Son pequenos pero infunden grandes esperanzas no poder da literatura para emocionarnos ou cambiar o noso xeito de ver a vida. Sumariamos máis, pero queremos ser breves.
13 oct 2018 . Actualizado ás 14:46 h.1. «AGARDANDO A Míster BOJANGLES»
Un tema de Nina Simone, que tamén interpretou Robbie Wiliams, soa nesta primeira novela de Olivier Bourdeaut, unha sinxela carta de amor aos pais que escribiu en Altea, e ao parecer de xeito casual. A luz cóase como o son do jazz na experiencia do que le esta novelita salgada e nutritiva sobre unha familia que se salta todos os requisitos para ser normal. Pais en apertos, desbordados pola rutina escolar, este libro é moi para nós, para preocuparnos menos de pequeñeces e bailar máis. E para todos os que queiran gozar, rir e chorar cunha partitura tola, naíf, extravagante e moi divertida.
2. «O PERIGO DA HISTORIA ÚNICA»
«As historias importan. As historias hanse utilizado para desposuír e calumniar, pero tamén poden usarse para facultar e humanizar. Poden crebar a dignidade dun pobo, pero poden restaurala», pronuncia esta autora africana que nos axuda a enfocarnos doutro xeito, máis aló da nosa experiencia, a nosa contorna e as súas limitacións. Hai que seguir a Chimamanda (espléndidos contos Algo ao redor do teu pescozo). O perigo da historia única, un discurso en papel, pódese apreciar nun café ¡de 15 minutos! De sobremesa, un epílogo memorable sobre o amor cara a eses libros que nos levamos ás agachadas ao baño.
3. «A arte DE SER FELIZ»
Inesperado en Schopenhauer, A arte de ser feliz pode ser unha lamparita para a noite, con 50 regras para a vida de calquera persoa que aspire a ser feliz. «A limitación fai feliz», descóbrenos o filósofo nunha desas regras non de ouro, de enxeño, deste clásico ilustrado con arte por Elena Ferrándiz, que en moitos casos beben da ética a Nicómaco, de Aristóteles. «A felicidade non é cousa doado. É moi difícil atopala en nós mesmos, e imposible atopala noutro lugar», outra recta. Dúas horas diarias de actividade física ao aire libre é outra desas 50 propostas filosóficas vitais para ser felices. Pómonos?
4. «O CAMIÑO»
Quen leron esta xoia non esquecen a Daniel o Moucho, Germán o Tiñoso ou Roque o Moñigo. Tampouco a Uca-Uca («¡Non che quites pécalas!»). O camiño é unha das novelas de transición á idade adulta máis emocionantes que se escribiron (e das máis celebradas do catálogo escolar dos que fomos a EGB). Todas as dúbidas, medos e sentimentos que acende a viaxe de Daniel do campo á cidade para estudar bacharelato recompoñen un mundo perdido, recuperado. Este é un camiño de volta á natureza e á infancia, unha viaxe cara ao interior dun neno que debe crecer. E teme o fin do seu mundo.
5. «VIVIR BEN A VIDA»
Para triunfar hai que saber fracasar, di en si mesma a vida de J.K. Rowling, a celebridade que máis diñeiro ingresou o ano pasado, segundo Forbes. A creadora do mago Harry Potter, que saboreou o éxito tras divorciarse, quedar en paro e criar soa á súa filla, afrontando episodios depresivos ofrece en Vivir ben a vida un discurso que deu en Harvard e sostense en dúas máximas: saber converter os fracasos en éxitos e valorar a importancia da imaxinación para virar as nosas vidas. «Quizais vostedes nunca fracasen á escala que eu o fixen, pero algunhas fallas na vida son inevitables. É imposible vivir sen fallar», asegura.
6. «As PEQUENAS VIRTUDES»
«Non o aforro, senón a xenerosidade; non a prudencia, senón a coraxe; non a astucia, senón a franqueza; non a diplomacia, senón o amor ao próximo; non o desexo de éxito, senón o desexo de ser e de saber», guíanos Natalia Ginzburg neste gran libro de contos-medicamento, en clave autobiográfica, que nos emocionan e preveñen sobre as pequenas virtudes, invitándonos, en cambio, a ensinar aos nosos fillos a aprender e cultivar as grandes. Desde a complicidade, a memoria e o fondo coñecemento da natureza humana, a maternidade, o amor, a amizade e a dor, Ginzburg escribe un breve inmortal. Para non perder nunca de vista.
7. «HISTORIA DUN CARACOL QUE DESCUBRIU A IMPORTANCIA DA LENTITUDE»
«Por que é tan lento o caracol?», preguntoulle a Luis Sepúlveda o seu neto Daniel siguendo con atención o avance dun caracol. A resposta é unha gran historia breve «para mozas de 8 a 88 anos» que nos invita a descubrir o País dos Dentes de León e seguir a un caracol que quería saber por que era tan lento. Este é unha viaxe con boas preguntas que empeza no momento no que un caracol se pregunta, entre outras cousas, por que non ten nome. «Xa abonda de preguntas insensatas. Se insistes, expulsarémosche do prado», díxolle un dos carafio vellos. Non tiveron que botalo, foise. E chegou lonxe. Lento e seguro.
8. «HELENA O El MARES DE VERÁN»
Apareceu no 52 e foi considerada unha das obras máis extraordinarias da literatura de posguerra. Cantil recobra a luz e o vento do primeiro amor en Helena ou o mar do verán, a única novela de Julián Ayesta (Xixón, 1919-1996), unha marabilla que revive un verán (no que caben xuntos e revoltos todos os veráns inmensos da infancia) no Norte. O aire poético distingue o sabor deste relato, sutil crónica do que é o sentimento amoroso cando nos descobre. Aquí non hai intriga nin acción, hai mar e praia e unha inocencia antiga, un aire a Proust en flor. Helena ou o mar do verán só hai unha. Inesquecible.