O músico pontevedrés que liderou A Familia debuta en solitario cun introspectivo e honesto compendio de tempos medios en clave de pop de autor e folk contemporáneo
07 dic 2018 . Actualizado ás 05:00 h.Di o creador de Catedral que ben podería ter titulado o seu disco As movidas de Santi Araújo. Ata ese punto asume o músico de Ponteareas o profundo reflexo da súa identidade, dos seus anhelos, contradicións e quimeras que asoma en cada unha destas cancións.
A referencia que ata agora situaba a Santi Araújo era A Familia, grupo de certa relevancia que a finais da década pasada reuniu a vellos coñecidos da escena musical viguesa. Pois ben, con manter inequívocas conexións con aquel pasado o proxecto persoal de Santi Araújo non é unha continuidade da Familia.
En Catedral despréndese de certa electrificación e recóllese, cando menos, a melena para penetrarse nunha profunda introspección. Levada case ao paroxismo en Vencejos , o tema que abre o disco, e en cuxo videoclip Santi Araújo é o protagonista do seu propio velorio e funeral. Para selo despois tamén da súa resurrección.
Máis que unha visual alegoría, semella toda unha confesión aberta en canle que referenda o músico cando revela que estivo cinco anos sen compor nin unha soa canción. «Ata que de súpeto un día me atopei con estas cancións. Eu non as busquei. Elas elixíronme a min», comenta.
Detalla atinadamente o texto de promo que nas cancións de Catedral «resoan ecos do folk-rock alternativo de corte americano, tics que nos levan a pensar en iconas inalterables da confesión pop e ata achegamentos a rexistros dalgúns dos compositores máis maduros do pop alternativo español máis recente». Pola miña banda, nada que engadir respecto diso. E por parte do autor? «Non me sentín recoñecido nalgunhas referencias das que se falou», di. «Escoito de todo. Pero de todo con maiúsculas. Desde o hip hop ao tropicalismo. Ao que non estou moi atento, e non o digo con orgullo, é ao que fan os meus coetáneos».
E talvez non sexa preciso para entender este disco. Porque todas as claves están no seu interior. É aí onde hai que pór a lupa. Na súa escura poética, nesa resaca existencialista que o sobrevoa e á que o músico se sobrepón cun vitalismo contido. «E que é a vida? / Voar e resistir».
Suficiente para transitar con serena indulxencia por eses «labirintos coñecidos» que finalmente lle levan á catedral, a canción que o pecha. «A canción que toda a miña vida soñei facer», confesa Santi Araújo. Pois ben feita queda.
«CATEDRAL»
ERNIE RECORDS
Todo unha honesta viaxe musical a ese labirinto que son as profundidades dun mesmo.