Con Rosendo despedíndose e Yosi fose de xogo poida que O Drogas quede como o último dinosauro do rock urbano español en activo.
19 ago 2018 . Actualizado ás 23:00 h.Sorrí cando llo comento. «Bo, tamén anda Evaristo aínda por aí», dime. Pídeme que lle chame o luns ás 10 da mañá, hora do todo infrecuente para entrevistar a un músico. Contesta e cóntame que xa puxo a lavadora e tendido a roupa. «Hai anos que vivo de día. Non consumo drogas nin alcol. Incluso a hora dos concertos xa me parece demasiado tarde».
-Nalgunha ocasión dixeches que os teus anos de maior gloria foron nos que menos gozaches.
-Goceinos doutro xeito, non me arrepinto. Pero agora mesmo estou moi a gusto coa miña forma de vida. Supoño que ten que ver coa idade.
-Son hoxe o hip hop e o trap os substitutos do rock urbano?
-Si, foi a súa evolución natural. Non son moi seguidor do que se fai actualmente pero creo que aquel espírito combativo do rock dos 80 derivou hoxe cara ao hip hop.
-Aquilo de «imos tocar un rock and roll á praza do pobo» desapareceu. Crees que para sempre?
-Pois si. Empezaron a levar a un que puña música porque cobraba menos e levaba gogós en pantalón curto e acabouse. Ninguén pensou no que supuña que a música en directo desaparecese das festas dos pobos.
-Que diferenzas hai entre Barricadas e O Drogas?
-A liberdade que eu teño á hora de sacar adiante os proxectos que me propoño. En Barricada ao final todo eran pedras no camiño.
-Tocas temas de Barricada nos teus concertos?
-Si, toco cancións miñas compostas na época de Barricada.
-O teu presente é consecuencia ou froito do teu pasado?
-Iso sempre. Grazas a ser consciente do meu pasado podo decidir o que quero para o meu presente e o meu futuro.
-Despois de case 40 anos no negocio, que é o que hoxe máis che indigna da industria da música?
-¡Uf! Sería longo. Podería falar de Operacións Triunfo e programas similares. Das bandas tributo, que non as soporto. De empresarios que só perseguen o beneficio económico. Do Ministerio de Cultura. Deses festivais masivos... Pero talvez o peor é que desapareceron os circuítos que permitían que a xente escoitase propostas novas. O cal tamén é culpa do público que se acomodou dun xeito brutal. Hoxe toca un grupo novo no bar de debaixo da túa casa e non vas velo. Prefiren ir a un festival que é como ir ver cen tráileres de cen películas pero sen ver ningunha. Porque realmente onde ves a un grupo e onde se lle apoia é nunha sala.
-Tal e como imos, dentro duns anos se un artista quixese chamarse O Drogas igual non se lle permitirán.
-Así de claro. Pero tamén é culpa nosa. Xa digo que nos acomodamos en exceso. O rock tamén. Ou recuperamos as rúas e o espírito daqueles movementos como o da insubmisión ou os primeiros okupas ou o imos a ter moi mal.