Quen quere un Goncourt vendendo millóns de libros?

FUGAS

BENITO ORDOÑEZ

Era (el di que áun o é) unha das promesas das letras francesas, aínda que o éxito parece metelo no agradable bucle que supón repetir a fórmula do éxito. Volve Joël Dicker: «A miña carreira vai por diante da miña»

19 ago 2018 . Actualizado ás 14:32 h.

Cando Joël Dicker (Xenebra, 1985) tiña 19 anos escribiu un conto que titulou O Tigre. Pouco despois decidiu presentalo a un concurso de relatos. Non obtivo o primeiro premio pero os organizadores chamáronlle para ofrecerlle un de consolación e así poder publicalo. A razón que lle deron foi que o xurado sospeitaba que podía ser un plaxio. Algún tempo despois Dicker acudiu á cerimonia de entrega de premios, en Bruxelas, e preguntoulle ao xurado que probas tiña do presunto plaxio: «Ningunha contestáronlle-, pero é moi estraño que alguén con menos de 20 anos teña escrito este conto». Antes de que o novo autor montase en cólera, o membro do xurado co que estaba a falar espetoulle: «Non che preocupes, porque se realmente o escribiches ti, gañarás o premio Goncourt antes de cumprir os 30 anos». O prognóstico cumpriuse só a medias. Joël Dicker gañou en 2012 o Goncourt deas Lycéens, que é a versión xuvenil do premio máis prestixioso das letras francesas. Pero aínda se lle resiste o gran galardón, que xa non gañará con menos de 30. Quizais xa non lle importe tanto, despois de vender millóns de exemplares, sobre todo do seu primeiro gran éxito, A verdade sobre o caso Harry Quebert.

Se chegou ata aquí, é máis que probable que saiba quen é Marcus Goldman, o protagonista da verdade... e do libro dos Baltimore, o segundo pelotazo editorial do escritor ginebrino, aínda que a gran distancia do primeiro. Goldman é Dicker, aínda que o segundo diga que non. Non polo menos a tempo completo. O escritor novo, talentoso, atafegado polo éxito e por mantelo, catapultado pola industria editorial con gran aparello de mercadotecnia é o perfil que comparten. A súa promoción vai dos autobuses urbanos da Coruña a calquera telexornal: impacto global. Joël é un vendedor.

Joël Dicker naceu nun seo cultivado. A súa nai é bibliotecaria e o seu pai profesor e escritor. Así que as letras sempre estiveron preto. Aos dez anos creara unha revista infantil de natureza e aos 18 xa tiña o caixón cheo de manuscritos pequenos e grandes. A súa primeira novela, Os últimos días dos nosos pais, recibiu o premio dos escritores ginebrinos en 2010, pero non chegou a ser editada entón en España. Fíxoo dous anos máis tarde despois do estrondoso triunfo editorial da historia de Marcus Goldman e Harry Quebert que conquistou a millóns de lectores e que foi editada en máis de trinta linguas.

O oficio

A aparición ante o gran público dun escritor novo, talentoso e alcanzable xerou enormes expectativas que Dicker devolveu co libro dos Baltimore, onde recuperaba ao seu protagonista para contar unha historia familiar cunha fórmula non tan diferente ao seu éxito anterior. A desaparición de Stèphanie Mailer, é unha entrega máis. «Non todo o que ten éxito forzosamente é malo», dicía o autor hai dous anos. Con frecuencia deixa tamén sinais de que segue cos pés no chan: «Aínda que se ve a faceta de autor que vendeu moitos libros, aínda me sinto como un novo autor ao que os editores lle rexeitaron máis libros dos que lle publicaron, un novo autor que está aprendendo o oficio e aínda ten que aprender moito e facer máis do que fixo: Aínda que afortunadamente, a miña carreira vai por diante de min», explicaba na presentación do seu último libro. Di que as súas influencias van de Philip Roth a Roman Gary, pasando por García Márquez ou Paul Auster. En calquera caso, Dicker conseguiu colocar as súas historias nunha contorna intergeracional, pór libros en mans nas que adoita haber pantallas. Sábeo e presume diso nas entrevistas máis que da avultada conta de resultados que xeran os seus libros. Á fin e ao cabo, o Goncourt pode agardar.