O que si e o que non de «Elite»

FUGAS

Manuel Fernandez-Valdes / Netflix

A nova meca da chavalada é un colexio de ricos chamado As Encinas , centro neurálxico da segunda serie española de Netflix. Provocativa, astuta e absorbente, é moito máis que un puñado de clixés postos ao día; actualmente, a máis vista da plataforma en todo o mundo. Pero como de adecuado é o seu exemplo?

02 novs 2018 . Actualizado ás 19:12 h.

Pasa unha cousa: que Elite non é moi exemplar, pero ao mesmo tempo si que o é, depende todo do espectador que a mire; que os epicentros do risco, as zonas de perigo, márcanse en coordenadas distintas se quen observa pertence a unha ou a outra xeración. E aí andan á gresca os defensores da estrita moral e os raparigos de hormonas aínda mal calibradas: que se o produto parido por Darío Madrona e Carlos Montero é inadecuado para menores, defenden os primeiros; que se para nada, que é un fiel reflexo dunha mocidade sen prexuízos -sosteñen os segundos-, valente e diversa, incómoda se se ve obrigada a cantar mariconez.

Pasa tamén que este revoltoso produto audiovisual non naceu nin con vocación nin con obrigación moral algunha; que ande eu quente -pensará, ao seu, Netflix, rebentando novas marcas (a serie leva tres semanas consecutivas sendo o máis visto da plataforma)-, ríase a xente. E aí están eles, os rapaces de instituto, acicalados co uniforme de quenda -rapidez a de Inditex para sacar unha colección inspirada nas Encinas - de tan embelesados que se haxan con esta Física e Química do 2018, co noso Por 13 razóns, o noso Riverdale, o noso TheOC , cun Compañeiros vindo arriba sen chisco algunha de apocamiento. E aí os seus pais, aterrados, ao bordo do soponcio: corren drogas a dor episodio si, episodio tamén; abunda o sexo, explícito en todas as súas conxugacións. Hai insolencia. E un irresponsable despregamento de imprudentes comportamentos de libro que, idealizados, espertan a envexa, incitan á práctica.

Hai case un mes que se estreou Elite e desde entón son poucos os que falan doutra cousa -un pouco de Hill House por aquí, un pouco de Bodyguard, talvez, por alá-: resulta complicado resistirse aos encantos da segunda serie orixinal española de Netflix, pero especialmente á tentación de inxerir bulímicamente os seus oito capítulos tras catar o primeiro; por algo é líder de todos os ránkings de títulos maratoneables. É leste o seu principal mérito, o «si» máis contundente, a súa capacidade para atrapar á audiencia cunha estrutura aguda, pouco orixinal, si, pero moi ben manexada: a de empezar polo final para desentrañar a base de flashbacks un misterio que nos mantén alerta durante oito horas. A técnica deixa pouco espazo ao aburrimento, oscilando entre pasado e presente, presente e pasado, pasado e presente ata que as pezas comezan a encaixar.

O seu segundo voto de confianza ten moito que ver con pégalas antes alegadas, co esbozo que esboza dunha mocidade á que ademais de arrogante e insensata resulta que tamén pinta de valente, imprevisible, forte e crítica, disposta a pelexar se algo se lle antolla, a desterrar prexuízos. E aquí Elite vence: aproxímase meticulosamente ás desigualdades sociais, desmonta estereotipos raciais, aborda sen complexos a corrupción e fai un necesario labor de normalización, da homosexualidade e do VIH. Non é gai o personaxe contaxiado: é muller, é hetero e é de clase alta, todo un bofetón para os que seguen ancorados ao estigma: «Ao VIH impórtalle unha merda como de grande é a túa casa, canto diñeiro gañas ou como de longos son os teus apelidos». Palabrita de Marina , 16 anos. Amén.