Natalia de Molina: «Canto máis medo dáme algo, máis me lanzo»

Pillámola en plena mudanza, con caixas polo medio e un pouco cansa, pero aparca os abafos e o descoloque mental que supón sempre un traslado de casa e rapidamente brilla natural, espontánea e fresca. Con Natalia de Molina (Linares, 1990) aprendemos a Vivir cos ollos pechados e encolleunos o corazón con Teito e comida, películas que lle valeron dúas goyas sen ter cumprido os 30. «Os premios fan que me senta orgullosa da miña traxectoria e indícanme que algo estou a facer ben, pero cando empezo unha nova rodaxe, non existen. Só estás ti e o personaxe». A de Linares está de sorte. Agora estrea Animais sen colar e Quen che cantará e no 2019 verémola en Elisa e Marcela, a nova película de Isabel Coixet. «Están a pasarme cousas moi fortes e alucinantes. Estou en momento moi doce». Pero Natalia quere máis e ten moi claro o seu obxectivo: «Quero ser mellor actriz. Non podo pensar que xa está todo feito. queda moito por aprender».

-Acabas de estrear «Animais sen colar» na que interpretas a Nora, unha muller que vive á sombra do seu marido, sen cuestionarse a súa propia felicidade. Outro personaxe protagonista dos que che revolven na butaca e co que moitas mulleres se poden sentir identificadas.

-Preparando este personaxe descubrín que hai moitas máis Nora das que nos pensamos, que viven só por e para os seus maridos, mulleres floreros, que se deixan levar, pasando completamente desapercibidas, sen levantar nunca a voz e sempre baixo a presión de ter que gustar aos demais. Desde que somos nenas edúcasenos para isto, somos as coidadoras, as sensibles, as que renuncian aos ascensos no traballo pola familia, as que van sempre un paso por detrás e con boa cara. Hai tantos micromachismos no día a día e o peor é que están totalmente asumidos pola sociedade. Elas levántanse nada máis comer para recoller a mesa, mentres que eles seguen charlando tranquilamente. Menos mal que moitas mulleres están a tomar conciencia e aos poucos imos cambiando as cousas.

-Na película, Nora toma conciencia da súa propia realidade a partir de que descobre un segredo que lle cambia a vida. Pero hai moitas mulleres que non se atreven ou por medo ou porque non saben por onde empezar.

-Nora pensa que é feliz, pero no fondo non o é, mantén unha relación tóxica, pero ao final tira adiante e decide cambiar. Este ano a celebración do 8 de marzo, o día internacional da muller, impulsou moito ese cambio a nivel social. Ese día, as mozas alzamos a voz para que homes e mulleres esteamos ao mesmo nivel, sen desigualdades nin machismos.

-Nalgún momento ti tomaches conciencia de que debías deixar algo que non era bo para ti?

-Desde pequena, a miña nai hanos educado ás miñas irmás e a min inculcándonos que fixésemos o que desexásemos, pero sempre cos pés no chan e sempre fun moi consciente diso. Creo que de todo se aprende , pero ás veces o ensino descóbrelo despois. Cando unha está máis frouxa de autoestima ou pasa por un momento de vulnerabilidade e métesche nunha relación que non che achega, hai que atreverse a dar un paso á fronte e tirar adiante. As mulleres debemos querernos, respectarnos e aprender a descodificar todas esas mensaxes machistas cos que vivimos a diario e educar aos nenos na igualdade desde que son pequenos.

-Séntesche cómoda interpretando a vida de mulleres como Nora, que loitan por recuperar as rendas da súa vida? Ou por sobrevivir como a Rocío de «Teito e comida», papel polo que gañaches o segundo goya?

-Cando empezo unha nova rodaxe nunca me sinto cómoda co personaxe, aínda que me entusiasme como en ambos os casos, porque saen á luz todos os meus medos e inseguridades acerca de se serei capaz ou non de abordar ese novo desafío. Xa despois, vouno afrontando. Síntome moi orgullosa da carreira que levo, porque estes personaxes me fan crecer moito a nivel persoal e profesional.

-Cada vez que comezas un novo traballo, o contador ponse a cero? Non che serve a experiencia e o feito de ter gañado dous premios Goya con menos de 30 anos como proba da túa profesionalidade?

-Si. É como volver empezar. Teño vertixe, agárraseme o estómago, porque non se se serei capaz de facelo crible. Sinto tanta responsabilidade por dar vida a outra persoa e teño un compromiso tan grande con este oficio que ao principio me sinto moi pequena. Os premios fan que me senta orgullosa da miña traxectoria e indícanme que algo estou a facer ben, pero cando empezo cun novo personaxe, non existen, non están. Só estás ti e o personaxe.

-E cando se pasa esa sensación?

-Cando remata a rodaxe, chego a casa e digo, xa está feito, acabouse.

-Canto de ti atopamos en Nora?

-Ten a miña cara, a miña voz e o meu corpo, pero eu non son Nora. É unha gabanza moi grande que me digan que o personaxe son eu, porque fun capaz de penetrarme nas súas emocións e na súa personalidade, pero non teño nada que ver con ela. Recoñezo que son bastante obsesiva na construción do personaxe, voulle dando forma desde detalles que non son meus. E en canto noto que me saen cousas de min, refúgoo automaticamente. En canto din acción, Natalia desaparece e entra Nora.

-Como é a auténtica Natalia?

-Son moi tímida e bastante introvertida, son un pouco pa'dentro. De feito, no instituto apunteime a clases de teatro para superar esa tremenda timidez. E fíxache, descubrín que cando subía ao escenario, aínda que supuña un reto enorme para min, sentíame xenial e gustábame moitísimo.

-Sempre quixeches ser actriz ou descubriches a vocación co tempo?

-Eu é que toda a vida quixen ser artista. Cando de nena me preguntaban que quería ser de maior, respondía o instante: actriz, cantante e bailarina. Recordo que de moza me pasaba o día encerrada no meu cuarto imitando a Whitney Houston e a Madonna. A miña irmá Celia, que me saca sete anos, foi a que rompeu o xeo en casa. Ela tamén é actriz. Cando dixen en casa: «Mamá, quero ser artista», todos se sorprenderon. «Como vas ser ti actriz, co tímida que es?», dixéronme. Pero canto máis medo dáme algo, máis me lanzo a por iso, será porque supón pórme a proba.

-Falemos agora de «Quen che cantará», a nova película de Carlos Vermut onde interpretas a Marta, unha moza que mantén unha relación moi conflitiva coa súa nai, Violeta, unha estrela da música que prepara a súa volta aos escenarios. Que che ensinou este personaxe?

-¡Uf! É o personaxe máis escuro e violento que fixen ata agora e supuxo un desafío. Nai e filla manteñen unha relación moi tóxica cargada de reproches, de incomunicación e de carencias emocionais. Con Marta aprendín o importante que é comunicarse, empatizar co outro, o fundamental que é expresar os afectos, quererse e respectarse, porque os silencios e a falta de amor só traen dor.

-Que papel desempeña a túa nai na túa vida?

-A miña nai éo todo para min. É o amor da miña vida. Consúltollo e envíollo todo a ela antes que a ninguén. É o meu cómplice, a miña conselleira, a miña aliada. Sempre me animou coa interpretación e cando non me collían nos primeiros castings e regresaba a casa cun non debaixo do brazo, animábame e dicíame: «Xa sairá outro. Segue». Somos catro irmás e sempre loitou por nós e por apoiarnos en todo o que fixemos.

-E o próximo ano, estrearase a agardada «Elisa e Marcela», a nova película de Isabel Coixet. A cinta narra a historia de amor destas dúas galegas que lograron casar en 1900, tras facerse pasar unha delas, Elisa, por un home para así poder formalizar a súa relación.

-É unha historia apaixonante e marabillosa. Eu interpreto a Elisa, a que se fixo pasar por un home, Mario, rapándose o pelo e vestindo pantalóns, para poder vivir co amor da súa vida. Cando rodamos respirábase o amor desas dúas mulleres valentes. Foi precioso e agardo que esta historia lle encante ao público.

-Elas apostan pola súa relación por amais de convencionalismos sociais e tiran adiante, enfrontándose a todo. Todo por amor e só por amor?

-Nesta historia, elas fano todo por amor, polo amor que senten a unha pola outra. E é que o amor é fundamental e esencial para sentirnos vivos e plenos. A felicidade depende do amor de parella, pero tamén do amor á familia, os amigos, o amor ao traballo, á vida. A vida é máis rica se a vives desde o amor.

-Como vives o amor?

-Eu estou namorada do meu oficio, ámoo. Para as emocións, son moi sensible, talvez en exceso, porque todo me afecta moito. Procuro non ver os telexornais, porque sempre remato chorando.

-Ademais fuches nomeada académica dos Óscar xunto con outros actores españois, como Javier Gutiérrez. Un recoñecemento internacional que che permitirá votar na próxima festa do cine americano. Xa cho crees ou aínda o estás asimilando?

-Fíxache, cando recibín a noticia, pensei que era unha broma. Custoume crermo, porque é algo que xamais se me pasou pola cabeza. Agora, estou encantada e síntome súper orgullosa desta oportunidade. Están a sucederme cousas alucinantes e moi fortes.

-Estás no teu mellor momento?

-Non se se é o mellor, pero estou en momento moi doce e moi bonito. Estou moi contenta e síntome moi agradecida, porque estou a vivir experiencias incribles que algunhas as había mesmo soñado e estanse facendo realidade.

-Con menos de 30 anos e xa gañaches dous goyas. Puxéchesche o listón moi alto a ti mesma. Iso impón?

-Iso fai que me esixa máis a min mesmo en cada traballo e que me dea medo equivocarme. O meu obxectivo non cambiou: quero seguir crecendo e ser mellor actriz. Non podo pensar que xa está todo feito. Sempre se pode mellorar e queda moito por aprender.

-Que anhelas agora?

-Son moi soñadora. A verdade é que non paro de soñar, porque é o que me fai seguir adiante, crecer e progresar. Pero os soños non se desvelan, porque se se contan, din que non se cumpren. Os chan contar despois. Pero na miña lista dos desexos hai moitos e de todo tipo.

-Entre as túas aspiracións atópase dar o salto a Hollywood?

-Non é o meu obxectivo, pero se xorde a oportunidade, claro que me vou de cabeza. Tírame máis facer cine en Europa e Sudamérica, porque hai moito talento e atráenme bastante as súas historias. Precisamente, estreeime este ano no cine de terror con Non durmirás, unha película que rodei xunto con Belén Rueda en Arxentina.

-Fixeches comedia, drama social, época, terror. Atrévesche con todo?

-Bo, gústanme os retos e pórme a proba constantemente. Interésame ser capaz de demostrar a miña versatilidade. Tamén é certo que ao principio, agárraseme o nervio no estómago e teño a sensación de que non vou ser capaz de levalo a cabo, pero despois estes son os traballos cos que máis aprendo e máis me enriquecen. Agora apetéceme facer unha de acción, na que me pase o día correndo e pegando tiros.

-Que é o que fai que che tires de cabeza nun proxecto?

-Sobre todo, decántome por unha boa historia, un guion deses que che atrapan desde as primeiras escenas. Logo, todo suma á hora de elixir proxectos. Se hai un bo guion, o equipo de actores é estupendo, ou se roda fóra como en Arxentina, non me podo resistir.

-Pareces moi disfrutona. O es?

-Si, moito. Son moi vital, moi de vivir a vida e gozar plenamente.

-Nos teus días de descanso, encántache?

-Confeso que son moi vaga. Encántame estar tirada no sofá vendo pelis e series; ademais, gústame moito comer e gozar da miña xente, á que vexo pouco.

---

---

---