Os seus consellos son acedos, directos. Marjorie Hillis lanza unha reflexión sobre o papel que han de xogar as mulleres que viven ou están soas nunha sociedade na que o obxectivo para elas era o matrimonio. Escrito en 1936, as súas palabras continúan vixentes
05 oct 2018 . Actualizado ás 11:35 h.A crítica deste libro non pode escribirse sen unha boa copa de champaña francesa. Gústame Veuve Clicquot. Podería ser outro, pero o que está claro é que nada de cava. As burbullas son diferentes. As da champaña son finas, delicadas. Soben como bailarinas de ballet. As do cava son máis grosas e, máis ben, bailan claqué. Pero máis aló de gustos, a verdade é que Marjorie Hillis seguro que tería recomendado escribila con champaña. Redactora da revista Vogue durante máis de vinte anos, esta moza nada nunha vila de Illinois sabía perfectamente o que era vivir ben. Non só o sabía. Practicábao. E ademais facíao nos anos trinta, nunha época na que mesmo en Nova York as mulleres que vivían soas ou que continuaban solteiras máis aló dos trinta, eran vistas como uns bichos raros. Ou eran admiradas por usar a súa intelixencia para ser as raíñas das alcobas, ou espertaban a máis absoluta mágoa. Iso último era o que non quería Hillis, sobre todo que elas se desen mágoa a si mesmas.
QUE MULLER SOA SER?
Porque máis que polo que dirían desas pobres solteronas, esta escritora lanzouse en 1936 a redactar este pequeno manual (algúns hoxe en día podería mal chamalo libro de autoaxuda) para reivindicar o dereito das mulleres a estar soas. Para animalas a non afundirse nun pozo sen fondo cando non lograban o que a sociedade agardaba delas: ter marido e formar unha familia. Porque non toda na vida é iso. ¡Uff! ¡Non, por Deus! Pero hai quen continúa créndoo. Por iso o libro de Hillis, que agora recupera a editorial Lince, continúa tan vixente en boa parte das súas suxestións. Outras como que non é recomendable que as mulleres vaian soas ao bar, pois non.
Recoméndolles que o lean. E aplíqueno. Estean solteiras, ou non. Teñan marido, un amante ou varios. Léano e, sobre todo, adórense a vostedes mesmas. Vivan. Logo todo virá rodado. E aínda que este pareza un libro de mozas, aplíquenllo tamén vostedes, cabaleiros. Porque o feito de que fale de mulleres soas, só é casual. Circunstancias da época na que foi escrito. Agora son outros tempos. Ou deberían.
Ademais, non tardarán moito en repasar os consellos desta muller que, casualmente, tres anos despois de publicar o seu manual acabou casándose cun viúvo dono dunha cadea de abarrotes en Brooklyn. Está escrito con graza, con enxeño, e apunta que a base «para vivir soa e ter éxito é a determinación». E como conta Hillis da señorita R.: «En certo momento decidiu non só ser intelixente, senón en que tipo de muller intelixente quería converterse». Porque esta pequena obra de 125 páxinas vai intercalando nos distintos capítulos sobre asuntos como Quen crees ser? ou Os praceres dunha cama individual supostos de mulleres que, ao seu xuízo, souberon sacar o mellor delas mesmas ou outras que, en cambio, non fixeron máis que encerrarse no que elas ven como unha desgraza. Non se anda con rodeos á hora de deixar as cousas claras. Advirte que «cando vives soa, practicamente ninguén arranxa nada por ti» e ademais hai feitos que nunca poden esquecerse: «Unha supermuller é un problema» e «necesita máis gastos, máis acompañantes nas ceas, máis opoñentes para as partidas de bridge e, con demasiada frecuencia, máis simpatía». Quizais hoxe en día non xoguemos ao bridge. Poida que algunha de vostedes fágao ao pádel, pero eses mesmos feitos dos que fala continúan vixentes a día de hoxe. Por iso non me parecen desatinadas nin machistas (agora que vivimos nunha sociedade na que parece que todo ofende ) recomendacións como a de ir elegante, tanto para saír á rúa como para estar metida todo o día na cama, porque, di a autora e un bo amigo meu, «os ánimos de practicamente ninguén poden sobreporse a unha mal vestimenta». Pero non só iso. Tamén suxire ter a casa perfecta para recibir invitados ou para gozar dela en solitario; ter unha boa vaixela para almorzar ou para cear soa, e, sobre todo, varias batas de noite para usar «cando esteas soa ou cando non o esteas, no caso de que se che antolle».
E aínda que poida parecerlles que levar unha vida de bon vivant é tamén unha cuestión de diñeiro, non o é. Polo menos non máis que unha vida totalmente aburrida e monótona. Diso tamén fala Hillis, quen mesmo dedica un dos seus capítulos ao aforro, aínda que o titule Mellor sáltache este capítulo: «A maioría da xente, durante os primeiros anos da súa vida irrítase cando alguén fala do aforro. Máis tarde moléstanse aínda máis ao descubrir que todo o que o señor Rañas había devandito era certo». Pero o esencial do libro é lembrar que estar ben ou mal cando se está só, unicamente depende dun mesmo. Non é nunca culpa dos demais. Temos o que damos. «Quen quere orquídeas, é quen as recibe». Palabra da señorita Hillis.
AUTORA MARJORIE HILLIS
EDITORIAL LINDE
Un clásico escrito en 1936 de 125 páxinas