«Síntome moi cómoda dentro da miña pel»

TEXTO: MARÍA ESTÉVEZ

FUGAS

A musa de Tarantino nos 90, que nos últimos tempos saltou á actualidade como unha das vítimas de Harvey Weinstein, regresa á gran pantalla con «Blackwood»

10 ago 2018 . Actualizado ás 05:05 h.

Uma Thurman é unha actriz distinta, musa do cine de Tarantino nos 90 (Kill Bill, Pulp Fiction, Aberto ata o amencer...) e representante á perfección a muller do século XXI. O seu personaxe de Mia Wallace en Pulp Fiction, do que hai un póster do que se venderon millóns de exemplares, e un baile con Travolta nesa mesma película, convertérona nunha das imaxes máis representativas da cultura pop. Detrás da súa fachada de muller icona escóndese unha nai a quen lle faltan horas para levar a cabo a súa rutina e que viu a súa carreira marchitarse pola presión de Harvey Weinstein, como ela mesma expuxo nunha carta asinada no New York Times. Estes días regresa á carteleira española con Blackwood, a nova película de Rodrigo Cortés, onde comparte protagonismo con Anna Sophia Robb.

-Levaba algún tempo no «dique seco», por diferentes circunstancias. Está contenta de regresar ao cine?

-Estou encantada de traballar con Rodrigo Cortés, aínda que a película sexa un pesadelo para os protagonistas. É unha rara xoia.

-Pasou ese momento decisivo de moitas actrices, que ven a súa carreira desde unha perspectiva diferente?

-Por suposto. Pasei moito tempo sen traballar. Agora penso desde a perspectiva da miña filla, que está a empezar nesta profesión. A min faime feliz vela dar os seus primeiros pasos na industria, aínda que, como nai, me de medo. Non só pola miña filla, senón polas fillas de todos, é necesario o dialogo que se está creando sobre os malos tratos ás mulleres. Hai que acabar coa represión do talento. Creo que as mulleres necesitamos ofrecer o noso talento en toda a súa extensión. Como muller que traballou toda a súa vida, desde os 15 anos, a miña propia forma de entender o feminismo foi desde o meu intento e a miña loita por lograr o triunfo. Veño de Massachusetts sen lazos ou relacións co negocio do cine, por suposto que non foi unha viaxe segura, pero foi un no que emprendín e podo sentirme orgullosa do que conseguín, de ter sobrevivido. Con todo, non nego os altibaixos da miña carreira. Ultimamente estiven máis centrada na miña familia, e agora estou contenta de volver gozar do meu lado creativo.

-Converteuse nunha desas nais que ía ver os partidos de fútbol dos seus fillos, unha imaxe afastada da que moitos teñen de vostede...

-Si. Estiven en bastantes partidos de fútbol, porque o meu fillo xogaba. Creo que é divertido ver aos teus fillos xogar ao fútbol. É estraño. Non crees facelo, pero ao final atópasche berrando e berrando o teu apoio. É algo que nunca crin que ocorrería.

-Que lle atraeu do guion de «Blackwood»?

- Rodrigo é un director que admiro e Ann unha gran compañeira de viaxe, pareceume interesante participar no proxecto

- Un ten que loitar por ser recoñecido en calquera traballo pero en Hollywood máis.

-É certo, pero aínda que un trate de conseguir o recoñecemento durante anos, é posible que non o consiga mentres a outros o sintan nunha mesa e ao día seguinte xa son admirados pola audiencia. Nesta profesión hai que ter sorte. É unha carreira onde a imaxe e o ego van da man para conseguir o éxito. O importante é non deterse, non frustrarse, apostar por gozar e amar o traballo. Para min é divertido que, cada vez que fago unha película, todo o mundo me pregunte se me sorprende como o publico responde ao meu traballo. Supoño que teño un gusto ecléctico, non adoito facer películas normais. Gústame actuar dentro de xéneros distintos, en áreas diferentes, ser disidente no arquetipo que se creou de min e sorprender a todo o mundo. Quizais algo bo sae do meu traballo.

-En que xénero está máis cómoda?

- O que máis me gusta é a variedade. Cambiar constantemente, non repetirme. Non quero encasillarme nun xénero ou nun estilo de personaxe. Abúrreme moito repetirme, iso limítame.

-Cre que na vida con ter amor é suficiente?

-Si, claro, sin duda pénsoo. Todos consideramos o amor como o máis importante na vida. Loitamos por telo, posuílo. Desde o amor dun can ata o amor dos fillos, ou o da parella ou a túa sogra, todos podemos debater como expresar o amor, pero é algo que todo o mundo necesita.

-Pode o amor ser racional?

- O amor é o único racional. Nada é máis racional que o amor, iso téñoo claro.

-A que retos enfronta como muller nestes momentos?

- A miña preocupación son os meus fillos. Ese é o maior reto que teño na vida nestes momentos, sin duda eles son a miña prioridade, pero unha nai non pode esquecerse de si mesma. Non lles axuda a eles que esteas ao seu servizo e non penses en ti. Creo que é moi importante manter un mundo creativo, un mundo persoal, e ser capaz de poder ofrecer algo distinto que sexa importante e non que todo radique neles.

- É vostede desas mulleres que pensan que o día debería ter máis horas, ás que o tempo non lle chega?

- Sen ningunha dúbida, necesito máis horas para non facer nada e tombarme a descansar. Trato de aproveitar o tempo ao máximo. Vou correr, teño reunións, preparo o meu traballo e, cando eles chegan, dedícome a eles, ás súas necesidades. En ocasións deixo mesmo de contestar o teléfono porque quero dedicarlles todo o meu tempo.

-Como consegue manter o equilibrio na súa vida?

-É practicamente imposible. O meu exmarido díxome o outro día que eu era unha muller que quero ser nai a tempo completo, pero sen deixar de ser actriz. Insisto en telo todo, pero non é posible. Doume por completo ao meu traballo e aos meus fillos, pero durante anos negueime a rodar unha película que non se filmase en Nova York porque necesitaba estar en casa para atender á miña familia. Sen dúbida, atopar o equilibrio é moi difícil. Durante un tempo pensei en deixar de traballar, abandonar a miña carreira de actriz, pero non podo porque me fascina o meu traballo. Encontro a miña vida moi tumultuosa, difícil, pero vou seguir loitando por ese equilibrio que mencionas. quero chegar a ese estado satisfactorio onde poida seguir os meus pés asentados na industria do cine, quero volver estar creativamente estimulada e ao mesmo tempo dedicada aos meus fillos.

-Nunha vida tan atarefada como a súa, que lle dá paz a Uma Thurman cando o estrés fai das súas?

- Para relaxarme gústame ir andar pola montaña. camiñar fascíname, distráeme, e tamén me gusta cociñar, é algo que me acouga moitísimo. Aprendín a cociñar grazas á miña nai que é unha gran cociñeira, aínda que teño unha casa cunha cociña moi básica. Tamén son aventureira, gústame viaxar e perderme polo mundo.

-Vostede sempre malgasta estilo, é unha muller confortable co seu corpo e a súa forma de vestir.

-Son unha muller que trata de controlarse, pero é difícil explicar o que significa ter estilo. Eu teño a miña propia forma de vestir, coa que me sinto a gusto, ás veces tomo un rumbo no meu vestiario que nin eu mesma agardaba, pero trato de darlle a importancia xusta ao tema da roupa, non me tomo tan en serio a min mesma como para pensar constantemente no meu estilo. En canto ao meu corpo debo recoñecer que me sinto cómoda dentro da miña pel.