«Son carne de canón para festivais»

TEXTO: CARLOS CRESPO

FUGAS

cedida

Tras un gran disco, tan variado como desbordante de personalidade, Patricia Moon articulou un directo rockeiro nos seus hechuras e negroide na súa alma. É a súa hora

23 novs 2018 . Actualizado ás 05:00 h.

Rebelde e desenfadada por natureza ha ir Patricia Moon tecendo as súas ilusións sobre unha robusta arquitectura. Na súa formación e no seu desenvolvemento. Na súa sonoridade e na súa estética. Rock & Love, o seu último disco, revela a unha artista poliédrica que gañou en madurez e valentía. Estes días deféndeo en directo xunto a unha all star de esencia roquera con 5 músicos en escena.

-Por que hai en Galicia tan poucas mulleres a cargo de grupos de rock?

-En Galicia e en todas partes. Cando estiven no Berklee, en Boston, o 80 % do alumnado eran homes. Aínda que eu estou moi a gusto cos meus compañeiros, o ambiente da música é hostil para unha muller. Cústanos o triplo conquistar o noso espazo. Basta con ver o que pasa nos festivais.

-É certo. Por que crees que non contan contigo?

-Iso terías que preguntarllo aos programadores. Eu son carne de canón para os festivais. Creo que a miña proposta encaixaría perfectamente, pero prefiren levar a unha banda de mozos.

-Un dos teus últimos proxectos foi pórche na pel de Amy Winehouse. Que aprendiches dela?

-Que non quero ser Amy Winehouse [ri]. Quero estar viva, ser eu mesma. Pero si, Amy achegoume moitas cousas e serviume como trampolín para chegar aos músicos que quería chegar.

-Que queda na Patricia Moon actual da súa formación clásica?

-Moitísimo. Sempre que podo regreso ao clásico e é como unha volta a casa. Nunca o vou a deixar. Marcoume moito tecnicamente e abriume incontables horizontes.

-E o violín, que supón para ti?

-É unha proxección do meu brazo. Nin sequera enténdoo como un instrumento. Cólloo, tócoo e non penso, só gozo.

-Que supuxo Ara Malikian para os violinistas «heterodoxos»?

-Abriu un campo para todos. Á parte de ser un prodixio, conseguiu levar a música clásica ao pobo. E normalizou ao violín e ao violinista amais dun escenario.

-Que porcentaxe dos teus soños viches xa cumpridos?

-Bastante. Acadei cousas que nin podía imaxinar. Como estudar en Berklee. Ou tocar con músicos que son lendas. Conseguín moitísimas cousas pero a miña lista de soños era moi grande. Iso si, agora só me marco obxectivos reais e a curto prazo.