Adiviña quen toca esta noite

FUGAS

\laotralba

O público acode a cegas: descoñece o cartel e, ata última hora, tamén a localización do serán, que nunca é un lugar común: garaxes, azoteas, rings de boxeo, casas de descoñecidos. Sofar Sounds acábase de estrear en Galicia. E estivemos alí

04 novs 2018 . Actualizado ás 02:11 h.

Fai xa un intre que a luz artificial ilumina a céntrica rúa Torreiro da Coruña; é venres, 26 de outubro, non son nin as oito e media e a noite está pechada e fai frío xa. Unha piña de xente amontóase inqueda, encolleita -calada vai, calada vén-, ás portas do Bristol, pero aínda que a instrución do correo era clara, número 11, non pode ser aquí, demasiado obvio, tremendamente decepcionante por tan mítico o local. E entón os círculos ponse en marcha, penétranse no portal consecutivo e enfilan escaleiras arriba. Sígolles. 1ºD. Taller de Marieta e Manolo Cremallera, artistas e artesáns, lugar de referencia en creación de moda nova en pel e hoxe, tamén salga de concertos, escenario do primeiro Sofar galego. De Songs From a Room vén o palabro, que designa sesións musicais clandestinas, íntimas, con datas sinaladas, que arrincaron en Londres fai xa dez anos e que aterraron en Madrid no 2014 con medio mundo xa conquistado. O resto vai a cegas: o cartel e o lugar, espazos orixinais -azoteas, oficinas, igrexas, xardíns interiores, dormitorios de descoñecidos- dos que o público só ten contrasinal horas previas ao día en cuestión. Como? Estando atentos ás súas redes e á súa web para, rápido, apuntarse ás próximas citas, onde queira e cando queira. Logo, a agardar: se hai sorte, a convocatoria chegará vía email.

Na porta, Carolina sorrí travesa con nervios de debutante. Desdobra un papel engurrado, reclama nomes e toma nota: adiante pois. Dentro, unhas 20 persoas acomódanse, curiosas, entre máquinas de coser, metros de tea enrolados en rodetes maiúsculos e faiscantes manequíns. Entre bambalinas, un tipo con flequillo, gravata e deportivas amarelas dispón as guitarras e a dous metros outro lle comenta ao seu colega que lle saque discretamente un foto cun apaisado mural de fondo alimentado de coloridos recortes de cómics; será o único teléfono, ao peto tras o clic, que asome en toda a noite. Non haberá pantalla algunha iluminada cando arranque o espectáculo, ninguén sentirá a necesidade de desenfundar o móbil e pórse a gravar, porque están, no máis literal sentido da palabra.

Non haberá tampouco murmurios, nin apenas movemento: os preto de 40 asistentes que finalmente acabarán enchendo o obrador coruñés aniñaranse no chan atentísimos ao que sucederá á fronte, cando as tres bandas escollidas para a inauguración -TheOafs , Maneida e Mounqup- arrinquen as súas respectivas funcións. Pero antes, dous que se atopan, ti por aquí, vaia, que sorpresa, e un achégase a un mostrador que hoxe é barra e pide un par de cervexas ben frías. Saca por primeira vez a carteira, porque non se pasa por caixa á entrada, ninguén pon prezo ao Sofar; ao final, procesión do cepillo: quen queira, se quere, deslizará o que queira no fondo dun chapeu que pasea Carolina.

Michel -como sempre despeiteado, pero hoxe aínda máis contento, case histérico porque ademais coincide que sopra veas- preséntase, ola rapaces, e presenta o tema que tantos meses leva consentindo: a Afonso Carvalhido, a Eva Gomes, a Joãou Dias e a Raul Carvalho, recentemente chegados de Viana do Castelo; a Nelson, a Julian a Javier e a Edu, desde Narón; e á brutal Camille Hèdouin. Fala da dinámica, da filosofía Sofar: concertos familiares en escenarios únicos (con capacidades variables, hoxe de 20, mañá de 300), tres grupos e catro cancións cada un, mellor se non se parecen en nada. Pide silencio e atención. Invítanos a tomar asento e empeza a festa.

Ritmos folk e un torrente de voz de muller, percusión frenética, divertida, e o desconcerto dun clarinete perfectamente encaixado. Unha corda de guitarra rota, un sorriso de lado e que boa a improvisación. Un tema en exclusiva, tan tímido, tan máxico. E o nervio electrónico, o movemento, raza pura, sons con textura, calafríos. Vinte minutos e outros vinte e outros vinte. Rapidísimos. E xa apuntados na lista do seguinte.