«Vida», o seu novo álbum, devólvenos a unha figura omnipresente nas últimas cinco décadas da vida cultural española. Trátase do disco no que retrata con serenidade como ve a vida aos 67 anos: alegre, satisfeita e con ganas de seguir emocionándose
01 dic 2018 . Actualizado ás 11:41 h.Estivo sempre aí. De pizpireta nena prodixio na película Zampo e eu (1965). Como icona do destape, ensinando un peito feminino por primeira vez nun filme español, O amor do capitán Brando (1974). Coando a música brasileira en España cun Balance que invita á festa. Nos coches familiares, cos nenos coreando o «miralá, miralá» da porta de Alcalá. Na corte do faraón cantando ao ralentí e acendendo paixóns. Xunto a Víctor Manuel, Miguel Ríos e Joan Manuel Serrat na xira O gusto é noso, que desbordou todas as previsiones. Meténdose na pel de Federico García Lorca a finais dos noventa con Lorquiana . Participando no anuncio da cella de apoio a Jose Luis Rodríguez Zapatero no 2008. Recollendo o Goya de Honra no 2016 a toda unha carreira. Ou explicando eternamente en revistas e programas de televisión o porqué da lonxevidade da súa relación con Víctor Manuel, coma se dun fenómeno paranormal tratásese.
En efecto, son máis de 50 anos con Ana Belén aí, formando parte da paisaxe deste país e véndoa xurdir en todo tipo de escenarios. Trátase dun dos rostros con peza obrigada no quebracabezas cultural e social do último século deste país. Por iso, cando aparece de novo en escena todo soa a ritual. Esas fotos tan ben contrastadas que parecen saídas de anuncios de cosméticos. Ese falar pausado das entrevistas que embelesa aos xornalistas. Esa figura delicada que emerxe e incita a preguntar pola idade desta muller en cuxo DNI pon María del Pilar Cuesta Acosta e o 27 de maio de 1951 como data de nacemento. Ten, si, 67 anos, o mesmo estraño e cativador aspecto de sempre e un disco novo que presentar: Vida.
Trátase do seu primeiro álbum con repertorio inédito en 11 anos. Durante todo este tempo a artista estivera implicada en discos de versións e directos (entre eles a recuperación da xira O gusto é o noso 20 anos despois). Todo ata que, de súpeto, sentiu o impulso de lanzar un novo traballo con material novo, de procedencia diversa pero cun fío común: esa vida á que fai mención o título, pero sobre todo o modo de vivila máis aló dos 65. Con paixón. Con alegría. Con tenrura. Con ganas de derrubar fronteiras. Con todas as cores que exhibe ao longo do disco.
O adianto do álbum xa falaba ás claras. Esta vida é un agasallo aparecía por aí con son denso e suave, de grosos baixos e pianos no seu sitio, que se enchen de alegría e instrumentos de vento ao chegar ao refrán. A letra non deixa lugar a dúbidas: «O teu sorriso decora a tarde con cancións fermosas que voan / bolboretas que enchen o aire de esperanza e hierbabuena». Aquí estase celebrando o momento. O vivido. Pero, sobre todo, o que queda por vivir.
Nesa liña tamén se presenta a peza homónima Vida, escrita por Víctor Manuel. Cando, arroupada por luxosos arranxos de cordas, canta liñas como «podo mirarme ao espello sen reproches e sen medos» parece que se reafirma. Para instalarse máis tarde nesa pracenteira sensación de tranquilidade que só se adquire a certa idade, conservando parte da enerxía do pasado. Brilla de xeito especial Cando che atopei, a canción escrita por Jorge Drexler. Mesmo coa voz de Ana Belén, pódese percibir ese corazón acústico-detallista e esas pausas que lle imprime o uruguaio á súa música. Ben podería incluírse no seu excelente Salvavidas de xeo. Tema de amor embriagado, ten eses versos Made in Drexler tipo «cando che atopei sen saber que che estaba buscando».
Tamén lle escribiu un tema o galego Andrés Suárez, Illa que habitas en min, coa que abre o disco. Precede a Muller valente, de Rozalén, un dos momentos clave do disco. Ana Belén ponse na pel dunha muller que ten que romper unha relación enferma: «Chegou o momento de ser feliz / así seguro con máis valor xa consiga quererme mellor / Eu que son muller valente agora ondeo aos catro ventos a miña liberdade / así quero ser capaz de mirarme por dentro e comprender que é a min a quen máis debo amar».
RESCATE DO PASADO
Vida contén dúas composicións de Federico Lladó, falecido no 2013. «Son temas que nos chegaron a través da súa irmá; desas cousas incribles que che atopas na vida», explica Ana Belén na súa web. Destaca Quen manda aí fóra?, tema preñado de boas intencións. «Que se abran todas as fronteiras, que se queimen todas as bandeiras / que sexamos un só planeta, ou de todos ou de ninguén». Inevitable pensar no Imagine de John Lennon. Tamén nas reaccións que espertará entre os seus detractores, quen sempre a acusan de ser unha socialista burguesa que, con todo, encanta á xente de dereitas, ao considerar a súa mensaxe meramente estética.
Entre o elenco de compositores aparece tamén Dani Martín. O seu notable Everest adáptase perfectamente ao rexistro de balada de Ana Belén. Cun ton pretendidamente emocional marca un dos picos particulares de Vida , o disco que nos trouxo aquí outra vez a ese rostro que ven nesta páxina. O dunha muller que, tal e como se di no arranque destas liñas, estivo sempre aí. E vai seguir estando.