Poucos directores apuntan con tanta precisión ao corazón dos Estados Unidos como Michael Moore. No seu último traballo explica por que «un bufón e un mentireiro» chegou á presidencia do seu país
17 novs 2018 . Actualizado ás 09:39 h.En Farenheit 11/9 Moore bótalle un pulso cinematográfico a Donald Trump: «Como demos sucedeu isto?». Diso trata unha longametraxe que lle permite, unha vez máis, analizar ao seu país e aos seus concidadáns, como nos soados Bowling for Columbine: un país en armas (2002), que levou un Óscar ao mellor documental ou Onde invadimos agora? (2015).
-O seu documental cuestiona a chegada de Donald Trump ao poder. Vostede acusa os medios de comunicación da súa chegada á presidencia?
-Si. Tiveron moita culpa porque as audiencias se disparaban cada vez que lle sacaban en pantalla falando do muro que ía construír na fronteira con México. Donald Trump non caeu do ceo, foi o resultado dunha longa espiral que culminou nun dos capítulos máis escuros da nosa historia, con Trump conquistando a oficina máis poderosa do mundo.
-Que lle motivou a dirixir o filme?
-A situación de urxencia que se vive nos Estados Unidos. Esta é a miña película máis emocional e, quizais, a máis importante. Quero contribuír con ela á caída de Trump. Temos que acabar co sistema corrupto que lle puxo na presidencia. Barack Obama deunos unha falsa esperanza que profundou a fenda entre os demócratas e os republicanos. Trump é o noso Frankenstein e nós somos o seu doutor Frankenstein. Esta pode ser a miña última película, porque existe un proceso dedicado a minar a nosa democracia, ata o punto de sentirme nas trincheiras da resistencia francesa.
-Non está a esaxerar?
-Este filme mostra como chegamos ata aquí. Como Flint e o gobernador Rick Snyder (Míchigan) trataron de manexar as leis á súa antollo. Púidose predicir o triunfo de Trump prestando máis atención aos cidadáns de Flint.
-Cre que existe un cambio real de cara ás próximas eleccións presidenciais do 2020?
-Todos temos a oportunidade de abrir os ollos, de non aceptar o statu quo e activarnos para loitar por un mellor mañá. Con esa actitude enfronteime a leste filme, a historia non rematou. Este documental é unha chamada ao activismo e á resistencia. Hai que dicir: xa abonda. Debemos pensar nas nosas familias e as nosas comunidades. A única forma de conseguir que se faga xustiza é póndose en pé. Non de forma violenta, por suposto, pero con seguridade e non deixando que nos quiten as liberdades civís.
-Perdeu Michael Moore o seu sentido do humor?
-Non, pero admito que a situación do país hame obrigado a cambiar a miña forma de dirixir. Eu non vou facer bromas sobre Trump. Non podo rirme. Non hai nada divertido ante o que está a ocorrer. Son un dos poucos que lle tomou en serio desde o principio. [Moore predixo que gañaría en xullo de 2016 e asegura que sairá reelixido no 2020]. Nunca pensei que fose divertido, ao contrario, creo que é un xenio. É un dos mellores actores da historia. Un xenio diabólico capaz de superar en intelixencia ao partido demócrata, quizais, o presidente máis intelixente da historia. Destruíu ao partido republicano. En realidade, eles entregáronse e destruído a soíños. Ás veces penso en que pode converterse no último presidente dos Estados Unidos.
-Hai un cambio real dentro do partido demócrata?
-Sin duda. Vexo a luz entre as nubes máis escuras. Hai candidatos ordinarios que son xente extraordinaria. Eles representan á resistencia. Na película vemos candidatos con capacidade de inspirar ao seu electorado como Rashida Tlaib (onte gañou no seu distrito, a primeira muller musulmá en ir á Casa de Representantes). Hai un movemento en marcha con capacidade para cambiar o statu quo. Eu apúntome a esa chama do progreso político, pero queda moito por facer.
-Vostede dixo que Hillary Clinton foi moi intelixente.
-Si. Clinton foi capaz de convencer os demócratas. Coa súa intelixencia soubo manobrar para rexeitar a Bernie Sanders e aos seus votantes, con todo, pagou as consecuencias por iso.