Jane Austen e Emily Brontë caeron, e revivido, en mans de Sara Morante. Frida Kahlo ou David Bowie, nas de María Hesse. Simone de Beauvoir ofrece un paseo a todo cor grazas a Malota, e Ían Barrenetxea deu a Roald Dahl e Arthur Conan Doyle un novo e particular aspecto. Esta é a mellor cara das grandes letras
09 novs 2018 . Actualizado ás 05:00 h.As letras teñen cada vez mellor cara. En toda librería que aspire a abrirse un oco en Instagram e atrapar miradas, hai un recuncho xeneroso de literatura ilustrada. O coidado na edición e a aposta pola man de autores gráficos parece o xeito de marcar a diferenza (entre libro de consumo e libro agasallo) e insuflar ás grandes letras aires de futuro.
Xunto á novidade, respiran clásicos de aire tan fresco como as novelas de Austen (aí teñen Os Watson ou Lady Susan) ou os relatos de Roald Dahl ou Arthur Conan Doyle. A Cata e A liga dos pelirrojos pasaron a proba da implacable ironía de Ían Barrenetxea (Elgóibar, 1973).
É difícil traducir a números a onda de persoas que creceron do brazo das March. Mujercitas atrapou, entre outros, a Simone de Beauvoir. «Foi Louise May Alcott con Mujercitas quen me procurou unha perspectiva positiva do meu destino como muller», di nas súas memorias, Eramos uns nenos, Patti Smith. As March pisan forte nunha edición de Alfaguara ilustrada por María Hesse, e brillan en Lumen debuxadas por Riikka Sormunen, con prólogo de Elena Medel.
Emily Brontë chegou este 2018 a bicentenaria cunha festa de edicións. Cumes borrascosas tocan o ceo no selo Tres Irmás. E adquiren novas cotas na edición de Alma, ilustrada por Sara Morante (Torrelavega, 1976). Como se pinta un clásico?, pregúntolle. «Lendo. Require un proceso de documentación e selección. Eu, como ilustradora, son sobre todo lectora. O meu traballo comeza cando acaba a lectura», di Morante, que debutou na escritura coa vida das paredes. «Ilustrar un clásico é un xeito de viaxar no tempo. Eu aprendo de cada libro que ilustro, e murmuración nas vidas dos seus autores...», conta quen empezou no 2008 na ilustración para adultos e ha reinventado, ao seu xeito, Os zapatos vermellos de Andersen (ata teñen a Amy Winehouse por medio).
A Morante, amante da ambigüidade nos textos e dos seus recunchos escuros, sorprendeulle Cumes borrascosas. «A cabeza de Emily Brontë, a súa liberdade. Eu tiña un prexuízo sobre o libro, pola intoxicación que provocou a súa visión como unha novela de amor decimonónica, talvez polo feito de que a escribiu unha muller. Non pode falar unha autora dos 40 anos de vinganza dun señor? Cando se editou o libro, ela tivo ata que desculparse», advirte Morante.
«Para ilustrar a Simone de Beauvoir ou Virginia Woolf, hai que documentarse, ver imaxes súas, coñecer a súa historia, ler os seus textos e tratar de ter un visión de como foron», responde a Fugas Mar Hernández, Malota, que ilustrou Mamá, quero ser feminista, de Carmen G. da Cueva . «Foi o noso primeiro libro con Lumen e foi Carmen a que propuxo o meu traballo», revela a ilustradora dun paseo pola vida de Simone de Beauvoir, entre os máis vistosos do escaparate esta tempada.
Que vínculo establece o ilustrador co texto que ilustra? «Pode soar vanidoso se o digo eu..., pero díxoo Patricia Esteban Erlés, con quen fixen Casa de bonecas: ‘Sara Morante vaise vivir aos libros que ilustra'», conta. Habítaos ao seu xeito, pondo papel pintado nas paredes, abrindo caixóns, soltando pezas.
Un clásico ilustrado ten, polo menos, dúas portas.