A gaditana continúa embarcada nunha xira nacional de gran éxito na que presenta o seu último traballo, «Doutro xeito», un canto ao optimismo tras as tempestades que deixou atrás na súa vida
16 novs 2018 . Actualizado ás 05:00 h.Non moitos saben que detrás do nome de Mercedes Trujillo Callealta, Merche, (Cádiz, 1974) escóndese unha compositora máis que habilidosa á hora de ter sabido administrar o seu talento. A gran maioría das cancións que cantou saíron da súa propia man. Un feito a remarcar tendo en conta o férreo control que as discográficas exercen sobre os artistas nacionais que acadan o éxito do público. É probable que hoxe en día boa parte do público asocie o seu nome e cara á televisión, medio no que tamén goza dunha estabilidade máis que gañada.
-Pasaron máis de quince anos desde o seu debut discográfico. Bota agora en falta algo daquela época? Está mellor agora que nunca?
-Se che digo que me atopo mellor mentiríache [Ri]. Non, que vai. As cousas han ir cambiando. A industria musical non ten nada que ver. Habemos ir ás alancadas para pórnos ao día. As plataformas para consumir música cambiaron e ao fin ímoslles collendo cariño. O pasado provócame tenrura e ganas, sigo mantendo a ilusión aínda que perdín certa inocencia.
-Teño entendido que agora vive na serra. Saen mellores cancións por alí?
-Máis fresquitas [ri]. Imaxínache, eu que son de Cádiz. Estou moi tranquila na natureza, elixín vivir no campo hai xa algúns anos. Síntome ben lonxe do alboroto desta profesión, chegar a casa, ao xardín e poder xogar cos cans ou ir ao supermercado tranquilamente. Valoro moito esa paz.
-E a inspiración? Moitos compositores din atopala nos seus fillos cando chegan.
-Escribinlles moitas cancións ás miñas nenas, algunhas publicadas; pero a miña fonte de inspiración sempre foi o día a día, as cousas cotiás. Historias que nos tocan o corazón a todos. Algunhas son en primeira persoa, outras non, por sorte, porque tería unha vida de tolos.
-Pasou por unha época moi difícil non fai moito tras os seus problemas con Facenda, agora liquidados. Con todo, o seu último disco zumega optimismo.
-Foi a única terapia que tiven nos últimos tempos e é o que tratei de transmitir. A vida é iso. Non sempre nos pasan cousas positivas e chegan fochancas. Se o afrontas cun sorriso, ao final a pedra segue aí, pero supéralo doutro xeito. Ao mal bo tempo boa cara, é un dos leitmotiv da miña vida. Eu sempre quero agregar unha moraleja ás miñas historias, e neste disco tiña que pór en práctica todo o que sempre estiven pregoando.