Achegouse ao son cubano en «Bágoas negras», depués ao tango e máis tarde á salsa. O mesmo dá. Faga o que faga soa a El Cigala. Sóbralle trasgo e personalidade
12 ago 2018 . Actualizado ás 01:16 h.Un renovador ou un aloucado? Un kamikaze ou un clarividente? Sen dúbida do que nunca poderán acusar a Diego el Cigala é de compracente, de acomodado. Se autodefinió no seu último disco como Indestructible. Hoxe recoñece que «non o son porque todos caemos algún día. Se seica, son un sobrevivente».
-Antes de nada, cantaor ou cantante?
-Cantaor, por favor. Iso é o que son.
-Pasaron 15 anos desde que publicou «Bágoas negras». Que supuxo para vostede ese disco?
-Moitísimo avance musical. Sobre todo á hora de coñecer os xéneros, os ritmos, os tempos... Bebo (Valdés) dicíame ti o único que tes que facer é cantar como un xitano e eu tocar como un cubano. Hoxe sei facer moitísimas máis cousas.
-Primeiro o son, despois o tango e a salsa. Hai algún xénero que non se atrevería a fusionar co flamenco?
-Eu nunca faría nada de hip hop nin de rap. Nin tampouco me vexo facendo flamenco pop. Si que me gustaría facer algo con música clásica.
-É un gran amante da ópera, atreveríase con ela?
-Encántame a ópera pero para escoitala horas e horas. Téñolle tanto respecto que nunca faría nada que puidese ferir á xente da ópera.
-E que lle diría aos puristas do flamenco que din sentirse feridos?
- Diríalles que sigan sendo puristas pero que a min me deixen en paz. Eu vou seguir sendo o mesmo e facendo a música que me gusta e que sinto. A todos eses flamencólogos que che din que é unha alegría ou unha soleá diríalles «por favor, cántea vostede».
-Que opina do fenómeno Rosalía?
-Oín o que se di dela pero non a escoitei nunca. Ata hai pouco non sabía nin que existía. O único que digo é que as carreiras teñen que ser continuadas e labradas desde o respecto, hai que pasar polos grandes, pola Perla, por Caracol, por Paco, por Camarón... A partir de aí podemos empezar a falar.... aaaalgo.
-Volveremos ter algún día un disco de flamenco puro del Cigala?
-Xa estou niso. ¡Sorpresa! Só coa miña voz, uns cotelos nun caixón, unhas palmas e guitarras moi boas. Como cando gravei con Paco de Lucía Picasso nos meus ollos (2005).
-E a vostede que é un amante e un estudioso das músicas latinas, que lle parece o reguetón?
-Levántame dor de cabeza. Coa cantidade de músicas latinas buenísimas e esquecidas que hai non podo entender como a mocidade quere iso.
-Cantou e gravado con grandes músicos. Con quen lle gustaría colaborar?
-Encantaríame cantar con Luis Miguel. Tamén me gustaría gravar un disco cunha sinfónica, con temas de Falla e de autores españois de clásica. ¡Ah! Encantaríame facer un temazo con Beyonce. Ía ser mortal. O tema... e a gravación (ri).
-De momento xa actúa no Sonorama. Como llo tomou?
-Cunha ilusión tremenda porque todo o público que vou ter diante é xente nova. É unha ocasión fantástica para presentar a El Cigala artista.
-Quen é o máis grande do tango, da salsa e do flamenco?
-Do tango Aníbal Troilo e Roberto Goyeneche, da salsa Héctor Lavoe e do flamenco Camarón.
-Se buscas El Cigala en Internet boa parte das ligazóns non falan de música senón do seu paso por «O Formigueiro». Como leva iso?
-O do O Formigueiro foi unha etapa. No seu momento divertinme e rinme pero non foi máis que unha anécdota. Evidentemente detrás desa imaxe hai outro Diego que é o real e que agardo que a xente vaia tamén coñecendo. O de Pablo Motos xa non o boto en conta nin é algo que me quite o soño.