«Inspireime moito en Raphael»

FUGAS

cedida

Forma parte desa fornada de cantoras latinoamericanas que recolocaron e dignificado a música popular. Actúa en Galicia por primeira vez da man do Son do Camiño. O mércores 7, ás 20.30, no Teatro Afundación de Vigo

07 novs 2018 . Actualizado ás 09:43 h.

O ano pasado estivo nomeada a cinco Grammys Latinos. Gañou un. Neste 2018 aspira a facerse co de Mellor Canción do Ano. Aí é nada. Pero a súa transcendencia supera con moito ese tipo de recoñecementos. Chilena afincada en México, Mon Laferte (Viña do Mar, 1983) é o reflexo dunha xeración de cantoras e compositoras latinoamericanas, inquedas ata a éxtase, que sustentan o compromiso cos seus tempos nun case reverencial respecto ás súas raíces. Si, ás musicais tamén.

-Como se pode ser moderna e tradicional á vez? …E non estar tola.

-Eu non se se non estou tola (ri). Efectivamente en Latinoamérica hoxe hai unha mestura interesante respecto da música. Pero eu non me sinto tan moderna. Síntome bastante clásica. Iso si, clásica aos meus tempos. Tampouco vou xactarme de ser unha folklorista tradicional.

-Teñen as túas influencias máis que ver con aquela música de hai décadas (Violeta Parra, Chavela Vargas...) que coa que se supón que che corresponde por xeración?

-Non. Creo que teño de todo un pouquiño. A miña nai é súper rockeira. O meu pai puña máis folklore. Á miña avoa gustáballe o bolero e os tangos. E todo iso eu o ía escoitando. Gústame oír de todo, o moi clásico e as listas máis alternativas.

-Moito das artistas que agora mesmo estades en primeira liña sodes mulleres. Que está a pasar alí para que isto por fin estea a ocorrer?

-Non se se é tan así. Eu toco en moitos festivais e apenas hai mulleres nas letras grandes dos carteis. É certo que hai proxectos femininos moi potentes, pero a industria parece aínda non darse conta.

-Ata onde chega o teu compromiso para reivindicar desde a música o papel da muller?

-Desde a música intento facer conciencia feminista. Pero sinto que aínda así o que eu poida facer queda moi curto.

-É a túa música unha ferramenta para canalizar a túa rebeldía?

-De adolescente si que fun rebelde. Pero agora non me sinto unha persoa rebelde. Talvez, vendo o panorama xeral da industria musical, si se me pode percibir como alguén rebelde. Porque fago todo o contrario ao que agarda que se faga sendo unha artista de pop alternativo.

-Nos teus discos o mesmo soa un bolero, que un ska, que unha cumbia. Mesmo che aventuraches co metal… Hai algún xénero co que non che atrevas?

-Non, desde o respecto non lle fago o feo a ningún. Deixo que a música me sorprenda e cando algo me emociona, indago niso, sen importarme o xénero que sexa.

-Que che parece que coa enorme variedade de ritmos que existen en Latinoamérica o que nos invadiu sexa o reguetón?

-Ten un ritmo buenísimo. Pero toda esa estética relacionada coas xoias, o diñeiro e o material non a comparto.

-O teu último disco, «Norma», graváchelo nunha soa toma e con todos os músicos tocando á vez. Por que?

-Porque quería que soase moi cinematográfico. Norma son 10 capítulos dunha historia na que relato etapas dunha relación de parella. Para que soase a cine tiña que gravalo así.

-O ano pasado dicías nunha entrevista que non sabías se tiñas os pés na terra. Este ano sacas disco novo e volves estar nomeada aos Grammys Latinos… Vasche acostumando ao terreal ou crees que nunca vas perder do todo esa sensación de ir polo aire?

-Eu penso que son bastante terreal. Son Tauro. Somos moi da terra.

-Colaboraches con moitos dos grandes artistas da música latina. Pero, postos a soñar, cal sería a túa colaboración soñada?

-¡Ahhh! Con John Lennon.

-Cal é a relación con España e cos músicos españois?

-Son moi nova en España e non coñezo moitos artistas. Pola miña mamá coñecín a Lola Flores e a Camarón. E eu descubrín a Raphael. Síntome súper conectada con el. Encántame. É tan teatral... Sinto que a miña música e o meu personaxe no escenario son moi Raphael. Creo que me inspirei bastante nel.

-E de Galicia, que sabes?

-Non coñezo nada. Declárome ignorante. Pero con ganas de aprender. Por favor, axúdenme. Envíenme playlists co que deba coñecer. Móstrenme algo da súa arte e da súa música.