Está imparable e a súa carreira crece a un ritmo vertixinoso. O seu traballo en «O fotógrafo de Mauthausen» xeroulle moi boas críticas. «É o personaxe máis difícil que fixen ata agora, tatueime o número 5185 do preso Francesc Boix que interpreto. É un papel que me deixou pegada»
02 novs 2018 . Actualizado ás 18:22 h.Mario Casas (A Coruña, 1986) acode puntual á nosa cita. Parece serio e un tanto tímido, pero xa na segunda pregunta o galego rompe esa barreira de seguridade tras a que todo actor de éxito se parapeta e móstrase próximo, coloquial e simpático. «Levo desde as sete da mañá rodando e estou un pouco canso», confesa. Instinto é o seu novo traballo e o que suporá a súa volta á televisión. «Interpreto a un tipo escuro e ambiguo, con moitos segredos e cunha gran carga erótica. Estou moi contento con este interesante proxecto». Séntese un privilexiado e asegura: «Poder traballar no que che gusta e divírteche é un luxo, pero cando che dan a oportunidade de interpretar a un heroe e sobrevivente do campo de concentración de Mauthausen, como Francesc Boix, é un agasallo incrible». Con decisión e paso firme. Así ha ir labrando a súa carreira Mario Casas: «Non me arrepinto de nada, porque ese foi o meu camiño e ata chegar ao momento onde me atopo hoxe, foi necesario todo o de atrás para crecer, coller experiencia e ter soltura fronte á cámara». Atrás quedaron os papeis de ídolo xuvenil cos que coñeceu o éxito como co barco ou a Tres metros sobre o ceo, «agora quero seguir aprendendo, quero crecer e abordar papeis máis comprometidos». Feliz xunto á tamén actriz Branca Suárez, recoñece: «Son menos inconsciente, estou a facerme maior e os anos estanme dando responsabilidade e madurez».
-En «O fotógrafo de Mauthausen» interpretas a Francesc Boix, un español que se xogou a vida para salvar as fotografías que demostraron os horrores que cometeron os nazis nese campo de concentración. Ademais, o seu testemuño foi fundamental nos xuízos de Núremberg para condenar a altos cargos alemáns. Satisfeito co teu traballo?
-Bo, o traballo xa está feito e agora a quen ten que emocionar e gustar é ao público. A historia de supervivencia deste home é incrible e a cinta combina o drama do que sucedeu no campo, o horror que viviron alí dentro os presos; co thriller, o afán e a coraxe deste home por sacar os negativos e poder demostrar así o que sucedía entre os seus muros. Para min foi un traballo difícil, pero apaixonante.
-Tiveches claro desde que che chegou o proxecto que tiñas que afrontar este personaxe? Que foi o que che atrapou desta historia?
-Si. Desde o primeiro momento, entusiasmoume o proxecto de Mar [Targarona]. Descoñecía a historia e, cando lin o guion por primeira vez, quedei impactado. Non se como foron capaces de roubar, esconder e sacar uns negativos dun campo de concentración tendo en conta que che torturaban ata por respirar. O que lograron estes homes é algo alucinante, algo impensable. A verdade é que personaxes así chegan poucas veces, roles que supoñan un reto polo cambio físico e cunha gran carga emocional, pero se ademais é verídico, que sucedeu nun momento da historia, é un agasallo dos que non se poden rexeitar.
-Como foi o proceso de creación do personaxe?
-Duro e intenso. Prepareino lendo e vendo documentais, pero sobre todo co libro de Benito Bermejo, Francisco Boix, o fotógrafo de Mauthausen, no que se basea parte da película. A partir de aí empecei a recrear o personaxe. Primeiro desde o físico, cunha dieta moi estrita coa que perdín entre doce e catorce quilos. A nivel emocional, Boix era un tipo con moito carisma, que se gañaba rapidamente á xente e con moita enerxía, non paraba de moverse. Foron meses moi duros, primeiro para baixar eses quilos, correndo e cunha dieta moi estrita, e logo para mantelos. Doutra banda, a rodaxe en Budapest, con frío e neve foi moi duro. Pero creo que foi esencial realizar ese gran esforzo físico para que o personaxe calase na xente».
-Pasaches moita fame?
-Moita. Alimentábame basicamente de peixe á prancha, piña, brócoli e pouco máis. O difícil non foi só adelgazar tanto, senón manterme a base de correr e non pasarme coa alimentación. Iso fixo que me cambiase o humor, estaba enfadado e, claro, tampouco podía quedar cos meus amigos a comer ou a tomarme algo, porque non podía saltarme a dieta. Mascaba chicles e estaba en casa. Foi complicado, pero agora estou contento polo resultado.
-Que che ensinou este personaxe?
-Aprendín sobre a condición humana, o instinto de supervivencia e a valentía. Para min, Francesc Boix e os que lle axudaron foron superheroes. Este grupo de presos españois loitaron pola única esperanza que quedaba e conseguírono. A esperanza de que un día puidesen saír do campo e testificar sobre eses horrores. Non se pode esquecer que Francesc Boix foi un dos poucos que se atreveron a ir aos xuízos de Núremberg e acusar aos nazis un por un. Cando ves esas imaxes, que están ao final da película, dásche conta do que realmente é un heroe. Recordo que intentaba entender como foron capaces de lograr aquilo, eu no seu lugar afundiume enseguida. Antes, os nosos pais ou os nosos avós eran moito máis fortes, eran homes con moita fortaleza, eran como rocas.
-Por como falas parece que este personaxe che calou profundamente. É así?
-Si. Moito. É o personaxe máis complicado ao que me enfrontei en toda a miña carreira. É máis, diríache que non só é o papel máis difícil da miña vida, senón que mesmo me cambiou por dentro. Hai secuencias moi duras, terribles.
-Nalgún momento da rodaxe, emocionáchesche ou che rompiches por dentro?
-Si. Lembro unha escena, na que estou cun nazi no laboratorio de fotografía, na que rompín a chorar de súpeto. Estaba tan metido no personaxe, con ese medo que o alagaba todo, que non puiden conterme e púxenme a chorar.
-Cando acababas de rodar a diario, custábache desprenderche do personaxe?
-Si. Nesta rodaxe, o personaxe acompañábame a casa máis do que eu quixese, primeiro polo físico e logo pola fame. Cando me miraba ao espello, víame tan fraco que non era eu. Non foi nada doado, pero agora tras ter superado este reto e a enorme responsabilidade que supuña interpretar a este valeroso home, síntome máis satisfeito.
-Francesc Boix aferrouse á fotografía mentres estivo preso en Mauthausen para poder soportar tanta dor e morte. Ante os momentos difíciles ou cando non saen as cousas como un agardaba. A que che agarras ti? Cales son os alicerces da túa vida?
-A miña familia e os meus amigos. De feito, a miña familia e a miña xente máis próxima tivo que aguantar o meu malo leite e os meus cambios de humor durante esta intensa rodaxe. Estiveron ao meu lado para apoiarme, darme un toque cando me puña insoportable, pero sobre todo para lembrarme que merecía a pena o esforzo. E así foi.
-E agora, que? Cara a onde che gustaría enfocar a túa carreira?
-O primeiro que quero é seguir traballando. Este oficio é moi inestable e hoxe estás e mañá poida que non e iso está aí. Gustaríame abordar personaxes distintos, que me supoñan un reto, probar outros xéneros. Sobre todo quero seguir aprendendo, non quero estancarme, quero crecer, embarcarme en proxectos máis persoais, máis comprometidos. Non me importaría facer unha historia con tinguiduras románticas do estilo de Palmeiras na neve, ou un thriller. ¡Ah! Encantaríame facer unha de terror. É o xénero que máis me gusta e non o fixen nunca e estouno desexando, a verdade. Sería estupendo que me chamase Bayona ou Praza e traballar con eles. Oxalá.
-Ultimamente vímosche en personaxes máis profundos e con máis matices, como este que estreas agora ou en «Baixo a pel do lobo». Atrás quedaron os teus papeis de mozo guapo para pasar a facer de home carismático?
-Non me arrepinto de nada, porque ese foi o meu camiño e, ata chegar ao momento onde me atopo hoxe, foi necesario todo o de atrás para crecer, coller experiencia, mellorar e ter soltura fronte á cámara. É certo que agora non me vexo facendo Os homes de Paco, esa etapa xa pasou. Pero para poder facer ao tipo escuro de Toro ou ao home misterioso de Contratempo , os meus primeiros traballos déronme táboas, rodaxe, disciplina..., sen iso non sería o mesmo. Ademais, a aqueles traballos gárdolles moito cariño, porque foron os meus inicios.
-Séntesche un privilexiado?
- Si. Por suposto. O simple feito de traballar no que che gusta e divírteche xa é un luxo, pero cando amais che dan a oportunidade de abordar a vida dun home como Francesc Boix, un heroe, con fortes ideais, é un agasallo incrible. Ademais, síntome moi afortunado, porque sinto o cariño da xente, cando me pairan pola rúa e cóntanme que seguen os meus traballos desde hai anos faime moita ilusión. Iso é fantástico.
-Véseche máis sereno e tépedo.
-Pode ser. Antes tirábame de cabeza á piscina, agora analízoo todo un pouco máis, pénsomo todo dúas veces antes de responder. Son menos inconsciente, creo que é porque me estou facendo maior e os anos danme responsabilidade e madurez.
-Non pairas. Agora estás inmerso na rodaxe de sériea «Instinto», onde compartes secuencias co teu irmán Óscar.
-Si. Estou moi contento, porque é un proxecto moi interesante e onde interpreto a un tipo escuro e ambiguo, con moitos segredos e cunha gran carga erótica.
-E como vas de instinto? Fíasche dos teus corazonadas?
-Son puro instinto, sobre todo teño o de supervivencia. Ademais, no traballo déixome levar polo meu instinto e tamén pola miña intuición, porque me axuda a sacalo todo de dentro para poder expresalo e ser máis crible.
-Es emocional?
-Mesturo e xogo coas dúas partes, pero recoñezo que son moi pasional e que me tira máis o corazón. Ademais, para o meu oficio non queda outra que traballar desde dentro, desde a alma. Necesito vivilo para que sexa crible e lograr así que o espectador empatice co meu personaxe.
-Como desconectas de tantas horas de rodaxe e gravación?
-Agora fago boxeo. A verdade é que estou superenganchado ao deporte. É como unha droga, faime evadirme, superarme a min mesmo, obrígame a pórme metas e a ir aos poucos levándoas a cabo. Hai case dous anos que deixei de fumar e o deporte foi esencial para afrontar este reto.
-Lin que tes dez tatuaxes escondidas por todo o teu corpo. Algún novo?
-Si, gústanme moito. Teño dous novos. Tatueime o 5185 que era o número de preso de Francesc Boix no campo de concentración de Mauthausen e un lobo nun dos meus xemelgos pola película Baixo a pel de lobo. Son as pegadas que me deixaron estes dous grandes personaxes.
-Imos pola última. Que palabra define a túa personalidade e o teu carácter?
-Esixente. Son moi esixente comigo mesmo, pero tamén cos demais. Creo que hai que ser esixente no traballo e coa vida, darlle o peso e a importancia que ten. Será que me estou facendo maior e vexo as cousas desde outra perspectiva, pero é importante ser rigoroso.