«A editorial que rexeitou o meu libro pediume desculpas»

FUGAS

Cedida

Aínda que confesa que non se leu os seus libros, xa falan del como o novo Moccia. Roberto Emanuelli quere namorar a España coa súa novela «A vida son dous días, entón bícame»

25 novs 2018 . Actualizado ás 17:24 h.

Planeta, a editorial que lanzou o seu libro en España, preséntalle como o home polo que suspira media Italia e polo que, a outra media, tatúase as súas frases. Tamén se fala xa del como o novo Moccia, un paralelismo que podería non ser desacertado tendo en conta que o seu é a novela romántica. Os seus comezos, como ocorre case sempre, non foron doados. A editorial italiana que publicou o seu libro foi a mesma que nun principio o rexeitou, pero el fíxose oír autopublicándola ata que recibiu a chamada soñada. «Sentinme orgulloso», di lembrando ese momento. Agora chega ao noso país coa vida son dous días, entón bícame.

-Preséntanche como o home polo que suspira media Italia e polo que, a outra media, tatúase as túas frases. Como leva iso?

-Eu creo que é unha descrición moi xenerosa, descríbome tan só como un escritor, como un home que intenta envorcar nas súas novelas as súas emocións, os seus medos, os seus soños… e que quere ou pretende contar historias que poden ser máis ou menos bonitas, aínda que iso o decidirá quen as lea. Daquela o feito de que alguén decida tatuarse as miñas frases é unha cousa que me honra, que ao principio me facía sentir responsable, pero logo entendín que as palabras, unha vez que saen ao mundo, xa non son nosas, senón de quen llas apropia e leas.

-Moitos llas tatúan, pero cal é a frase da que máis orgulloso che sentes?

-Seguramente Siamo só per pochi [Estamos só por uns poucos], porque sei que traducida ao español ten un significado distinto, pero en Italia significa que logramos sentir certa complicidade e compartir certos sentimentos só con determinadas persoas ao longo da nosa vida, e creo que é tal cal.

-«A vida son dous días, entón bícame» é un canto ao amor, a non perder o tempo. Es así? Vémosche reflectido nesta historia?

-Absolutamente, si, non hai que perder o tempo, a vida aprema, é breve. Non hai que desperdiciar o amor, porque desperdiciar o amor é o xesto máis grave de falta de recoñecemento cara á vida que podemos levar a cabo.

-Creo que tiveches que currártelo moito na vida, iso dá un plus á hora de escribir?

-Digamos que máis que unha vantaxe é un elemento que paradoxalmente pode xogar ao teu favor, o sufrimento non llo desexamos a ninguén, porque xa que é parte integrante da vida, e é bo transformalo en algo construtivo e positivo.

-A editorial que che publicou o libro en Italia rexeitouno primeiro. Que sentiches cando che dixeron non e que sentiches cando rectificaron?

-Cando dixeron que non experimentei un sentimento clásico en min: a rabia, así que reaccionei vigorosamente e en lugar de buscar outras editoriais, o autopubliqué. E tras habelo autopublicado e publicado cunha pequena editorial, a primeira volveu buscarme e a facerme unha proposta. Á fin e ao cabo pedíronme desculpas, sentinme orgulloso e honrado de asinar un contrato coa editorial máis grande de Italia.

-O primeiro texto do teu libro é leste: «Preguntáronme por que, ás veces, sinto aínda tanta rabia. Contestei que só é porque, ás veces, aínda poño demasiado corazón». Cara a que sentes aínda tanta rabia?

-Sinto rabia por todo aquilo que me atribúo a min mesmo de xeito erróneo, cara aos meus erros do pasado e imperfeccións. Sinto rabia cara a min mesmo, que ás veces se traduce en rabia cara aos demais. Tamén sinto rabia cando ao redor de min hai pouca paixón cara á vida.

-O segundo que vemos é que llo dedicas á túa nai. Estás moi unido a ela?

-Si, porque cando morreu o meu pai eu tiña catorce anos e os meus irmáns habíanse casado, se habían ir de casa. Entón nese momento experimentamos a dor do loito xuntos, e ese loito xerou moito amor entre nós, máis que o que xa tiñamos, e xerouse un vínculo moi importante. Xa cunha nai sempre é un vínculo importante, pero fomos un paso máis aló. Quero moito á miña nai como ser humano.

-Que che parece que che comparen con Moccia?

-Non lin os libros de Federico Moccia, pero téñolle máximo respecto e estima. Pero é unha persoa que non coñezo, así que non teño opinión. Do que si estaría feliz é de ter o seu éxito de vendas.

-O amor é unha obsesión, case unha enfermidade para Leo, o personaxe protagonista da túa novela. Existe un único amor verdadeiro?

-Non, pero o amor de verdade con maiúsculas é rarísimo, quizais sentimos un ou dous, pero non máis.

-El mergúllase na vida da súa filla. Cuesta darse conta de que uno xa non é tan nova?

-Hai un momento exacto na vida na que che dás conta de que xa non es un adolescente, porque che decatas de que algunhas dinámicas propias dos adolescentes xa non as compartes. E eu doume conta en redes a través do que escriben que xa non as entendo, as cousas cambian… Se tivese unha filla hoxe en día tería dificultade de entendela profundamente, e creo que tería problemas para atopar un territorio común, pero con esforzo por parte de ambos sería posible.

-Leo loita por reencontrarse co seu único amor e ti loitaches por cumprir o soño de publicar este libro. Hai moito de ti nel?

-Hai moito de min desde un punto de vista emocional e psicolóxico, hai esas ganas de crer no amor, de conquistalo e reconquistarlo, e hai moito de min en Laura, desa paixón e rabia súas, e das súas ganas de vivir.

-Sempre falan das túas lectoras. Os teus lectores non che fan chegar ningunha crítica? Diríxesche especificamente a un público feminino?

-En realidade, en Italia, e imaxino que tamén en España, a maioría de persoas que len son mulleres, e que len romántica máis aínda. Deberiamos facer unha sensibilización para que estes libros os lesen homes. Os homes teñen medo a ler novela romántica ou novelas onde se trate o amor, porque isto lles obriga a mirarse por dentro.

-Din de ti que tes o romanticismo doutro tempo, pero traducido a clave moderna. Séntesche identificado con esa descrición?

-Si, é unha boa definición. Gústame. Porque creo que cambiou o xeito en que describimos o amor, pero non cambiou o xeito que fai latexar o noso corazón.

-A túa forma de escribir é simple, que non é o mesmo que banal, non?

-A única linguaxe do amor é a simplicidade, gústasme, ámoche, quéroche, estráñoche, non hai outro xeito de dicir estas cousas de xeito efectivo. Isto nunca é banal, nunca.

-Parece que hai unha nova xeración de escritores que primeiro escribides ao mundo desde os blogues. Deixaralo agora que deches o salto aos libros?

-O blogue pecheino antes de publicar porque me pasei ás redes sociais, porque no blogue escribía entradas moi longas, que eran case como capítulos, e era coma se estivese escribindo a novela por partes. Coa primeira novela tiña sentido, pero agora gárdomas para min e publico algúns extractos nas redes, sobre todo por respecto tamén a quen compra o libro.

-Que lles dirías hoxe a todos os que non crían en ti?

-Hai unha frase que colguei en redes que creo que o define moi ben: «Miraranche de arriba abaixo créndose superiores a ti, e ti ponche de pé, lentamente, e cun sorriso lémbralles que tan só estabas sentado».