Anos 20. Barcelona. Anarquistas. Loitas obreiras. É «A sombra da lei», a primeira película de gánsteres de España, que supón o regreso do monfortino Dani da Torre á gran pantalla tras o éxito de «O descoñecido»
28 sep 2018 . Actualizado ás 12:53 h.Ambientado nos felices anos 20, o 11 de outubro chegará aos cines o novo thriller de Dani da Torre (Monforte, 1975), A sombra da lei, un proxecto da produtora galega Vaca Films co respaldo de Atresmedia Cine. O punto de partida desta historia de gánsteres é o roubo dun tren militar, que deberá investigar Aníbal Uriarte (Luís Tosar).
-Cando tivo claro que o cine español debía ter os seus propios gánsteres?
-Despois do descoñecido, Emma Lustres (Vaca Films) e eu queriamos facer outra película xuntos. Buscamos temas e ela faloume dun guion que recibira para unha película de gánsteres. Lino e gustoume moito a historia, a época, os problemas e conflitos que había. Despois, entroume a curiosidade sobre se iso tiña algo que ver coa realidade. Estiven a investigar, vendo filmaciones, fotografías, lendo libros da época... e, ao final, non nos diferenciabamos moito do Chicago dos anos 20. A roupa, o vestiario, os coches, o lecer... Ao ver as pintas de como ían, dixen: «Isto é tal cal a época da o Capone», pero realmente estaba moi oculto.
-Corrupción, loitas de poder, manifestacións... Non está tan afastado da actualidade.
-Iso é unha das cousas positivas que ten a película e, ao mesmo tempo, negativa. É positivo que nos poidamos REVISAR sentir identificados, pero hai moitos temas que non tiveron solución. Os anos 20 e a época do pistolerismo foron a base da sociedade moderna. É unha película que, ademais de entreternos, vainos facer reflexionar moito.
-Un filme que supón continuidade de moitos membros do equipo respecto de «O descoñecido». Luís Tosar, Jorge Coira, David Machado...
-Somos moi galegos á hora de montar clans [ri]. Para min é unha seguridade traballar con eles. Cando as cousas funcionan, para que cambialas? Estamos todos contentos co traballo, que foi complicado porque rodamos en sete semanas e media.
-O peor foi o pouco tempo?
-Si. A maior dificultade sempre é a económica, tampouco temos os orzamentos de películas de Hollywood. Tes que facer as cousas con moito menos tempo e moitísimo máis esforzo. Unha dos aspectos que máis me preocupaban era non estar á altura da posta de escena dunha película de gánsteres, e estou orgulloso de todo o esforzo a nivel fotográfico, de posta en escena, de produción e efectos dixitais, que axudan a que o espectador se mergulle e viva a Barcelona dos anos vinte.
-Unha Barcelona que en boa parte se gravou en Galicia. A Coruña, Santiago, Monforte...
-Hai unha chea de sitios. Encántame rodar en Galicia e se podo traer para aquí, fágoo. Ademais, en Galicia hai moitos lugares que non pasou o tempo por eles.
-Pero, de verdade chegaron aquí os gánsteres?
-Por desgraza, chegaron a todas partes, pero ao noso xeito. A sombra da lei transcorre na época do chumbo en Barcelona, na que o pistolerismo e as loitas sindicais eran moi fortes. Foi nesa época, principios do século XX, cando houbo o éxodo masivo de galegos, estremeños, andaluces a traballar ás fábricas de Cataluña.
-Quedan unha semana para a premier en Sitges -5 de outubro-, a sensación é similar á do 24 de setembro do 2015 cando estreou «O descoñecido» na Coruña?
-Por unha banda, ao ter experiencia, xa pasei por lugares e afectaranme menos as cousas. Pero, por outra, sentes a mesma incerteza. Gustaralle ao público? Funcionará? Estou moi expectante por como responderá o espectador. Creo que fixemos un esforzo tan grande para contar nosa propia historia de gánsteres que oxalá o público responda e poidamos REVISAR seguir abrindo portas e explorando no noso cine lugares que aínda non se transitaron.
-Afróntao como unha reválida de «O descoñecido»? Entón dicía que o descoñecido era vostede, cualificativo que agora xa non pode utilizar.
-O cine sempre é unha reválida. O é para os grandes directores, ¡imaxínache para min! [Ri] Sigo sendo descoñecido, aínda que un pouquiño menos no circuíto industrial.
-Sempre di que quere ao espectador sentado na butaca e en leste filme pouco respiro concédelle .
-O traballo do guionista é fundamental. Talvez esta película é diferente respecto do descoñecido porque non vira ao redor das sorpresas. Aquí hai tantos elementos a ter en conta: a época, os gánsteres, os coches, a cidade, os conflitos laborais, a cantidade de personaxes que circulan ao redor da Barcelona dos anos vinte e ao roubo deste tren do exército, que se fai entretida porque viaxas ao pasado.
-Tamén propicia algún respingo.
-[Ri]. Encántame facer iso. Pásomo ben cando me coo na sala de cine e vexo que os espectadores berran, encántame. Aí síntome como un neno malvado, é como volver á infancia.
-Empezou coas curtametraxes, despois unha miniserie e xa van dúas longametraxes. Agora toca Hollywood?
-Hollywood está moi lonxe. Conformaríame, dígoo de verdade e sendo honesto, con poder dedicarme a contar historias aquí. Evidentemente, a quen non lle gustaría contar unha historia de Hollywood? Pero iso sería un soño, o que pasa é que é moi complicado. Son feliz contando historias aquí.
-Cando fixo «O descoñecido» dicía que non lle quedaba outra que arriscar e afrontala coma se fose a súa última película. Tivo a mesma sensación agora?
-[Ri] Mesmo máis. A segunda película xa non sorprendes a moita xente e, doutra banda, tes unha presión engadida para non defraudar a naide. Sempre tes a presión de que vai ser a última, é que pode ser a última realmente. Hai moitos compañeiros que só dirixiron unha película.
-O primeiro risco xa é facernos ver que tivemos tamén gánsteres.
-É moi bonito e sorprendente, porque realmente si os houbo. É algo marabilloso que o cine nos axude a ser cronistas da nosa historia. Se cadra a xente, ao ver A sombra da lei, interésase polo tema do pistolerismo, do anarquismo, dos convulsos anos vinte, da orixe da sociedade moderna. Foi unha etapa que nos marcou como sociedade.
-Queda moito daquel Dani da Torre que de rapaz lle roubou a cámara á súa nai para irse a rodar un desfile ao instituto?
-Algo sempre queda. Non podes renunciar a todas as túas orixes. Son de Monforte, críeme alí, aprendín moitas cousas. Encántame volver a casa, ver como a miña familia e amigos apóianme, creen en min e ilusiónanse tanto ou máis que eu cos meus proxectos.
-Tiñan moita acción eses desfiles?
-Ja, ja.. Botabamos a gravar as cámaras e colliamos absolutamente de todo. Era moi amateur, pero serviunos para ter contacto coa cámara e ter un documento gráfico que é inesquecible. Algún mesmo ten que esconderse [ri].
-E que supón estrear en Sitges?
-En Sitges foi onde empezou realmente todo. Foi onde coñecín a Alberto Marini, o guionista do descoñecido. Emma Lustres presentoumo alí. É un festival que me encanta, sen moita alfombra vermella pero con moito contido. Imos inaugurar unha sección de thrillers e ser pioneiros tamén é moi bonito.
-E o próximo de Dani da Torre?
-Teño o proxecto dunha serie con Vaca Films e o guionista do descoñecido.
-E en cine?
-Non podo contar moito, pero si que cambiarei de xénero. Será algo futurista.