«Non miro ao futuro, a miña vida é só presente»

FUGAS

EDUARDO PEREZ

O cantante de Jarabe de Pau anuncia que se retira, temporalmente pero sen data de volta, en canto remate a xira que conmemora os 20 anos da banda, que os traerá á Coruña e Santiago a próxima fin de semana

20 oct 2018 . Actualizado ás 09:29 h.

A proposta de entrevistar a Pau Donés resulta tan apetecible como incómoda. Está a vivir unha segunda mocidade creativa espertada, quen sabe ata que punto, por un cancro contra o que leva tempo loitando. Apetece escoitar a súa historia. O problema está en que acaba de anunciar que, tras cumprir cos concertos da xira dos 20 anos de Jarabe de Pau -que recalará na Coruña (Praia Club) e Santiago (Capitol) os días 27 e 28 deste mes- e apoiar os lanzamentos do disco Jarabe Filarmónico e o libro 100 letras, tomarase, a partir do primeiro día do 2019, un descanso «indefinido». Imos, que ten outras cousas en mente. E un, ao facerlle a entrevista, non pode evitar sentirse como ese amigo pesado que, coa mellor das intencións, pídeche unha última copa de madrugada cando ti, polo menos de espírito, xa estás camiño da cama. Afortunadamente, Pau Donés é, por amais de todo, un tipo afable e próximo. Un deses artistas aos que o público agarda atoparse máis nunha tasca que nun hotel de luxo. Ten pinta de simpático, e exerce diso.

-É estraño entrevistar a un músico que está a promocionar o seu retiro…

-Bo, imos matizar iso, que é importante. O que fago é parar, indefinidamente, si, pero iso non implica que me retire. Levamos coa banda vinte anos a lume de biqueira, así que este ano tocaba celebralo. E aproveitamos esta celebración para dicir non adeus, pero si ata logo. Non é máis que iso.

-Vale, pois entón a pregunta é Ata cando durará o parón?

-Ah, iso si que non cho podo dicir. Pero simplemente porque non o sei.

-Soa perigoso. E se descobre que sen os rigores das xiras estase estupendamente?

-Pois oxalá me pase iso. A verdade é que teño moitas ganas de volver levar unha vida ordenada, unha vida estándar. Porque o dos músicos é un disparate. E vinte anos de disparate xa vai estando ben. Teño ganas de ir comprar o pan, pasear co can… O que quero é non terme que ir de casa cada semana a algún sitio. Levo vinte anos índome de casa a cruzar España cada semana. Esta vez xa non.

--levará polo menos a guitarra, polo si ou polo non?

-Agardo que isto me dure, pero iso non implica que abandone a música. Iso é algo imposible, é algo que levo moi dentro. Podes deixar de traballar no banco ou na gasolineira, pero deixar a música se que vai ser algo imposible. Téñoo moi asumido.

-Canto ten que ver o cancro con esta decisión?

-Cero. Nada de nada. Asegúrocho. Isto tíñao na cabeza desde hai tempo. Sempre dixen que pararía aos cincuenta. Bo, intenteino aos corenta, e aos 45… pero non o conseguín. Agora si. O do cancro está aí, está claro. Pero mira, con cancro o ano pasado fixen 120 concertos, sacamos un disco, un libro… E este ano faremos 90 concertos, o disco sinfónico… Co cancro pódese, polo menos, sobrevivir como vivía antes. Aí está a proba.

-Como antes, non. Entroulle unha especie de hiperactividade… Non parou nestes últimos anos. Irase agora a descansar, pero antes cansouse o seu.

-É certo. Pero non foi algo premeditado. É o que tocaba. Se nos imos ir, fagámolo ao grande. Ten en conta que xa me pasei de freada. Dous anos, porque o pasado día 11 cumprín os 52. Simplemente sacamos os proxectos que queriamos sacar.

-E de despedida un disco sinfónico. Coan as cancións de Jarabe de pau interpretadas por unha orquestra?

-Ao meu encantoume, tanto o disco, o resultado, como a experiencia de facelo. Os arranxos das cancións son incribles. E o poder ter cantado cunha orquestra sinfónica é algo único. Pásame como con My way, non se se quedar coa de Sinatra ou coa de Sid Vicious. Cada un no seu momento. Pero o que está claro é que o que hai aí é unha canción magnífica. Isto é o que pasou con estas cancións.

-Como xurdiu a idea de facer este disco de Jarabe Filarmónico?

-Isto propuxéronnolo o ano pasado desde a Orquestra Filarmónica de Costa Rica. Mandáronnos unhas demos cos arranxos orquestrais e encantáronme. Fixemos uns concertos coa orquestra e gustounos tanto que decidimos finalmente sacalo en disco.

-E doutra banda, antes de irse, recupera cen letras nun libro. Non estaban ben nas cancións? Por que sacalas ao papel?

-É unha cuestión de xustiza. Unha homenaxe ás letras, que son o patito feo das cancións. Todo o mundo queda coa música, pero non se fixa na letra. Como moito queda co refrán. Si que hai dez que llas sabe todo o mundo, pero as noventa restantes están orfas. Así que decidimos facer un libro, pero ben, con fotos inéditas dos primeiros tempos de Jarabe e unha edición chulísima. É parte do noso legado artístico, á fin e ao cabo.

--E ten sentido abarcalas sen música, en seco? Á fin e ao cabo foron creadas para ser cantadas.

-Si ten sentido lelas sen música porque eu compoño así: letras por unha banda e música por outro. Despois as irmán para que xurda a canción, pero non sempre teño éxito. Así que hai moita poesía sen melodía por aí. Sorprendeume -e encantoume, non o nego- que algún amigo, tras ler o libro, vénme dicindo que non lembraban que O meu diario persoal era tan boa. Que tras ler a letra correron ao Spotify a escoitala e que han redescubierto algúns temas. É coma se investísese o proceso. Empezan pola letra e rematan na canción.

-Para rematar, volverá do retiro coa mochila cargada de temas e un disco de non sei cantos cedés como O Salmón de Calamaro?

-[Ri] Non o sei. A miña vida é o presente, pero agora de verdade. Porque levo dicindo isto toda a miña vida mentres que tiña un ollo no futuro e outro no pasado. Miro cara atrás e non o vexo interesante. Preocúpame só o agora. E o único que sei do futuro é que o un de xaneiro, paro. Ireime vivir fose e pouco máis, o resto xa o irei vendo.