O rapeiro madrileño continúa o seu idilio co éxito. Despois de chegar ao gran público no 2016, Antón Álvarez móstrase como un dos artistas máis intelixentes do panorama nacional á hora de escoller colaboracións, xéneros e escenarios
16 ago 2019 . Actualizado ás 10:32 h.Antón Álvarez Alfar (Madrid, 1990), Pucho ou C. Tangana. Tres nomees para un veinteañero que se empeñou unha e outra vez en demostrar unha capacidade máis que envexable dentro da industria: a de non querer aburrirse, a de non aburrir. Dos seus escarceos co Trap logrou construír un trampolín de popularidade pletórico, aínda engraxado, e que agora tentea apuntalo cara a América Latina.
Se no 2016 emprendía ese idilio co éxito tras Mala muller e Antes de morrerme, acompañado dunha Rosalía aínda por ser masivamente descuberta, este ano só confirmou a súa estandarización como artista, o seu dominio do mainstream e a súa comodidade para ir asaltando paus e xéneros aquí e alá, e non só saír indemne, senón entre aplausos e clics millonarios.
Hai apenas unhas semanas o madrileño deixábase caer por unha das galas de Operación Triunfo. Alí, enfundado nun rechamante traxe branco e unha camisa vermella, deixou perplexo ao persoal, tras un tema con forma de bolero. Á guitarra acompañábao o inclasificable Neno de Elxe. Tampouco pasou inadvertido o seu vaso de whisky, para logo desaparecer do escenario, sen despedirse, deixando coa palabra na boca ao presentador, provocando miles de comentarios nas redes sociais, e prodigando, por enésima vez, o seu talento para a viralidad, a mercadotecnia e a creación de marca.
Di que agora, cando cae a noite, en lugar de soar polos seus altofalantes Daddy Yankee escóitase a Chavela Vargas e Compay Segundo. Unha preparación para o seu asalto ao mercado hispanohablante do outro lado do charco. Os números non amenten. A lingua cervantina está de moda, e o seu apoxeo en todo o globo como código efectivo para vestir melodías é evidente. Rosalía, Shakira, Juanes, Jennifer Lopez, Becky G, Maluma… Asegúrolles que roza o absurdo escoitar máis música en castelán fóra das nosas fronteiras que no territorio local cando un colle un avión.
A súa cara na Gran Vía
Falando da diva castiza, Rosalía... Non sería desatinado apuntar a C. Tangana como unha especie de homólogo masculino. Posuidor dun éxito máis veterano, talvez non teña colocado un cartel coa súa cara en Times Square, pero si o fixo no centro de Madrid, no corazón da Gran Vía. Un panel que ocupaba todo un edificio. A realidade é que tras dous anos na crista da onda, Antón Álvarez non fallou, non tropezou. Tendo en conta o nivel de esixencia da industria, así como a pouca fidelidade actual dos consumidores a un artista en concreto, o seu é un logro. Colaboracións medidas e calculadas. Intelixentes. En YouTube traduciuse en máis de 180 millóns de reproducións entre todos os seus vídeos. Mantense moi por amais dos 110 millóns a cantaora catalá.
A súa última canción, Veleno, serve de singular repaso á súa carreira. «Esta ambición desmedida /Polas mulleres, a pasta e os focos / Estame quitando a vida / Moi pouquiño a pouquiño a pouco / Pregúntame a prensa / Puchito, cal é a maña? / Sen cantar nin afinar / Pa' que me escoite toa' España». É un bolero tras un éxito reguetonero. Dálle igual. Sáelle ben. A xente apláudeo e cántao. Ten tan collida a fórmula de producir éxitos que asusta. Sáelle como quere.