É esixente porque, di el, non ten a facilidade de Ricardo Darín que «non facendo nada lle sae todo ben». Afírmao quen gañou dous goyas e sobresae sempre. Agora triunfa con «Todos o saben» xunto a Penélope Cruz e Bardem
07 oct 2022 . Actualizado ás 19:15 h.Ten Eduard Fernández (Barcelona, 1964) a aparencia dun tipo normal ao que non lle van os histrionismos. Quizais por iso chovéronlle sempre papeis enormes, porque encaixa en calquera tipo do montón ou de altura en todas as súas versións. Eduard sácase importancia e recoñece que esa naturalidade interpretativa lle custa e que nace dun esforzo rigoroso de alguén que traballa sempre para dar un nivel máximo. Fan de Colin Firth e de Al Pacino, ten entre os seus favoritos a Javier Bardem, co que compartiu moitas escenas na súa última película, Todos o saben. Un thriller psicolóxico do director iraniano Asghar Farhadi, que protagonizan tamén Penélope Cruz e Ricardo Darín. Case nada.
-Acabas de estrear «Todos o saben» cunhas expectativas altísimas.
- Si, é un filme de Asghar Farhadi, que gañou dous óscares. É un tipo que fixo moitas marabillas, un director moi particular, que veu a España con este proxecto da man de Penélope Cruz e Javier Bardem. O máis destacable del é que fai un thriller das relacións humanas. A película desenvólvese nun pobo e céntrase nunha familia con tres fillas, a maior vive en Arxentina, que é Penélope. Ela regresa para unha voda e nese momento secuéstranlle á súa filla. Iso fai que a relación dos personaxes cambie, que cambie a mirada cara a si mesmos e cara aos demais. O espectador vai todo o intre pensando quen pode ter sido.
-A repartición é espectacular: Penélope Cruz, Javier Bardem, Ricardo Darín, Bárbara Lennie, Inma Cuesta ... Canto tardaches en dicir que si?
-Bo, un poquitín, porque había que falar de varias cousas [risos]. Todo leva o seu tempo, en todo caso a ilusión era moi grande. Primeiro entrevisteime con Asghar, contoume o personaxe, fun á vez moi relaxado, moi tranquilo, iso que el non fala español, pero foi doado á vez. Tiña ao lado un tradutor buenísimo, se non, non se puido facer esta película, e foi moi sinxelo, porque creo que nos une antes a linguaxe cinematográfica que o idioma.
-El quixo dar unha versión moi universal, tiña ese empeño, non?
-Si, e iso é o que precisamente a fixo moi española, creo eu. El sempre dicía que non quería que se notase que era un director estranxeiro facendo unha película española, pero saíu así porque é moi concreta, moi local.
-Penélope confesou que foi o traballo máis duro da súa vida, que acabou exhausta, é un director moi esixente. Non se ti.
-Si, é que o personaxe de Penélope é a nai, é tremendo, é o dramón. Sobre ela viramos todos os demais, se ela non estivese ben, nós tampouco. E el está en todo, un día achegóuseme coas tesoiras na man e eu díxenlle: «Onde vas, Asghar?». E cortoume un anaco de pelo. Está en todo, nunha talla máis ou menos de vestiario, nun fío solto que colga, é moi minucioso en todo.
-Creo que ti tamén es moi perfeccionista. A túa traxectoria é espectacular e todo o que fas falo ben.
-Si, son esixente comigo mesmo, é verdade. Eu creo que porque non teño unha facilidade especial, hai a quen lle é moi doado actuar, como a Ricardo Darín. Ricardo non fai nada e faino ben [risos] e eu non. É certo que cos anos vas aprendendo, pero teño que traballar moito para chegar a facer ben os personaxes. Aprendo dos meus compañeiros, tamén dese grandísimo actor que é Bardem, vendo como ese pedazo de home, con esa virilidade que avasalla, é tamén tan vulnerable. Traballa moi ben iso. Un actor ten todo o texto, pero os humanos cando falamos nunca sabemos a frase que vai dicir o outro, por iso un actor ten que facela coma se saíse dun lugar novo, é un traballo, e eu son un apaixonado disto. É o oficio e, bo, cada un ten que saber facer o seu.
-Fixeches unha chea de películas, pero no último taquillazo, en «Perfectos descoñecidos», parece que che coñecemos de toda a vida: o anfitrión perfecto, o pai encantador, todo natural.
-Si, si, xa verás como na seguinte non son tan encantador, que fago de Millán Astray [risos].
-Quero pensar que es encantador.
-Ja, ja. Moitas grazas.
-Es un actor moi premiado, pero segundo ti nunca é suficiente.
-É que non che creas, nomeáronme moito, pero premiáronme menos. É que sempre é bonito, sempre é agradable que che recoñezan. Ao principio custábame, sentía que me daba vergoña, pero agora recólloos con máis deportividade, ja, ja, ja.
-Non sabemos moito do teu personaxe, que foi o máis complicado?
-É un secundario con bastante frecuencia, pero que podía ter cambiado moito despois da montaxe. E é un home do pobo, tiven que engordar moito para a película, estou feito unha bóla, e iso que me puñan un pouco máis de barriga. Non se canto engordei, pero se que tiven que adelgazar 15 quilos para a seguinte con Amenábar e iso si costa, engordar cústame menos [risos]. É un bo home, o marido dunha das fillas, que interpreta Elvira Mínguez, e é alguén a quen non lle deron o seu lugar na familia. Sente que lles debe algo tamén, é moi amigo do personaxe de Bardem, e un tipo que intenta axudar e ás veces desayudar porque empeza a sospeitar de todo.
-Centráchesche en alguén para interpretalo?
-Fun dous días ao pobo, aínda que non se se serviu de nada, realmente. Miras á xente, como vai, como anda, como pasea, o tempo libre que teñen... Vas sacando conclusións, o traballo principal dun actor é o texto, cada escena concreta, que pasa con cada reacción do outro, como che sorprende o que che din. Ti les unha frase dun texto, por exemplo, un «Quéroche» e cun «Quéroche» podes dicir o que che dea a gana, pode ser un «Quéroche matar». Todos os maridos e mulleres saben o que significa un «Quéroche» [dio como pesado], que adoitamos responder con «Así non mo digas, cariño». O texto é o texto e logo podes dicir o que che dea a gana.
-Ese terror do cotián a ti che espeluzna? Pensar que podes durmir co monstro?
-A min non me asusta, non o adoito pensar, pero a moita xente que senta iso seguro que lle encantará a película.
-Es confiado entón?
-Si, son bastante confiado coa xente, ás veces demasiado.
-Un sempre pode levar o monstro dentro, non sabe como vai reaccionar tamén.
-Si, creo que todos levamos o monstro dentro. Eu recordo cando os cascos azuis foron a Bosnia a axudar e logo saíron grandes barbaridades dos cascos azuis: violacións, torturas... Todos levamos dentro o mellor e o peor, por iso os actores podemos ser actores, porque o temos todo dentro. Podes abrir un caixón ou outro e elixir cal. Todos somos capaces do mellor e do peor.
-Con ese elenco, rematastes facendo cuadrilla?
-A película é moi coral, coincidimos moito na rodaxe e xa nos coñeciamos, todos temos xa unha idade e si o ambiente de familia era real. Tivemos moitas pausas, fixemos moitas ceas, comidas... Inma facía unha tortilla de pataca riquísima, charlabamos, tivemos moito tempo libre e iso foi facendo familia. Creo que esa relación sempre axuda a que as cousas vaian mellor, e ademais neste caso en que eramos realmente unha familia, favoreceu.
-O director creo que repetía moito iso de «non sexas actor, non sexas actor».
-Si, díxonolo a todos, a todos. É unha forma de falar, quería que fósemos persoas da rúa, que non puxésemos esa mirada de actor que sabes que funciona, mirando a cámara, non, non. Quería que foses unha persoa normal, que está moi ben para darlle naturalidade. Aínda que hai directores que, ao revés, queren que fagas de actor.
-E ti es moi obediente cos directores?
-Si, eu procuro selo. É certo que uno tamén ten que atoparse a si mesmo, pero eu cando fago unha película teño unha sensación de que estou aí para axudar a unha persoa a contar unha historia que lle apetece contar.
-Gústache verte ?
-Non son moi fan de verme, prefiro ver a outros.
-A quen?
-Son moi fan de Colin Firth, Edward Norton nalgunha, Al Pacino sempre e de Javier Bardem.
-Nese ambiente de segredos, de escuridade, ten que ser complicado manter a tensión.
-Non, non é complicado, posche en situación, feixes sempre paralelismos, imaxínasche que che pode pasar a ti coa túa filla, aínda que eu da miña filla non adoito tirar, paréceme malo xeito, pero imaxínasche e pór cara de preocupación.