A banda coruñesa presenta con Son Estrella Galicia o seu primeiro traballo en Vigo e A Coruña. Un disco de rock que mira a Sudamérica e descarga electricidade sobre a crise dos corenta
14 dic 2018 . Actualizado ás 12:22 h.Pablo Rega, impulsor de Electra, ten un pasado recente en Barcelona ligado ao jazz e a música improvisada. Pero para este novo proxecto ha optado claramente polo rock sen concesións: «Estar na Coruña influíu moito. Viña con ganas de facer outra cousa, contando unha historia, lembrando a música que escoitaba antes e volver á linguaxe do rock que o tiña totalmente oxidado», di. Xunto a músicos míticos do rock coruñés acaba de sacar o notable Duelos e quebrantos. Preséntao hoxe en Vigo (Radas, 21.00 horas, 10/13 euros) e mañá na Coruña (Praia Club, 22.30 horas, 10/13 euros). Antes fala do seu proxecto co seu compañeiro, o cantante Álvaro Dorda.
-Percíbense aires latinos en Electra. Veñen das súas estancias en Anmérica?
-Pablo Rega: Creo que é algo que xa estaba aquí e, polo menos no meu caso, formaba parte da miña infancia. Pasei a vida escoitando aos meus pais cantando boleros e canción mexicana. Cando estás en América velo, máis in situ, e paréceche algo exótico. Logo estableces unha ponte e realmente está aquí. Aquí hai unha escola incrible de música de orquestra, para bailar agarrado, escoitábanse moito a música cubana e as habaneiras. Ao escribir en castelán, iso fortalécese. Porque ou che fixas na música en castelán que escoitaba eu, como Radio Futura ou Sinistro Total, ou xa queda iso, o bolero, o tango.
-Iso reflíctese tamén en modo de cantar con máis potencia, que igual remite a Corcobado como a Camilio Sesto
-Álvaro Dorda: Eu mamei moito Camilio Sesto e Raphael, de toda a vida. No local hai algunha subida da canción en plan Camilio. Logo está a música suramericana. Na miña casa escoitábanse rancheiras e o corrido. Tamén hai unha escola importante na Coruña, a de Doureinos.
-É dicir, viña de serie.
-A: Saíu un pouco así. Tampouco pretendín nin imitar ningún estilo nin a un cantante. Ao cantar en español o hei cantando como eu o hei ir sentindo e como me saíu a min.
-P: Desde os 2000 ou así estamos moi acostumados escoitar grupos de pop onde as voces son un pouco máis aniñadas ou adolescentes. Eu tiña claro para este proxecto que me molaba que o quen defendese as cancións fose un home e que fose maior, porque somos maiores. Alégrame que mencións a Corcobado porque nos gusta.
-Fan un disco de rock, totalmente rock. Tiña as ideas moi claras?
-P. O ter volto a Coruña influíu moito. De súpeto, aparece o teu pasado. Eu facía moito tempo que non oía falar a ninguén de Kozmic Muffin e que ninguén me relacionar se con iso. Eu estaba na música instrumental e experimental. Pero aquí viña con ganas de facer outra cousa e con ganas de facer outras cousa, contando unha historia, lembrando a música que escoitaba antes e volver á linguaxe do rock que o tiña totalmente oxidado. Pasáronme cousas que hei ir escoitando, porque a miña background é moi raro. Eu fai oito anos que escoitei un disco de Blur ou Nirvana por primeira vez.
-Sentíase un extraterrestre?
-P. Pois me sentía un pouco así. Nun bar púñancho, pero nunca oíra un disco seu. A Blur, a Pulp e a Oasis escoiteinos nun coche seguidos.
-A. Baixáchesche ou che tiraches en marcha? [risos]
-P. Non, deixoume moi impresionado Pulp. Parecíame en grao sumo orixinal. Isto pásame, teño unhas lagoas tremendas. Pero pregúntasme por improvisación xaponesa e seino todo. É o que pasa cando estás nun mundo e métesche noutro.
-Por que escolleu a estes músicos?
-P: Porque me deron bóla.
-A: Somos os únicos que quixemos tocar con el [risos].
-P: Eu coñecíaos, pero tampouco tanto. Eu coñecíaos da época, pero tampouco nos relacionamos moitos.
-A: Fixemos birlos xuntos pero si que é certo que Pablo de todos os Muffin era o que máis ía á súa bóla e co que menos trato tiñamos.
-P: Eu quería a xente da miña quinta, curtidos, coa súa personalidade e que estivesen de volta de pouco. Dábame a sensación de que todo ía ser mellor así.
-Tendo en conta a súa exbanda Kozmic Muffin, todo o mundo agardaba que Electra fose máis psicodélico. Por que non o é tanto?
-P. Hai cousas que eu, persoalmente, relaciono coa época de Kozmic Muffin, sobre todo en estruturas e contar partes.
-A. Tivemos que ensinarlle un pouco a facer unha canción de estrofa, refrán, estrofa, refrán, só de guitarra, refrán, refrán e acabouse [risos]. Pero totalmente. Viña con cancións con oito partes.
-P. A Quique dicíalle que isto era o máis comercial que podería chegar a facer. O dicíame: Ti non sabes o que é a música comercial.
-Fan rock, con corenta e tantos anos e con letras adultas, que retratan o momento. É o verdadeiro lugar do xénero no 2018?
-Non o sei. Gustaríame facer outras cousas, pero fágoas e vénme xente máis nova dicindo: «Pero se iso o fixeron outros antes».
-Iso lembra a cando os mods galegos evolucionaban e empezaban a escoitar a Deep Purple nos noventa. E o heavy da clase dicía: «Pero que me estás contando?».
-P. Supoño que todo ten un tempo. Facíame graza atoparme con Fernando de Sex Museum e dicirlle que eu estaba en Kozmic Muffin. El dicíame: «¡Adiantástesvos, agora seriades de puta pai!»
-Hai un par de subidones no disco de puro paroxismo.
-P: Sete cruces fala da culpa. Custoume moito facela. É un tema de desamor, pero de culpa. No caso de Nin unha alma no ceo é un canción sobre a miña infancia no pobo, moi marcada pola educación católica-cristiá. Sen rancor, senón lembrando imaxes, sons e cousas que pasaron alí. Na igrexa entraron a roubar e apedrearon todas a imaxes. Entrar de neno e ver todas as imaxes rotas é algo moi potente.