fascina de Violeta Parra como para, dalgún xeito, dedicarlle este disco?
-As súas cancións falan da vida cunha paixón brutal. Pero, sen deixar de ser íntimas, teñen unha dimensión social importante. E non fixo himnos nin panfletos. Fixo denuncia política con cancións que eran de amor. Esa dobre dimensión interésame moito.
-Non corren, con todo, bos tempos para a música asociada ao compromiso.
-Non entendo por que. A música popular sempre foi moi permeable ao que sucede ao seu redor. E creo que debe seguir exercendo de contrapoder. A directriz para a creación musical debe ser sempre liberdade de expresión absoluta. O contrario é un holocausto.
-Musicalmente, «Violética» é o disco máis variado de Nacho Vegas. A que se debe esta apertura?
-Tiña moito repertorio e tomeime todo o tempo necesario para tratar cada canción de xeito personalizado e facer que o disco tivese moitos matices, que plasmase diferentes sensibilidades, diferentes xeitos de entender a música e as diferentes influencias que hei ir recollendo ao longo dos anos. Entón foi cando me dei conta de que podía ser un disco longo, porque era moi heteroxéneo.
-Mesmo che atreviches cunha cumbia...
-A cumbia lémbrame moito ao punk. É moi rompedora e vén dos barrios. Intentando tocar unha cumbia dun disco que me trouxen nunha viaxe saíume ese Todos contra o ceo.
-Ao fío dunha das frases que citas na túa canción «Ideoloxía», teñen ideoloxía os festivais?
-Pode parecer paradoxal, pero a ideologización da cultura hoxe maniféstase no feito de haber despolitizado calquera feito cultural. Hoxe vese con malos ollos xuntar nun festival a festa, a cultura e a política. E a min iso paréceme bastante san.
-Cada vez son máis os artistas que están a advertir do perigo de que desapareza o circuíto de salas.
-Esa rega existe, é certo. Nos últimos anos a música en directo contrólana de xeito hexemónico os festivais. Os prezos dos concertos nas salas creceron dun xeito desproporcionado que non se corresponde co nivel adquisitivo da xente, sobre todo da máis nova. Por iso moitos prefiren aforrar e agardar ao festival no que por ese diñeiro van ver a moitos máis grupos.
-No disco hai dúas cancións dedicadas á loita antifascista. Quen ía pensar que volvería ser un tema de candente actualidade?
-Pois si. Por iso digo que a música popular ten o deber moral de lembrar este tipo de loitas. Porque se nos veñen amais no mundo. Vímolo en toda Europa, vímolo no Brasil e agora a ameaza témola xa aquí ao lado. Ante iso a cultura non pode permanecer neutral. Ten que situarse sempre contra a exclusión.
-Que crees que diría Michi Panero se vise todo isto?
-(Ri) ¡Quen sabe! Pero seguramente faría algún comentario moi certeiro e mordaz. Sería moi interesante escoitalo.
-É certo que estiveches a piques de coñecelo?
-Si, si, estaba en Astorga e íamo a presentar un amigo xornalista. Advertiume que era un tipo moi imprevisible, que podía ser moi simpático pero que de súpeto podía pórse violento. Acolloeime e preferín non coñecelo. Cando cheguei a Xixón arrepentinme. E aos poucos meses chamoume este amigo para dicirme que morrera. Por iso escribín a canción.
-Hai aínda lugar para o optimismo?
-Ten que habelo, aínda que sexa cunhas razoables doses de escepticismo. Negar a esperanza non sitúa nunha postura reaccionaria. Que nos é moi cómoda porque todos temos medo aos cambios. Pero cando son necesarios e urxentes, como agora, todos temos que estar dispostos a sacrificar certas cousas e perder certos privilexios. Pero bo, iso significa o compromiso.