Fai dez anos descubriu que non había mellor terapia que subir ao escenario guitarra en ristre e converter a rabia en suor a golpe de clásicos do rock. Desde entón sométese a tan peculiar tratamento a cargo de Os Insolventes
19 dic 2018 . Actualizado ás 11:37 h.O seu idilio coa música é moi anterior ao que despois viviu, e aínda mantén, coa pantalla. De feito, seguramente sería o seu territorio natural se non se cruzaron no seu camiño aquelas lentes escuras. Pero o plasma o fagocitó. Ou iso parecía ata que fai dez anos, convertido xa en axitador de conciencias a golpe de guion no Intermedio, resucitou publicamente o seu vis musical. Recrutou a un puñado de curtidos veteranos da escena rockeira madrileña, aos que bautizou Os Insolventes, e púxose á fronte do combo facendo seu o micrófono e compartindo tarefas coa guitarra.
«Síntome máis libre sobre o escenario que no estudio», di. Certo. Non resulta difícil discernir cando estamos ante o Wyoming musical e cando ante o televisivo. E sobre ambos, mal que ás veces lle pese, sobrevoa o Wyoming político, o individuo comprometido e incontido que se impón, teimudo, ao personaxe.
-Di que saír a tocar co grupo exerce de terapia. Como vai o tratamento?
-Ben, ben. É fundamental. Rematas o concerto e sales novo. Límpache completamente o disco ríxido. É o contrapunto perfecto ao que fago durante o resto da semana.
-Perfecto e necesario? Ou sería capaz de prescindir del?
-Non, absolutamente necesario. Se non fose isto, tería que facer outra cousa. É o que os psicólogos chaman o efecto de transferencia. Os psicanalistas á súa vez psicoanalízanse para evitar que lles contamine o que escoitan na consulta.
-Sen dúbida, déixase a pel nos concertos...
-É que este é un tipo de música que non hai outra forma de facela. Ou o dás todo ou non funciona.
-Para o repertorio que fan fixou a súa mirada no retrovisor.
-Bo, hai cousas desde os 60 ata máis recentes, como The Dandy Warhols, por exemplo. É coma se fose un musical. Imos contando a historia do rock and roll por capítulos.
-Non lle pide o corpo compor?
-Non. Iso supón moita trabajera (sic)... Pórche a compor, gravar un disco, promocionalo... Non, non estou agora nesas circunstancias.
-Ata que punto está ao corrente ou lle interesa a música que se está facendo agora mesmo?
-Con excepción dunha época moi concreta, os 60 e 70, da historia da música hai moitas épocas que non me interesan. Non só esta. Pódenme interesar cousas puntuais, como agora mesmo Jack White ou no seu momento Prince. Xente que sae e marca unha época. Pero en xeral, a música nova non está feita pensando en min.
-Cre que ten sentido reivindicar hoxe a canción protesta?
-A canción protesta nunca deixou de existir. E motivos non lle faltan. O que está a pasar no Mediterráneo daría para unha ópera, non para unha canción. Estamos moi acostumados criticar o pasado e a negarnos a ver o presente. Cando agora alguén ve unha película do Holocausto, di: «Como é posible que a xente non reaccionase ante aquela atrocidade?». Bo, pois agora se están afogando miles de persoas no mar e á xente impórtalle unha merda. Dentro dun tempo supoño que dirán: «Como é posible que a xente se estivese afogando e se un barco rescatábaos metésenlle un puro?». Pois si, iso está a pasar.
-Que Wyoming parécese máis a José Miguel Monzón, o da televisión, o músico ou o escritor?
-O da tele sen dúbida que non. Aquilo é un traballo e todo o que alí ocorre está determinado por un guion.
-Ata que punto ten capacidade para dicir este gag non o fago ou este chiste non o digo?
-Non o sei. Non adoita ocorrer. Pódese matizar algo, pero en xeral o programa está pechado cando chego eu.
-Pero despois é vostede, que é quen pon a cara en pantalla, o que apechuga coas consecuencias.
-Non, coas consecuencias non apechugo. Mas como, pero non apechugo. Porque non son competencia miña. Eu non decido os contidos.
-Pero si é o que vai aos xulgados.
-Si, pero iso provócano deliberadamente. Aínda que saben que a denuncia non terá percorrido, queren que o que vaia sexa eu porque con iso xa teñen toda a campaña feita.
-Ter que pasar polos xulgados por defender a liberdade de expresión é unha medalla ou unha afronta?
-É unha afronta. E dáche un índice de por onde van os tiros na xustiza. Facía uns anos este tipo de denuncias non se admitían a trámite. Pero hoxe moitos xuíces están a saír do armario. Aí tes, por exemplo, ao candidato á Junta de Andalucía por Vox. É un xuíz en excedencia. Tócache ese señor e imaxínache o panorama.
-«O PP é un partido de ultradereita», dixo nalgunha ocasión. Que é entón Vox?
-É que todos os membros de Vox eran do Partido Popular. Sen ir máis lonxe, cando eu dicía iso Abascal estaba no PP e cobraba da Comunidade de Madrid por non facer absolutamente nada, por dirixir unha asociación que non tiña ningunha función. E hai só uns días Aznar dixo que Vox non tiña nada de malo e que unificaba á dereita mentres que Rajoy a separou. Iso non o dixo un hooligan dos Ultrasur, non, díxoo un señor que foi presidente do Goberno de España.
-Foise Esperanza Aguirre, foise Bárcenas, foise Rajoy... A quen ve como o próximo «fucking master»?
-Non, non, todos eses están en activo... Pero bo, a entrevista debería ser musical, non? Se falamos disto, que cona de interese ten despois o que eu cante unha canción do Dúo Dinámico?
-Sabe dabondo que é imposible disociar a súa persoa deste tipo de contidos porque tamén forma parte da súa actividade profesional.
-Xa, pero é que despois sempre sacan titulares do tipo «Rajoy é un home de extrema dereita» e cousas así.
-Iso é moito prexulgar...
-O que quero dicir é que se nos centramos na actualidade, se a comparamos con todo o que está a pasar, a actuación de Vigo non ten moito interese.
-Vostede é consciente de que se a Wyoming e Os Insolventes quitámoslle o Wyoming o interese sería moito menor.
-Home, claro. Este grupo faise porque eu teño unha fama que me dá a televisión. E mantense porque a xente vén ver a un tipo famoso. Os músicos dos Insolventes teñen outro grupo que se chama Última Experiencia e actúan para moi pouca xente. Esa é a situación real da música. Hai unha elite que protagoniza os grandes eventos e o 99% está a tocar nos bares como pode.
-Interesaríalle entrar, por exemplo, no circuíto dos festivais?
-Temos feito moitos pero non nos interesa. Eu pásomo ben unha vez que vou, gozo de tocar nun escenario grande e con bos equipos, pero non lle vexo moito sentido a que nós esteamos alí. Os festivais queren que vaiamos porque nos ven como un complemento e a verdade é que funciona pero non é algo que me interese especialmente.
-Tampouco lle interesan as redes sociais, por que?
-Porque non teño ningún interese en saber que opina a xente nin en que me conten a súa vida. Eu teño interese en saber que opina a xente que a min me interesa. Eu se vou a un bar con catro amigos, estamos a falar e vén un tío que está na barra e dime: «Oia, non estou de acordo co que estás a dicir», vólvome e dígolle: «Importaríalle deixarnos en paz, que estamos a falar nós?». Para min as redes sociais é chegar a un bar e dicirlles «A ver señores, cóntenme como lles van as cousas»... Non, non teño ningún interese.