Esta vez elas son a maioría

FUGAS

Chrissie Hynde, líder de The Pretenders que es una de las cabezas de cartel de esta edición del Noroeste
Chrissie Hynde, líder de The Pretenders que é unha das cabezas de cartel desta edición do Noroeste Óscar Vázquez

A edición 2018 do Noroeste logrou algo histórico: ser un festival nacional de gran formato con máis mulleres no cartel que homes. Falan algunhas das protagonistas

03 ago 2018 . Actualizado ás 15:52 h.

Está claro que o 2018 marcou un punto de inflexión na loita pola igualdade. E esa onda expansiva chegou, por suposto, ao mundo da música. Nese sentido, a edición deste ano do Noroeste Estrella Galicia cristalizou un anhelo que se respiraba na o ambiente: lograr que a presenza de mulleres no cartel dun gran evento musical sexa por unha vez maior á dos homes. Algo así se deu en pequenos festivais, pero nunca nun grande de o ámbito pop-rock. É unha das dimensións do Noroeste que, ademais, ten como gran estrela a The Pretenders, a banda liderada por Chrissie Hynde, icona roquero feminino definitivo.

«Paréceme perfecto que a organización teña feito algo así», di a ourensá Marem Ladson. «Cando existe unha desigualdade tan grande é bo darlle a volta para conseguir a igualdade canto antes -engade-. As artes, en xeral, adoitan ser máis transgresoras e esas cousas logo expándense ao resto da sociedade». Respecto diso, neste Noroeste un 72 % dos nomes inclúen polo menos unha muller e un 54 % son solistas femininas ou bandas lideradas por unha muller. Algo no que o Concello da Coruña fixo un esforzo especial, intentando visibilizar o papel das mulleres na música, pero mantendo o compromiso coa música en Galicia e a calidade artística das tres últimas edicións.

«Eu creo que non só hai unha presenza feminina alta, senón que existe un gran nivel artístico», recalca Maika Makovski. «Se fóra en contra da calidade musical eu nunca estaría de acordo con algo así, porque o primeiro é a música. Pero se esta existe e está de lado das mulleres, adiante», conclúe. Nomes como o seu, un dos máis interesantes do rock alternativo español, e os de figuras como Ana Curra , María del Mar Bonet ou Doa Rosa non deixan lugar a dúbidas. E é que existe ás veces o temor de que estas políticas se volvan en contra dos artistas e da música. Por iso, do mesmo xeito que Maika, outras artistas como Vega poñen matices á súa opinión: «A min paréceme ben que esteamos as mulleres aí, pero nunca para encher unha cota, senón que esteamos de xeito natural».

«Como muller non necesito unha cota, necesito que se cambien as mentalidades», insiste Vega e móstrase pesimista respecto diso: «Honestamente, creo que hai un bum mediático pero que non se van cambiar as cousas tan facilmente. Isto non deixa de ser só un festival entre cantos?». Conta un caso persoal ocorrido noutro evento que pretendía fomentar a presenza da muller dun xeito que, ao seu xuízo, resultaba equivocada: «Chamáronme, pero tiña que cubrir un papel onde dicía que, para tocar, polo menos o 50 % da formación tería que ser muller. Eu non quero iso», conclúe.

Algo similar relata Carla Green, que actúa no Noroeste cunha banda integramente masculina, The Demons. «A min o que me interesa é que este festival visibiliza propostas musicais, sexan masculinas ou femininas. Eu toco con cinco homes, por exemplo», argumenta. E lanza ao aire unha pregunta: «Se neste festival esta maioría feminina é provocada nos que hai máis homes tamén o é ou só é unha coincidencia?».

Máis aló do escenario 

A coruñesa Elba Fernández traerá ao Noroeste o seu proxecto Mordem. Comulga ao 100 % coa filosofía desta edición: «É algo que entra dentro da loita feminista pola paridade e nótase que a xente que elaborou este cartel está nesa liña». Pero puntualiza: «A todo o mundo lle gusta que se visibilicen en escena esas cousas, pero eu quero que vaia máis aló, que iso se vexa tamén nas mesas de mestura, nos estudos de gravación, en o management ou na produción. A artista ten unha visibilidade moi evidente, pero non o é todo para nada».

Ao fío diso, Marem Ladson sinala que se trata de algo estrutural: «A industria musical está dominada e codificada en termos masculinos. Os que escollen son homes pensando para outros homes. Talvez había que volver ao principio. Se nos educasen doutro xeito e con outros referentes, o pensamento sería diferente».

Este ano os nenos e nenas que se acheguen ao Noroeste verán a moitas mulleres cantando, rasgando guitarras e tocando baterías. «Non tería que resultar algo sombroso ver a unha moza cunha batería», di Carla Green. «É moi necesario que se normalice, que os carteis sexan mixtos e non que sempre as mulleres en minoría. Son cousas de sentido común. Isto hoxe é noticia, pero tería que deixar de selo canto antes», reflexiona Nina, a vocalista de Morgan.

O ano pasado saltou a polémica en Victoria . Diferentes grupos políticos cuestionaban o cartel maioritariamente masculino do festival Azkena Rock cando o evento recibía diñeiro público. «Cousas como esa antes non se cuestionaban -di Nina- Pero agora a xente ve que hai un problema, fíxase niso e estase cambiando de opinión. Xa non parece normal que sempre haxa unha maioría tan grande de homes nos festivais». María Blanco , de Mäbu, tamén apela ao seu desexo de que feitos como a composición deste Noroeste deixen de ser noticia: «Non me gustaría que se tomase como algo excepcional. Paréceme un gran paso, pero debería ser o normal. Está moi ben que se faga así, porque xeralmente a arte é máis aberto para este tipo de cuestións. Pero, ademais, este tipo de cultura chega á gran masa, porque é pop e iso é moi importante».

Sexa como sexa, o certo é que este Noroeste rompeu unha lei non escrita que parecía imposible de crebar. «Isto téñeno que ver os nenos», desexa Elba Fernández. «Teñen que seguir así. É unha loita de todos, de homes e de mulleres, porque todos temos que buscar a igualdade e o cambio está aí. Pero ao tempo teño medo de que o feminismo quede na moda e non vaia ao esencial: a loita de todos contra un sistema inxusto».