Os murcianos ¡Viva Suecia! regresan a Galicia cos Escenarios Mahou. Acompañados por Ricardo Lezón, mergullarán á Malatesta santiaguesa en emocións melódicas e ánimos acesos. É a recta final da súa actual etapa
31 oct 2018 . Actualizado ás 01:52 h.O seu crecemento exponencial colocounos como un referente das salas de capacidade media. En apenas cinco anos, o seu nome calou como moi poucos o conseguen no panorama español. Bailando entre o rock e o pop independente, ¡Viva Suecia! configúrase como a aventura de catro compoñentes que camiñan na corda frouxa da casualidade e o esforzo, da tenacidade e o libre albedrío. Fan cancións, que non é pouco. Rafa Val, o seu cantante e guitarrista (á esquerda da imaxe), cóntao.
-O seu foi un recoñecemento precoz. Xúntanse rápido, gravan as súas primeiras cancións e ao pouco empezan a chegar os comentarios positivos, a marea do interese e as recompensas. En cinco anos xa son un grupo totalmente funcional.
-Non o sei, nunca foi algo intencionado, sen dúbida. Nós si é verdade que desde o primeiro momento conectamos moi ben, desde o primeiro ensaio. Apenas uns meses despois estabamos a gravar e habemos currado moitísimo, pero está claro que hai moitos factores que acaban decidindo este tipo de cousas. Supoño que a sorte, ou o ter dado coa tecla adecuada sen saber moi ben como.
-Editan «Outros principios fundamentais» no 2017, o seu último disco ata a data. Imaxino que xa lle espremeron en directo todo o xogo, ou estarán na recta final. Hai novo traballo no horizonte?
-Si, estamos encerrados compondo. Hai cancións, en verdade. En pouquiño entraremos a gravar e se non, non pasa nada… Para o ano que vén teremos disco.
-Será o seu terceiro LP. Adoita ser un punto de inflexión para os grupos, chamado en ocasións a demostrar que se mantén a frescura do principio e contémplase unha nova madurez. Quererán demostrar algo con el?
-Non creo que teñamos a necesidade nin a obrigación de demostrar absolutamente nada máis aló de que seguimos sendo unha banda que fai cancións. Baseamos nosa curta carreira niso, en traballar a canción. Non inventamos nada, nin o pretendemos. Si, haberá cambios instrumentais e tamén na produción. Para o noso seguinte disco somos conscientes de que ao público queremos darlle algo máis, pero a esencia será a mesma.
-É posible que ás veces a industria musical esqueza que o de facer cancións é o principal, o de antes e o de despois? Pérdese moito tempo noutros elementos?
-Si, todo o que non sexa facer cancións son elementos que ás veces inflúen e ás veces non. Hai cousas que animan o proceso, pero isto vai de compor. As cancións están por amais de nós: do grupo, do cantante…
-Se algo sorprende dun directo de ¡Viva Suecia! é a incrible relación que establecen co seu público. Cuesta ver no seu xénero bandas que tan rapidamente se fixesen cun núcleo de seguidores tan fieis, tan cantareiros, tan animados. Cal foi a tecla a apertar?
-É algo que, polo menos nós, nunca che saberiamos explicar de ningún xeito. Séguenos sorprendendo en cada concerto. É unha cousa incrible, unha sensación mesmo adictiva. Indescritible. Un pode tratar sempre de facer certas concesións co público, non? O buscar ser máis accesible pero nunca pensas mentres gravas o disco que isto o vai cantar alguén. Feixes o teu traballo o mellor que podes e déixasche a vida nel.
-É xa ¡Viva Suecia! unha aposta polo todo ou nada para os seus membros?
-Totalmente. É complicado, claro. Temos familia, xente que depende de nós, obrigacións. De súpeto dar o salto dun traballo máis ou menos estable a algo tan efémero como é a música dá certa vertixe, pero asumímolo e apostamos por iso.